تحقیق در مورد آسیب های والیبال

بخشی از مقاله

مقدمه
ورزش واليبال:
يك ورزش جمعی محبوب با بيش از 800 ميليون علافمند در جهان ، پرطرفدارترين ورزش در جهان است که بازيكنان در هر سطح مهارت از آن لذت می برند. از 1895 در آمريكا توسط ويليام جی مورگان ابداع گرديد. از 1966 در دو زمين بازی شکل گرفت.
آسيب ديدگي و يا صدمه ديدنبه هنگامتمرين و مسابقات جزو جدا نشدنی ورزش بوده و ورزشکاران بطور خاص و افراد عاديدر سنين مختلف بطور عمومی بايد نکات متعددي را در دستور کار خود براي انجام نرمش و يا تمرين و مسابقه در نظر گيرندکارشناسانعلمپزشکي ورزشي معتقدند بايد دستورات تمريني متفاوتي را با توجه به سنو جنس افراد البته با توجه بهنوعورزش در نظر گرفت. بعنوان مثالدر افراد سنينپايينهمچوناطفالو نوجوانانگرمکردنکافيقبلاز انجامحرکاتورزشيعدموادار کردنبهانجامتمرينسختو بيشاز حدعدم انجامتمريناتورزشيکهدر آنزانوها بهطرفينبيشاز حد کشيدهشود، انجامحرکاتکششيبرايگرمکردنبدنبخصوصبر رويتاندونآشيلو عضلاتپشتراناز اهميتبسياريبرخوردار است .از طرفييکياز روشهايغلط کارهايتمرينيو يا حرکاتورزشيآنستکهپساز پايانکار افراد به گوشهاييرفتهو بهاستراحتمي پردازند و ايندر حالياستکهانجامحرکات ورزشيبرايسردکردنبدنپساز تمريناتسنگينلازماست . همچنيناستفاده از کفشهايورزشياستاندارد و مناسب ، استفادهاز وسايلمحافظتيطبي همچونمچبندساقبند و زانوبند توصيهمي شود. نکتهقابلتوجهآنکهبراي انجامتمرينيا مسابقهبايد مکانهايمناسبيرا در نظر گرفتيعنيحتي المقدور بايد از دويدنو يا تمرينکردنبر رويسطوحسختهمچونآسفالتکفه اي ، سنگمرمريو يا کاشيخودداريکردهو سطوحنرمتريهمچونتارتان سالنهايدارايکفههايچوبيو يا تشکهاياستاندارد همچونتاتاميرا برايتمرينو نرمشدر نظر گرفتتا از شدتضربديدگيهاياحتماليکاسته شدهو بههنگامدويدنويا تمرينباعثناراحتيبخصوصدر قسمتزانو نشودالبتهانجامتمرينبر رويتشکهايبسيار نرمکهباعثفرو رفتگيپا در آن ميشود توصيهنخواهد شد. پيوستهو سبکتمرينکردنيکياز راههايمهم جلوگيرياز آسيب ديدگياستبه هميندليلنبايد بطور ناگهانيو شديد تمرين کرد کهآسيبهايزياديرا بههمراهخواهد داشتبطور مثالاغلبآسيبهاي تاندونيو مفصليکهبسيار شايع استبيشتر در افراديبوجود مي آيد که ناپيوستهو بدونرعايتنکاتايمنيو سنگينتمرينمي کنندبههمينمنظور انجامحرکاتصحيحو اصوليورزش يکياز راههايمهمدر جلوگيرياز آسيب ديدگياستاز طرفيتمرينسنگينو خسته کنندهنهتنها باعثبالا رفتنتواناييهايبدننمي شود چهبسا منجر بهخاليشدننيرويدرونيبدن شدهو باعثتمرين زدگيمي شود.بايد متناسببا سن ،جنسو حتيقد ،قابليتها و محدوديتهايبدنرا شناختهرگز تواناييو انعطافبدنييکفرد ميانسالبا افراد جوانو نوجوانيکساننيستبههمينمنظور بايد حرکاتورزشيرا متناسببا سنو ميزانآمادگيبدنطراحيکرد و پساز چند دور تمرينمناسبو آمادگينسبيبدنآرامآرامبر شدتتمريناتافزودنکتهقابلتوجهآنکهتوجهصرفداشتنبهيکعضو بدندر تمريناتازميزانکارائيفرد کاستهو چهبسا باعثآسيب ديدگينيز خواهد شد پسبايد بههنگامتمرينو يا انجامحرکاتنرمشيضمنافزايشآمادگيبدندر تمام سطوحدر مرحلهبعد بهتقويت عضلاتياز