بخشی از مقاله
چکيده
با وجود افزايش ترافيک در فرودگاه هاي جهاني ، برخي تحقيقات و بررسيها بر روي روش شناسي توسعه سيستم کنترل زميني هواپيماها و وسايل نقليه انجام شده است . اين امر ممکن است باعث کاهش ايمني شود. يک سيستم جامع نيز به منظور کمک به تضمين جداسازي مناسب وسايل نقليه زميني و هواپيماهايي توسعه مييابد که در حال حرکت در محوطه باند فرودگاه هستند. به علاوه انها مسائل مربوط به کاربرد بالقوه تاکسي ها و باند ها را نيز مي توانند نشان دهند. سيستم متشکل از سيستم سخت افزار موقعيت جهاني و نرم افزار اطلاعات جغرافيايي ويژه اي است که موقعيت وسايل نقليه زميني و هواپيماهاي روي زمين در زمان واقعي را مشخص کرده و براي رديابي وسايل نقليه و هواپيماها در عمليات هاي برنامه ريزي متفاوت به کار مي رود. اين پژوهش داراي ماهيتي «تبييني» است و از سوي ديگر با توجه به کليت موضوع ، رويکرد حاکم بر اين پژوهش «کاربردي» ميباشد. در نهايت ما دريافتيم که سيستم هاي کنترل زميني بر حرکت هواپيماها منجر به ايمني مسافران و مديريت خطر گرديده و فرودگاه ها را ارتقاء خواهد داد.
کلمات کليدي: ترافيک ، فرودگاه ، ايمني، مديريت ، خطر.
١- مقدمه
فرودگاه ها محل گره حمل و نقل و ارتباطات در عصر ارتباطات ميباشند، آن ها به عنوان قطب هاي ضروري در بافت شهرجهاني نشان ميدهند که تا چه حد ترافيک اطلاعات ديجيتالي، مردم و همه چيز بستگي به سيستم هاي تدارکاتي تحت پوشش با سرعت بالا دارند. رشد مسافرت هاي هوايي جهان مستقيما به تحولات عمده ي جهاني شدن بستگي دارد و نشان ميدهد که تا چه حد روند نوسازي کشورهاي پيشرفته و در حال توسعه ي جهان را درنورديده است . در اين سطح ، فرودگاه ها هشدار اوليه سيگنال ها و يا شرايط آزمايشگاهي براي مطالعه ي شبکه ي جهاني و جريان اطلاعات را مهيا ميکنند، به طور ويژه اي آشکار است که بعد از ١١ سپتامبر سال ٢٠٠١ (دروغ بزرگ !)، زمينه تشديد پروفايل داده ها و بيومتريک فراهم آمده است . ساير اقدمات امنيتي نفوذي در سراسر بسياري از پايانه هاي هوايي بين المللي به نام ايمني مسافران و مديريت خطر در حال بررسي و آزمايش قرار گرفته است . اگرچه فرودگاه همواره به عنوان يک نشانه ي مهم در نمايش فناوري است مهم است که راه هاي مختلفي که در آن فناوري اجرا شده است در طول ١٠٠ سال اخير در نظر گرفته شود.
تعامل انسان و ماشين در زندگي معاصر صورت ميپذيرد. فرودگاه سايت مرتفعي است که در آن شبکه هاي متعددي از انسان و غير انسان ، جهاني و محلي و مقياس هاي چندگانه در تعامل است (١٩٩٨ ,Castells). در اين زمينه ، مجموعه اي جديد از نگرانيها بايد به در نظر گرفتن عوامل انساني و فرهنگي در بازي شبکه هاي روزمره مربوط شود و فقط نگرانيها به کسانيکه به طور خاص با حمل و نقل هوايي ميروند، معطوف نميشود. اين تعامل مقياس را ميتوان به طور عظيم در فرودگاه به طور فزآينده اي مشاهده نمود. افراد واسطه هاي ميان هواپيماها با مسافران يعني کساني که بازرسي و چک کردن را با چشمان شان انجام ميدهند، مقياس ميکنند. علاوه بر اين ، توانايي تکنولوژي ديجيتال براي کپي، توزيع و دست کاري داده ها، شبکه ها را به همگرايي بيسابقه اي هدايت کرده است . شبکۀ «سخت » و «نرم » (مانند زيرساخت هاي فني، جريان هاي اطلاعات ، جسم مسافر و ماده هواپيما) ديگر نميتوانند به صورت گسسته و جدا از هم در نظر گرفته شوند.
