بخشی از مقاله
چکیده
لذت یادگیری ازجمله عواطف مثبت یادگیرندگان به شمار میآید که برای ایجاد تحول در روانشناسی تربیتی جایگاه غیرقابلاغماضی دارد. از طرفی مهمترین کارکرد مؤسسههای آموزشی تدریس است که برای مؤثر بودن نیاز به لذتبخش بودن دارد. حال اینکه چه روشی تدریس را لذتبخش مینماید هدف پژوهش حاضر میباشد. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی انجام گرفته است. نتیجه این پژوهش بدینصورت است که: روش تدریس تفکر و پیروی از الگوی فعال تدریس موجب لذت بردن یادگیرندگان از یادگیری میشود.
کلیدواژهها: تدریس، روش تدریس، لذت یادگیری
مقدمه
لذتبخش بودن هر فعلی در زندگی انسان از اهمیت فراوانی برخوردار است بهطوریکه گویی غایت زندگی، لذت بردن یا ترک لذت است. لذت مفهومی است که همواره مورد مناقشه فیلسوفان و فلسفهها قرارگرفته و ایدئولوژیهای گوناگونی برای موجه دانستن یا ندانستن آن به وجود آمدهاند.
معمولاً یادگیری1 شامل نگهداری و تغییر تواناییها یا مهارتهایی است که یادگیرنده از پیش آن را داشته استسیّد - محمدی،1394؛ص،. - 3 کیمبل2 یادگیری را به صورت تغییرنسبتاً پایدار در رفتار بالقوه - توان رفتاری - که درنتیجه تمرین تقویتشده رخ میدهد تعریف مینمایند - السون3 و هرگنهان4،» . - 1993یادگیری تغییر به نسبت پایدار در رفتار، معلومات و مهارتهای تفکر که از طریق تجربه به دست میآید - «سانتراک،2008؛ترجمه، سعیدی، عراقچی و دانش فر،1394؛ص،. - 243 پایههای رفتار و پدید آیی شخصیت انسان از یادگیری مستقیم و غیرمستقیم سرچشمه میگیرد. فرآیند یادگیری امری است دائمی و نسبت به افراد مختلف فرق دارد. به نظر »ثرندایک«5 هرگاه واکنش موفقیت فرد در یک مسئله با پاداش توأم شود و رضایت خاطر او را فراهم سازد، در موقعیتهای مشابه بعدی بروز آن عکسالعمل زودتر صورت میگیرد. درواقع رضایتبخش بودن فعلی بهواسطهی گرفتن پاداش منجر به ادامه و تکرار آن پاسخ به محرک موردنظر میشود که این مطلب نقطه مقابل بیاشتهایی روانی است که ناشی از عدم داشتن نگرش مثبت است و نگرش مثبت ناشی از علاقه فرد نسبت به محرک است که این علاقه از انگیزش فرد نشأت میگیرد
- افروز، - 1390؛ بنابراین، لذت بردن از انجام کاری نوعی پاداش درونی است. از طرفی تعلیم و تربیت کسب دانش نیست بلکه استفاده از دانش است برای رفع نیاز ها و درنهایت برای لذت بردن؛ یعنی یادگیری برای لذت بردن است و امید به لذت بردن یا انتظار لذت بردن از یادگیری، موجب یادگیری مؤثر میشود - سید محمدی، 1394؛ گلاسر،. - 1998
زکریای رازی در کتاب الطب الروحانی لذت را چنین تعریف میکند: انسان از یک حالتی در اذیت و آزار است که این حالت غیرطبیعی است. اگر از این حالت نامطبوع به حالت طبیعی برگردد، میتوانیم بگوییم که این فرد واجد لذت است. وی بهطور مختصر لذت را چنین بیان مینماید که: »لذت بازگشت به حالت طبیعی و در مقابل آن، الم و اذیت خروج از حالت طبیعی است - «خادمی،. - 1389 ابن سینا معتقد است: متناسب با هر یک از قوای ادراکی، لذت و المی خاص وجود دارد و بر اساس رتبه و درجهای که هریک از این قوا در ادراک بشر دارند، مرتبهای از لذت و الم نیز برای انسان حاصل میشود. بهطوریکه لذتی که توسط قوهی عاقله درک میشود، بالاترین لذت است - سلیمانی،. - 1389
نظریه اخلاقی اپیکور در وهله نخست برای تأمین آرامش روانی طرح ریزی شده است بر اساس این نظریه، انسان باید سعی کند تا به حالت و وضعیتی تشویش ناپذیر برسد، بهعبارتدیگر باید بکوشد تا به آرامش باطن دست یابد و تلاش نماید تا جسم او نیز مانند جانش در آسایش باشد آسایش و آرامش کامل بزرگترین لذت است لیکن باید توجه داشت که سکون خاطر و آرامش روحی غایت اخلاقی نیست. تنها غایتی که اپیکور بدان معتقد است عبارت است از لذت. آرامش روحی و سکون خاطر تا آنجا که از این غایت تبعیت می کنند؛ یعنی تا جایی که موجب تولید لذت میشوند، معتبر و ارزشمند هستند و الا بهخودیخود دارای ارزش ذاتی نیستند. آرامش بیش از هر چیز معتبر است بر فهم جهان - فهم جهان بر اساس جهانشناسی اپیکوری - به ما نشان میدهد که