بدنپرداختکهمورد نظر ماستاين امر مانع از آنخواهد شد کهبدنداراييکرشد پفکيو يا کاريکاتوريشود. به عنوانمثالبرخيورزشکاراندر اجرايحرکاتدستقوي وليدر پا ضعيف مي باشند و يا فرد ديگر دارايعضلاتبزرگ و برجستهدر سينه و شکمشده وليدر رانو ماهيچهضعيفمي باشداز طرفيهماهنگيحرکاتورزشيدرتمرينو يا مسابقهبا ذهننکتهمهمياستکهبايد بهآنتوجهداشتبه هنگامتمرينفقط بهتمرينفکر کنيد و ايننکتهرا بهياد داشتهباشيدحتما قبلاز انجامهر ورزشيتا دقيقهحرکاتنرمشيو کششيبرايآمادگيبدنانجامدهيد و در پايانهر تمرينيا مسابقه بايد بهآراميو با انجامحرکاتورزشيسبکهمچونآرامدويدنو نرمشکردنبدنرا سرد کرد در واقع يکبارهاز فعاليتتمرينيدستنکشيد.توجهبهشرايط آب وهوايينيز لازمبودهو نبايد در هوايآلوده و پردود وهشدار آميز تمرين کرد ، در چنينمواقعيانجامتمريندر سالنمنطقيتر است . برايبانوان همتوصيه هايفوقدر انجامتمرينو مسابقهلازممي باشد وليواقعيتامر آنستکهبا توجهبهتفاوتيکهبينسيستمبدنيآقايانو بانوان وجود داردبانوان بهدليلظرافتبدنيکهدارند بههنگامنرمشو يا تمرينبايد نکاتبيشتريرا مدنظر قرار دهند.به عنوانمثالدر خانمها تاکيد بر

رويافزايشقدرتعضلانياولينتوصيهاياستکهبايد بهآن توجهداشت. بانوان بايد از انجامبيشاز حد ورزش هاي شديد و سنگينهوازي جهتکاهشوزن بپرهيزند کهاينامر مي تواند باعثاختلالسيکلماهانهو حتيمنجر بهقطع آنگردد لذا انجام ورزش يانرمشمناسببا وضعيتبدني آن همزيرنظر يککارشناسبهآنها توصيهمي شود تا پساز چنديخود بهيکآگاهينسبيدر اينزمينهدستيابند. نکتهپايانيآنکهانجامتمريناتورزشيدر هر سنو جنسيبرايبدنمفيد بودهو باعثافزايشتوانايي هايآنمي شود وليعدمرعايتبرخياستانداردها آن همبدونتوجهبهرابطهسنو جنسبا قابليتهايبدنيو روحيهر فرد ممکناستدر کوتاهمدتآسيبهايبدنيو فرديو در بلندمدتروحيو اجتماعيبه همراهداشتهباشد کهجبرانآنسختو حتيغيرممکنباشد بههمينمنظور توصيه مي شود حتيدر انجامحرکاتسادهنرمشيروزانهخود حتما از يک متخصصدر امر ورزش مشاوره و يا برنامهبگيريد.
آسيبهای ورزشی در اثر ضربه های شديد يا کشش های متمادی و بيش از حد در حين انجام حرکات ورزشی به وجود می آيند. صدمات ورزشی می توانند استخوان های بافت نرم (رباط، ماهيچه و تاندون) و يا هردو را دچار مشکل نمايند. برخلاف تصور بسياری افراد، کودکان، با عکس العملهای ناپخته، عدم توانايي در تشخيص و پرهيز از خطر و توانايي کم در ايجاد هماهنگی در حرکات، بسيار بيشتر از بزرگسالان در معرض آسيبهای ورزشی هستند.
سالانه تعداد افراد بسياری دچار صدمات ورزشی می شوند که نيمی از آنها با انجام معالجات خانگی و يا بدون رسيدگی خاص بهبود يافته و نيم ديگر به رسيدگی پزشکی نياز پيدا می کنند. بر اساس محاسبات آماری در هر 1000 نفر، 26 نفر به آسيب های ورزشی دچار می شوند و بالاترين ميزان اين صدمات متوجه کودکان 14-5 سال است. در اين آمارها بيشترين تعداد مصدومين را پسران 17-12 ساله تشکيل می دهند، که ميزان اين آسيبها از نظر تعداد نفرات صدمه ديده، در ورزشهای جمعی که امکان برخورد در آنها زياد است و از نظر وخامت، در ورزشهای انفرادی بيشتر است.