٢- تولد فرودگاه
فرودگاه مدرن به مرکز همگراي تجاري، دولتي، نظامي و منافع خصوصي تبديل شده است . اولين سازه ي ساخته شده براي مسافرت هوايي موقتا تا حد زيادي به شيوه هاي برنامه ريزي نشده ، توليد شد. باندهاي فرودگاه ، ترمينال هاي مسافربري و شبکه هاي ارتباطي با نگراني کمي براي اتصال تدارکات تحت پوشش يا توسعۀ آينده ساخته شد. ابتدا حمل و نقل هوايي براي حمل و نقل عمومي مناسب ديده نشد و به طور عمده براي پست الکترونيکي و خدمات حمل و نقل کوچک توسعه داده شد. با توجه به خطر و ناراحتي از هواپيماهاي اوليه ، حمل و نقل انسان در درجه ي اول به عنوان حفاظت از نخبگان تلفن همراه کوچک و جسورانه ديده ميشد (٢٠٠٤ ,Pearman). خدمات مسافربري در ابتدا وابسته به سياست هاي دولت که به قرارداد ايميل سودآور متصل بود، به محورهاي سودآور کمتري از مسافران انسان متصل است .
علاوه بر اين ، مقامات دولت تمايل چنداني به سرمايه گذاري در زيرساخت هاي لازم که براي حمل و نقل هزينه بر هستند، و در نتيجه مقررات حمل و نقل هوايي و برنامه ريزي که تا حد زيادي ناديده گرفته ميشوند، ندارند. به همين دليل رشد زيرساخت هاي پيچيده ي شهري در سراسر فرودگاه هاي اوليه به سرعت پيشين استفاده ي اصليشان و مناطق داخلي کشورهاي اطراف ، به تدريج ضميمه اي به عنوان بخشي از رژيم روبه رشد فرودگاه شد (١٩٩٨ ,Rossler). بسياري از شهرها که فرودگاه اصلي آن ها خارج از اولين محل استقرار فرودگاه اوليه توسعه يافت . کيفيت فيزيکي فرودگاه شان را براي توسعه شديد محدود به توسعه ي حومه ي شهري و پيشرفت هاي شهري ميکنند. اين ، همراه با نياز روبه رشد براي محلي، ايالتي، مقررات ملي دولت که به تعدادي از بحران هايي که در طول دوره بعد از جنگ جهاني دوم به اوج خود رسيد، منجر شده است (٢٠٠٨ ,Salter).
با کمک سرمايه گذاريهاي عظيم در طراحي حمل و نقل هوايي و زيرساخت هاي ساخته شده در زمان جنگ ، حمل و نقل هوايي به عنوان نوعي از نقل و انتقال انبوه شروع به رونق کرد.
از زماني که هوايپما طراحي شد و دفعات پرواز توسعه يافت ، سفر هوايي مطلوب و به طور بالقوه سودآور شد. در سال هاي پس از جنگ جهاني دوم ، طراحان شهري و معماران شروع به پيش بيني آينده اي که مسافرت هاي هوايي بايد فرصت هاي کسب و کار جديد را در مقياس جهاني ميداد، کردند. سبک هاي طراحي مختلف براي هر دو مکان پايانه ها و فرودگاه ها در اين دوره آزمايش شدند (١٩٩٥ ,́Auge). ساختارهاي سالن بزرگ ، طرح هاي ماهواره اي و پايانه هاي احاطه کنندة حلقه اي جاده ها مورد آزمون قرار گرفتند. هر تلاشي براي حل مسائل تدارکات مانند تحت پوشش گرفتن مسافران از ترمينال به هواپيما، هواپيما به ترمينال و هواپيما به باند فرودگاه ، به صورت يکپارچه ممکن شد (١٩٩٨ ,Edwards).
