بخشی از مقاله
چکیده:
در این پژوهش ضمن بررسی ساختارهای حقوقی و اجرایی حوزه مدیریت منابع آب در سطح مدیریت محلیی هیدرداری ردیراعدم اعمال مدیریت یکپارچه در مدیریت هدری هدر ردرا بر ایجاد یا رشدید بحرا های مرربط با منابع آب اعم از بحیرا سیر،ب فرونشست و خشکسالی ارزیابی هده است. نتایج این مطالعه نشا میدهد در خأل قانونی میدیریت یکپارچیه هیدری در هیدر ردیرا
اگرچه راهحلهای موقیت میدیریت هیدری در شیاهش خسیارای ناهیی از بحرا هیای حیوزه منیابع آب میثیر بیوده اسیت لکین همننیاشمبییود سرسییتم مییدیریتی یکپارچییه و انعطافپییریر در چرخییه آب مییانع از رار ییرای رویکییرد در هییرایط پییارادایم آب تمییدیریت سییر،ب و خشکسالی - و استمرار رصمرم سازی و رفاهم برن منافع متفاوی و متضاد در حوزه سرمایهگراری و بدرهبرداری از منیابع آب در سیطح مدیریت هدری میباهد. لرا مطالبه رار ر ساختار قانونی در واگراری هیفاف مسیوولرتهای حیوزه میدیریت محلیی زییر نظیر میدیریت یکپارچه هدری امری ضروری است.
کلمات کلیدی: مدیریت یکپارچه شهری، مدیریت منابع آب، مدیریت بحران.
.1 مقدمه
کلانشهرتهران با وسعتی درحدود 700 کیلومترمربع و با قدمت بیش از 400 سال، به عنوان یکی ازکلانشهرهای مهم جهان در منطقه خشک و نیمه خشک قرار دارد. تامین و بهره برداری از منابع آب شهر تهران همواره به عنوان یکی از اولویت های مدیریت شهری تهران مطرح بوده است. با توجه به اینکه تصمیم سازی در سطوح مختلف ساختار مدیریت ملی و محلی شهر تهران در حوزه هایی مانند حفاظت از حریم رودخانه ها، حفاظت از چاه ها و منابع آب زیرزمینی و مدیریت سیلاب نیازمند وجود تناسب بین قوانین و ضوابط موجود با حیطه مسئولیتها و متناسب با شرایط کنونی شهر تهران می باشد لذا بررسی جامع قوانین و ساختارهای موجود در مدیریت محلی وملی بر منابع اب در حوزه کلانشهرهای کشور به کاهش خسارات ناشی از بحران های شهری مرتبط با آب کمک خواهد نمود.در مقاله حاضر، قوانین و ساختارهای اجرایی مرتبط با مدیریت منابع آب در شهرداری تهران موردبررسی قرار گرفته و به ارزیابی تاثیر عدم اعمال مدیریت یکپارچه در مدیریت شهری شهر تهران بر ایجاد یا تشدید بحران های مرتبط با منابع آب اعم از بحران سیلاب، فرونشست و خشکسالی پرداخته شده است. [2]
.2 بررسی تجارب جهانی مدیریت محلی بر منابع آب
موضوع تهدیدات زیست محیطی و بحران های مختلف ناشی از مدیریت نامناسب در حوزه آب به عنوان دغدغه مشترک اکثر کلان شهرهای بزرگ جهان در هزاره سوم مطرح است به نحوی که سال 2013 میلادی به عنوان سال بین المللی همکاری درباره آب نامگذاری گردید. مرور تجربیات جهانی مدیریت کلان شهرها در این زمینه حاکی از این است که اعمال مدیریت یکپارچه بر منابع آب [2]و زیرساختهای آن در ساختار مدیریتی به عنوان یکی از تدابیر موضوع حفاظت و بهره برداری صحیح از منابع آب مطرح می باشد. از جمله تدابیر دیگر جهانی برای این موضوع، ایجاد ارتباط ساختاری منسجم و الزام آور بین حوزه مدیریت محیط زیست و حوزه مدیریت اجرایی بهرهبرداری از منابع طبیعی به خصوص منابع آب در ساختار سازمانی مدیریتهای ملی و شهرداریهای کلانشهرهای جهان میباشد.
برای نمونه، در ساختار مدیریتی شهرداری شهر وین اتریش [4]، موضوع مدیریت یکپارچه بر چرخه آب زیرنظر معاونت امورمحیط زیست شهرداری مطابق شکل [4] 1 قرار گرفته است. در مدل ساختاری برخی شهرهای دیگر مانند شهر لس آنجلس [4] آمریکا، ابتدا مدل سازمانی یکپارچه برای مدیریت آب در تمام مراحل مطالعات، اجرا، نظارت برمناطق و نگهداری از تاسیسات و حتی بخش تعیین حریم تاسیسات مطابق شکل [4]2 پیش بینی شده است. و سپس ذیل این مدیریت سازمانی یکپارچه بر منابع آب، دفتری تحت عنوان دفتر امور حفاظت آب و خاک مطابق شکل [4]3 تعریف شده است. به این ترتیب در استراتژی مدیریت محلی شهرهای مزبور سعی شده است که سیاستگذاری یکپارچه بر منابع طبیعی آب، خاک، هوا و فضای سبز مدنظر قرار گیرد و با استقرار سیستم مدیریتی یکپارچه و منعطف، تاثیر متقابل منابع طبیعی بر یکدیگر - مانند تاثیر مدیریت نامناسب در حوزه آب بر مدیریت منابع خاک، ... - و تاثیر پدیده های زیست محیطی مانند تغییر اقلیم بر چرخه مدیریتی منابعی مانند آب، ... تاحدامکان تحت کنترل قرار گیرد.[4]