در هـر ورزشـی بايد انتظار آسيب ها، جراحت ها و خطرات احتمالی آن را داشـتـه بـــاشيد، به خصوص در ورزش های گـروهی. هـر ورزشـی کـه طـبـق آمــار در هر 1000 ساعت بيش از 5 آسـيـب داشته باشد، جزء ورزش های پرخطر بادرصـد آسيب بـالا به شـمار مـی رود. راگــبی و لاکروس با 30 صـدمه در 1000 ساعت بالاترين حد هستند، درحالي که بسکتبال و اسکواش هم با آمار 14 صدمه در 1000 ساعت بازی های پرخطری بـه حـساب می آيند. تعجب آور اسـت که بــدانيد، دو، و ايروبيک هم با 11 صدمه، زياد از قافله ورزش های پرخطر عقب نيستند.
آسيب های ورزشی انواع مختلف دارند، اما قسمت های ويژه ای از بدن هستند که بيش از ساير اعضاء در خطر صدمه خوردن هستند. در اين مقاله متداول ترين صدمات و جراحت های ورزش واليبال را به شما معرفی می کنيم و راه های جلوگيری و درمان آنها را نيز بيان می کنيم.
نکته: RICE مخفف استراحت، يخ گذاشتن، فشار و بالا نگاه داشتن می باشد که يکی از درمان های متداول برای آسيب های ورزشی است.
عوامل اصلی صدمات ورزشی شامل :
• لوازم ورزشی که اشتباه به کار برده شده اند
• سقوط
• برخورد شديد دو بازيکن که بر اثر سرعت زياد (مثلا در هاکی روی يخ) يا خشونت ذاتی ورزش (مانند راگبی) ايجاد مي شود
• آسيب ديدگی سطحی يا پارگی بخشهايی از بدن که به طور مداوم تحت فشار يا کشيدگی قرار گرفته اند.علائم اين آسيب ها
عبارتند از :
• لقی يا از جا درآمدن يک مفصل
• تورم
• ضعف

بررسی آسيب شناسی :
علائمی که به طور مداوم موجب تشديد يا کاهش توانايی ورزشکار در بازی شده و گاهی هم دردناک نبوده و فقط با خستگی غير معمول همراه هستند، بايد توسط جراح ارتوپد مورد معاينه قرار گيرد. تشخيص به موقع از تبديل شدن مشکلات کوچک به صدمات جدی و مشکلات طولانی جلوگيری می کند.
يک جراح ارتوپد اشخاصی را که،
• از شرکت در ورزش به دليل درد ناشی از آسيب شديد منع شده اند
• قابليت ورزشی آنها به دليل مشکلات مزمن ناشی از يک آسيب ورزشی کم شده است
• کسانی که آسيب ورزشی در آنها موجب از شکل افتادگی بازو يا پا شده است
را مورد نظر قرار می دهد. او با معاينه موضعی، پرسيدن سوال هايی در رابطه با چگونگی آسيب ديدگی و نوع علائمی که بيمار داشته است و همچنين با گرفتن عکس هايی با اشعه ايکس، استخوانها و بافت نرم آسيب ديده را بررسی می کند. اشخاصی که دچار ضربه مغزی شده اند بايد فورا مورد معاينه قرار گيرند و تا زمان دريافت نتيجه نرمال تحت نظر باشند و تا اين زمان هر 5 دقيقه يک بار مورد معاينه قرار بگيرند. معاينات اصلی در هر 5 دقيقه عبارتند از اندازه گيری هوشياری، تمرکز و حافظه کوتاه مدت فرد مصدوم.
علائم ديگر تشخيص صدمه مغزی عبارتند از گيجی، سردرد، تهوع و مشکل بينايی.
شيوه های درمان:
درمان صدمات مختصر بافت نرم معمولا شامل محکم بستن محل آسيب ديده با نوار کشی، کمپرس يخ و استراحت است. داروهای ضد التهاب خوراکی يا تزريقی برای تورم کيسه های مفصلی تجويز می شوند.