فرودگاه به عنوان مرکز حمل و نقل انبوه ، يکي از اقليت بخش هاي پايدار حمل و نقل هوايي نسبت به حمل و نقل نظامي از نظر سوددهي مورد تحقيق و توسعه بوده است (اسدي محل چالي، ١٣٩٤). حمل و نقل هوايي شهري، مانند ارتباطات از راه دور، تا به حال رقابت هاي شديدي در مسيرهاي اصلي سودآور را شاهد بوده است . خطوط هوايي ملي متعهد به ارائه ي خدمات مسيرهاي کم تر سودآور منطقه اي هستند. معرفي هواپيماي جت مانند بوئينگ ٧٠٧ (به خودي خود چرخشي از تحقيقات هوانوردي نظامي) به طور فزاينده اي صنعت هواپيمايي ضعيف کشوري را تقويت نموده است : سريع تر، ساکت تر، راحت تر و پرواز طولانيتر بدون سوخت گيري. در واقع آن ها جت هايي هستند که سرويس هاي مسافران را از لحاظ مالي پايدارتر ميکند. اولين سرويس جهت کالا در اوايل دهه ي ١٩٦٠ چشم انداز جديد عامه پسندي از حمل و نقل هوايي را به عنوان قابل دسترس به «فرد عادي» تبديل کرد و پرواز خود به کالايي تبديل شد.
فرودگاه هاي عصر جت اين ديدگاه مردمي را از طريق معماري، کسب سرمايه داري و زرق و برق به منظور چشم انداز ويژه ي خوش بينانه نسبت به آينده ايجاد ميکند (٢٠٠٤ ,Fuller and Harley). اشکال بديع و طاق نماهاي داخلي آن ها به ارتقاء ايده ي قابل دسترس بودن افق هاي بيحد و حصر براي همه ، که قبل از آن منشأيي براي ثروتمندان و قدرتمندان بوده ، را عملياتي کرده است . عصر جت عمل مسافرت جهاني را عمومي ساخته است و براي فروش به عنوان قطعه اي از آينده قرار داده ، تا به عنوان بخشي از پيشرفت باشد.
فرودگاه ها به تحولات جهاني، فرهنگي و تکنولوژيکي بسيار حساسي مبدل گشته اند. آن ها به طور مداوم در به روزرساني، تطبيق براي هواپيماهاي بزرگ تر، ترافيک بيش تر، افزايش اقدامات امنيتي، و براي جابه جاشوندگان پروازي مکرر (براي آن هايي که حمل و نقل دائمي تبديل به شيوه ي زندگيشان شده است ) ميباشند (٢٠٠٠ ,Gottdiener). تعداد کمي از فرودگاه هاي اوليه باقي مانده است ، يا در درون ساختارهاي بزرگ تر، مانند فرودگاه هيترو در لندن يا فرودگاه جان اف کندي در نيويورک قرار ميگيرند
(٢٠٠٨ ,Gordon)، يا به طور کامل خارج از سرويس شده اند (به عنوان مثال ، تمپل هاف در برلين در سال ٢٠٠٨ خارج از سرويس شده است ).
رشد مسافرت هاي هوايي جهان به طور مستقيم به تحولات عمده در جهاني شدن مربوط ميشود و بخش مهمي از روند مدرنيزه شدن را که با پيش رفت در سراسر جهان همگام است ، براي اولين بار به طور فزاينده اي در کشورهاي در حال توسعه هدايت مينمايد (البته کاهش منابع طبيعي و مسائل مرتبط با تخريب محيط زيست نيز در آن تأثيرگذار است ). مقدار زيادي از زيرساخت هاي مربوطه نيازمند به مديريت حرکت سريع کالاها و افراد در سراسر فواصل بزرگ است که به نوآوري در عمل ، روش ، و ساخت فرودگاه ها و امکانات مربوط به آن ها منجر شده است (٢٠٠٩ ,Urry &Cwerner, Kessering ).
بسياري از پايانه هاي فرودگاه بين المللي توسط معماران شناخته شده ، مانند نورمن فاستر، پاول اندرو و هلموت جان ساخته شده است و نمايش هاي ديدني و جذاب از توانايي يک کشور براي شرکت در اقتصاد جهاني است . فرودگاه هاي معاصر، در بخش مرکزي شبکه هاي جهاني همه شمول حاضر است جريان فضاهاي معاصر را تشکيل دهد (٢٠٠١ ,Pascoe). باتوجه به ماهيت به هم پيوسته و بار زيادي از ترافيک که جريان دارد، اخيرا فرودگاه ها با شباهت کمي نسبت به اجداد عصر جت خود ساخته شده اند. فرودگاه هاي جديد - مانند شبکه هاي مجازي - باتوجه به منطق روش مبادلات و جريان ترافيک طراحي شده اند. صرف نظر از محلي که آن ها روش هاي جهاني را تسهيل کرده و علامت هاي جهاني استاندارد شده را دنبال ميکنند، استفاده ي بين المللي باتوجه به نوع نمونه و برچسب هاي توافقي شکل ميگيرد.