برای تاندونهای آسيب ديده داروهای ضد التهاب همراه با ورزش مخصوص تجويز میشود. اگر تاندونی دچار پارگی شده باشد، برای درمان آن به عمل جراحی نياز است. جراحيهای ارتوپدی برای پيچيدگي ها يا ضرب ديدگي های جدی توصيه می شوند. درمان اين صدمات نه تنها شامل برطرف کردن درد و التهاب که شامل برگرداندن ورزشکار به حالت و توانايي های اوليه او است.
معمولا به ورزشکاران آسيب ديده توصيه می شود که تا بهبود کامل ، فعاليت های خود را محدود نمايند. پزشک آنها شايد تمرين های خاصی را برای ورزشکاری که دچار آسيب های متعدد شده است تجويز نمايد اما صدمات جدی ورزشکار را برای مدتی از انجام عمليات ورزشی محروم خواهد کرد.
پيشگيری :
چند برنامه برای جلوگيری از آسيب های ورزشی عبارتند از:
• حفظ فرم صحيح و سلامت بدن
• اطلاع و اطاعت از قوانينی که موجب تنظيم حرکات میشود
• استراحت در هنگام خستگی، بيماری يا درد
• عدم استفاده از نيرو بخش های مصنوعی. اين مواد ممکن است توانايی شما را در لحظه افزايش دهند اما در دراز مدت با خطر مرگ همراه هستند
• مراقبت و استفاده صحيح از لوازم ورزشی
• پوشيدن البسه مناسب و به کار بردن لوازم محافظ (مانند زانو بند و کلاه ايمنی)
جلوگيری از آسيب ها و صدمات ورزشی
• گرم کردن کافی قبل از انجام حرکات ورزشی حتی حرکات مداوم ورزشی.
• عدم انجام تمرين بيش از حد
• عدم انجام حرکات ورزشی که در آنها زانوها به طرفين بيش از حد کشيده زانوهای خود را زياد از هم باز يا بسته کنيم در حالي که پاها روی زمين است.
• انجام حرکات کششی برای گرم کردن بخصوص برروی تاندون آشيل‏, عضلات پشت ران و عضله چهار سر جلوی ران.
• انجام حرکات برای سرد کردن بدن بعد از انجام فعاليت مثل راه رفتن بعد از انجام دو ميدانی و عدم قطع ناگهانی فعاليت.
• استفاده از کفش های مناسب ورزشی
• استفاده از وسايل محافظتی مثل مچ بند, ساق بند و زانو بند.
• استفاده از نرم ترين سطح برای ورزش: تا حد امکان از دويدن و يا تمرين بر روی سطوح سخت مثل آسفالت پرهيز گردد.
• هنگامی که زانو در حالت غير ديناميک خم است زاويه خم شدگی آن بيش از 90 درجه نباشد.
• هرگز ناگهانی و متناوب ورزش نکنيد مثلاً در يک روز در هفته و آن هم شديد. سعی کنيد بطور پيوسته و مداوم تمرين کنيد. اغلب آسيب ها مثل آسيب تاندون آشيل که بسيار شايع است در افرادی که ناپيوسته تمرين می کنند رخ می دهد.
• اصول ورزشی را که انجام می دهيد بخوبی ياد بگيريد انجام صحيح حرکات مهمترين روش از آسيب ورزشی است.
• هرگز بيش از حد توان فشار نياوريد.
• هرگز بيش از اندازه تمرين نکنيد.
• محدوديت بدن خود را بشناسيد و فعاليت های خود را متناسب با سن و وضعيت بدنی طراحی کنيد.
• بر شدت تمرين خود آهسته آهسته بيفزاييد.
• تمرکز خود را بر بهبود وضعيت قلبی- عروقی, انعطاف پذيری و افزايش قدرت همزمان بگذاريد. توجه به يک بعد مثلاً افزايش قدرت از کارايی شما می کاهد و شما را مستعد آسيب می کند.
• حتماًقبل از انجام ورزش حداقل 15 دقيقه حرکات کششی انجام دهيد.
• حتما بعد از انجام ورزش به آرامی خود را سرد کنيد و يکباره از فعاليت دست نکشيد.
آسيب هاي ورزشي:
آسيب هاي ورزشي، آسيب هايي است كه در اثر فعاليت هاي ورزشي و يا عوارض و عواقب آن به وجود مي‏آيد و معمولا به دو گروه بزرگ حاد و مزمن تقسيم بندي مي‏شوند. آسيب هاي حاد، آسيب هايي هستند كه به صورت ناگهاني به وجود مي‏آيند و يا هنگام مراجعه به پزشك از بروز آن كمتر از دو هفته گذشته باشد. اما آسيب هاي مزمن، آسيب هايي هستند كه به مرور زمان به وجود آمده‏اند و يا آسيب هاي حاد بوده‏اند كه هنگام مراجعه به پزشك از زمان بروز آن بيشتر از دوهفته گذشته باشد.
از آسيب هاي حاد مي‏توان به شكستگي ها، در رفتگي ها، بريدگي ها و سوختگي ها اشاره كرد و از آسيب هاي مزمن، مي‏توان به آرنج تنيس بازان و زانوي دوندگان اشاره كرد. از طرف ديگر فرض كنيد يك ورزشكار دچار پيچ خوردگي مچ پا شده ولي براي درمان اصولي آن اقدامي نكرده و پس از دو هفته با درد مچ پا به پزشك مراجعه نموده است، اين آسيب در ابتدا از نوع حاد بوده ولي به علت عدم درمان و گذشت زمان به يك آسيب مزمن تبديل شده است.
طول مدت استراحت وابسته به شدت آسيب است.مشخص است که هر چه شدت آسيب بيشتر باشد ،مدت استراحت هم بيشتر خواهد بود.وقتی يک آسيب چندان شديد نباشد، استراحت نسبی توصيه می شود.هدف از استراحت نسبی آن است که فرد ورزشکار علی رغم وجود آسيب بدون علامت باقی بماند، هر چند تا حدودی تحرک خود را حفظ کرده است.
استفاده از يخ و گرما در برخورد با آسيب ها :
يخ سبب کاهش خونريزی ، تورم، التهاب، نيازهای متابوليک ناحيه مجروح ، درد و نيز اسپاسم عضلانی می شود.اما گرما به نوبه خود دارای فايده نيست و جز در مورد کاهش اسپاسم عضلانی، سبب افزايش موارد نامبرده هم خواهد شد.گاهی توصيه می شود که دوره های متناوب استفاده از گرما و يخ اعمال شود.يعنی عضو را 1 تا 2 دقيقه از يخ استفاده کنند.بر اساس شدت تورم عضو اين نسبت قابل تغيير است.هر چه آسيب حادتر باشد، از مدت گرم کردن کاسته خواهد شد.
روش صحيح ماساژ دادن با يخ :
از نحوه تهيه يخ شروع می کنيم . در يک ليوان يکبار مصرف آب ريخته و می گذاريم يخ بزند. سپس ليوان را از وسط بريده و باقی مانده قالب يخ را برای مدت60 تا90 ثانيه بر روی منطقه ای ثابت از عضو آسيب ديده نگه می داريم تا در ناحيه مربوطه و تا 5/1 سانتی متر در اطراف محل احساس کرختی به شخص دست دهد.حال با توجه به وسعت محدوده ای که بی حس شده و

به آرامی يخ را به صورت دايره وار روی پوست ماساژ می دهيم. اين ماساژ در آسيب های با وسعت متوسط،7 دقيقه و در نواحی بزرگ تا10 دقيقه طول خواهد کشيد.
غوطه ور کردن عضو در آب يخ هم موثر است.اما تحمل آن برای مصدوم سخت است به علاوه نمی توان عضو را بالاتر از سطح
قلب نگاه داشت.به عنوان قانونی کلی، در طی يک ساعت می توان 20 تا30 دقيقه(حداکثر) از يخ استفاده کرد و حداقل 30 دقيقه نيز عضو را به حال خود گذاشت. مسلم است که اگر تحمل مصدوم به سرما کم باشد بايد زمان استفاده از يخ را کاهش داد.
خصوصيت باندهای فشاری:
اين باندها را از ديستال عضو به پروگزيمال می پيچند، به طوری که در هر دور نصف پهنای دور قبلی را بپوشاند.فشار الاستيکی که اعمال می شود سبب کاهش تورم خواهد شد. البته بانداژ نبايد آنقدر محکم انجام گيرد که در بازگشت خون وريدی به طرف قلب اختلالی ايجاد کند. در مورد باندهای الاستيک تا توان بالقوه کشش باند کافی خواهد بود. باندهای الاستيک برای آسيبهای حاد اندام تحتانی مناسب نيستند، چون قابليت محافظت اندکی ايجاد می کنند.
اصول برخورد با ورزشکاری که شديداً آسيب ديده و حال وخيمی دارد:
در ابتدا توجه معطوف به مجاری هوايی مصدوم خواهد بود. هر گونه انسداد يا مانعی را بايد بر طرف کرد. در هنگام اين بررسی ها بايد مراقب آسيب ستون فقرات گردنی نيز بود.
در مرحله بعد به نحوه تنفس مصدوم دقت میشود. در صورت نياز می توان از تنفس مصنوعی و اکسيژن کمکی استفاده کرد تا تنفس خود بخودی و منظم برقرار شود. اينک نوبت بررسی گردش خون فرد است. نبض شريان کاروتيد از لحاظ کيفيت، تعداد و ريتم لمس خواهد شد. در صورت فقدان اين نبض يا نبض راديال بايد عمليات احياء قبلی عروقی آغاز گردد. يا همان مرحله ارزيابی مختصر عصبی که سطح هوشياری، اندازه و واکنش مردمکها به نور، حرکات چشم و پاسخ های حرکتی مصدوم را شامل میشود. به معنی مشاهده اندامها و ساير قسمت های بدن است تا از وجود هرگونه خونريزی، شکستگی يا خون مردگی آگاه شويم.
جلوگيری از مصدوميت ها وآسيب های ورزشی:
بسياری از جوانان و نوجوانان در هنگام انجام ورزشهای مختلف آسيب می بينند. رعايت برخی از دستورات و نکات ايمنی از بروز اينگونه مصدوميت ها جلوگيری می کند.


تجهيزات اساسی:
استفاده از لوازم و لباسهای ورزشی نامناسب که کاملا" اندازه و مناسب فيزيک بدن نباشند يکی از مهترين دلايلی است که در ورزش باعث آسيب ديدگی می شود. تجهيزات و وسايلی که در طول انجام يک ورزش يا حتی بازی بايد بپوشيد و به همراه داشته باشيد کليد جلوگيری از مصدوميتها هستند.
محافظ چشم:

از مهمترين محافظ های چشم آنهايی هستند که از نوعی پلاستيك موسوم به" پلی كربنات " ساخته شده اند و مخصوص ورزشكاران هستند.
-اگر عينك میزنيد احتمالا" بايد از نسخه پلی كربنات كه تحت نظر پزشك ساخته شده استفاده كنيد. هنگامی كه در زمين مسابقه هستيد هرگز عينك معمولی كه هميشه می زنيد به چشم نزنيد. همه محافظين چشم بايد كاملا روی صورت اندازه باشند. از بالا تا روی ابروها و از پايين روی بينی را كاملا" بپوشانند.
محافظ دهان:
- در ورزشهايی كه خطر مصدوميت سر در آنها وجود دارد، بايد محافظ دهان داشته باشيد. مثل: بسكتبال ، هاكی ، واليبال، ورزشهای رزمی، بوكس، كشتی و ...
- محافظ های دهان بايد توسط دندانپزشك مخصوص يا پزشك تيم تاييد شود.
- اگر از گيره های نگهدارنده فك استفاده می كنيد ، قبل از ورود به زمين بازی حتما" آن را از دهانتان خارج كنيد.
محافظ مچ دست، زانو و آرنج

محافظ مچ دست
-محافظ آرنج و مچ دست می تواند از مصدوميت های بازو و مچ جلوگيری كند، محافظ زانو نيز زانوهای شما را از خطر شكستگی و در رفتگی میرهاند. اگر شما ورزشهای به خصوصی انجام می دهيد، مخصوصا" ورزشهايی كه با افراد ديگر در تماس نزديک هستيد بايد از لايه های محافظ استفاده کنيد.
کفش ورزشی
- يکی از مهترين لوازم مورد نياز ورزشی كفش ورزشی است. هر ورزشی نياز به كفش های مخصوصی دارد در اين رابطه از مربی خود سوال كنيد تا شما را راهنمايی كند. اما به خاطر داشته باشيد نه تنها نوع تجهيزات شما بايد درست و اصولی بوده، بلكه از نظر سايز و اندازه نيز بايد كاملا" قالبتان باشد.
- اينگونه مراقبتهای اصولی باعث می شوند تا ميزان مصدوميتها و جراحتها در ورزشها تا حد زيادی كاهش يابد.
پيشگيری بهترين درمان است
اکثر آسيب ديدگی های ورزشی به خاطر گرم نكردن صحيح و انجام حركات كششی به طريقی نادرست قبل از ورزش كردن است. بالا بردن ناگهانی شدت ورزش هم می تواند به شما صدمه بزند. از اين رو بهترين راه پيشگيری انجام حركات صحيح كششی قبل و پس از ورزش و افزايش شدت ورزش به تناسب مهارت ها و تجاربتان در آن ورزش می باشد.
آسيب های ورزشی:
صدمات ورزشي انواع بسيار گسترده اي دارند و در هر رشته ورزشي آسيب هاي خاص شيوع متفاوت دارند . اما به طور كلي از لحاظ تصميم گيري براي كمك به ورزشكار اين آسيب ها را به مي توان به دو دسته كلي تقسيم كرد:
آسيب هاي اضطراري كه تهديد كننده جان مصدوم هستند و آسيب هاي غير اضطراري كه آسيب در ورزشكار ايجاد شده است وخطر مرگ براي وي را به دنبال ندارد. دو آسيب ورزشی و پيشگيری از آن از مقولات مهم طب ورزش می باشد. آسيب های ورزشی خوشبختانه اغلب بطور موثر درمان می شوند و اغلب افرادی كه دچار صدمه ديدگی ورزشی می شوند به نحو رضايت بخشی دوباره به ورزش باز می گردند. از سويی بسياری از صدمات ورزشی و عوارض ناشی از آن را می توان پيشگيری نمود. بطور كلی صدمات ورزشی يا بصورت حاد ايجاد می شوند و يا مزمن هستند. آسيبهای ورزشی حاد مثل پيچ خوردگی ها ,
دررفتگی ها, كبودی ها, خراشيدگی ها, كشيدگی عضلات , رباطها , شكستگی ها , آسيب مغزی , كمر درد حاد , زانو درد حاد

و سر درد معمولاً به دنبال ضربه و تروما رخ می دهند. شايعترين آسيب و صدمه ورزشی حاد را كبودی ها و خراشيدگی ها تشكيل می دهند. آسيب و درد مچ پا را شايع ترين آسيب های ورزشی اسكلتی
عضلانی محسوب می كنند و شايع ترين آسيب مچ پا هم پيچ خوردگی مچ پا می باشد که سبب درد پا می شود. علائم و نشانه های آسيبهای ورزشی حاد عبارتند از:
1- درد شديد و ناگهانی
2- تورم
3- عدم توانايی در تحمل وزن بدن روی اندام تحتانی
4- حساسيت در لمس ناحيه
5- عدم توانايی در حركت مفصل در تمام دامنه حركتی آن
6- ضعف شديد اندام
7- در رفتگی يا شكستگی قابل مشاهده
آسيبهای ورزشی مزمن معمولاً ناشی از فعاليت بيش از حد و اعمال نيرو بر روی يك بخش خاص از بدن در هنگام ورزش رخ می دهد. علايم و نشانه های آسيبهای ورزشی مزمن عبارتند از :
1- دردی كه با انجام حركات ورزشی تشديد و با استراحت بهبود می يابد.
2- درد از نوع گنگ و مبهم است.
3- تورم
علائم هشدار دهنده اي كه نشانه آسيب هاي جدي هستند به شرح زير مي باشند:
•درد ناگهاني و بسيار شديد كه همراه با حساسيت موضعي باشد
•اگر درد ايجاد شده در هنگام آسيب ديدگي در دقايق بعد از آسيب ديدگي باقي بماند و تخفيف پيدا نكند نشانه وخامت است.
•تورم ناگهاني و زياد عضو آسيب ديده
•ناپايداري در مفصل آسيب ديد
•فقدان عملكرد عضو آسيب ديده
•محدوديت حركتي ناگهاني
علل اصلی ايجاد صدمات ورزشی:
عدم آمادگی بدنی، گرم نكردن بدن پيش از شروع فعاليت ورزشی، استفاده از تكنيك های نادرست و نيز ماهيت خود رشته ورزشی از جمله دلايل ايجاد آسيب های ورزشی هستند.
چگونه می توان از بروز صدمات ورزشی جلوگيری کرد؟
ارتقا دانش و سطح معلومات مربيان و خود ورزشکاران، داشتن سطح آمادگی بدنی مطلوب و گرم کردن بدن به اندازه کافی و قبل از مبادرت به انجام فعاليت می توانند از ميزان بروز آسيب های ورزشی بکاهند.