فرودگاه ها اولين گره هاي فرهنگي در فرم جديدي از معماري جهاني مبتني بر شبکه ها هستند، مانند شبکه هاي فضاي مجازي، يعني همان فرودگاه هايي که جغرافياي سنتي را به چالش کشيده است (٢٠٠٠ ,Iyer). معماري آن ها اتصال امتيار، حرکت و ناپايداري است . آن ها بسيار تشريفاتي هستند و در سراسر نهادهاي محلي و جهاني به کار گرفته ميشوند. تکرارهاي اخير در فرودگاه ها، تبديل به يک هم گرايي و شباهت در مراکز خريد است که همان تصوير لوله هاي شيشه اي را تداعي ميکند (اخوان قصاب زاده و حسين پورفرد، ١٣٩١: ٤) که بدون در نظر گرفتن نام تجاري معماران (مانند فرودگاه دبي پاول اندرو و يا طراحي نورمن فاستر براي فرودگاه هنگ کنگ )، لزوما شبيه به يکديگر هستند. مردم به عنوان مسافران هوايي مدرن که جهان را پيموده اند، بدون در نظر گرفتن ديدگاه هاي پانوراماي مشابه در روش هاي آسفالته و جابه جايي خطوط هوايي هنگامي که داخل ترمينال هستند، از يک لوله ي شيشه اي به ديگري حرکت ميکنند. به غير از مغازه هاي توريستي فروش محلي (آسياب بادي مغناطيسي يخچال در هلند، کانگروهاي خوش ظاهر در سيدني و ...). مسافر تجربۀ يک مرکز خريد جهاني را که در آن حق امتياز تجاري غربي فروش کالاي يکسان الکترونيکي، مد، محصولات آرايش و قهوه را مجاز شمرده است ، داراست .
فرودگاه هاي معاصر ارائه ي تجربه ي حمل و نقل به عنوان يک تجربه ي خريد از سيستم هاي نظارت نفوذي را بررسي ميکنند که مسافران بايد به منظور پرواز استفاده کنند.
٣- مسير جديد در پژوهش هاي حرکت و فرودگاه ها
انسان ها در جهان متحرک يکنواخت ، با اطلاعات مشابه و همگرايي معماري، به طور قابل توجهي روابط خود را در فضا تغيير داده اند. تمام حالت هاي حرکت به طور فزاينده اي مشروط به رژيم هاي مشابه از تائيد و کنترل هستند (2001 ,Koolhaas et al). در فرودگاه ، يک سري پيچيده از روش هاي محتاطانه (مانند مسافر و فرآيند چمدان هاي هواپيمايي و سازمان هاي دولتي، نحوه ي چرخش هواپيما بر روي باند، مديريت زمين و ترافيک هوايي) کاملا هماهنگ شده است ، مطابق با زمانيکه توسط شبکه هاي ديجيتال ، سيستم هاي نظارت و تکنيک هاي رديابي انجام ميشوند. اين هماهنگ سازي و کنترل مشترک در شرکت هاي تدارکات مدرن ميتواند در برخي از سطوح به عنوان »سيستم هاي بسته » درون شبکه هاي اطلاعات هدف عمل کند که يک زيرساخت يکپارچه در طول تمام عمليات را مهيا مينمايد. اين يکپارچگي بدون مرز در فرودگاه که در آن هيچ سيستمي وجود ندارد، ممکن نيست که بتواند مديريت و کنترل تمام عمليات را داشته باشد. فرودگاه بايد براي بقاي اقتصادي خود به عنوان يک سيستم باز باقي بمانند. اين لزوما نياز به پيدا کردن راه هاي جذب مستمر شبکه هاي جديد و آلودگيهاي ويروسي مرتبط با آن ، مانند نظارت بر درجه حرارت مردم در مدت زمان بيماري SARS (سندرم حاد تنفس ) شيوع بيماري و يا تطبيق با تغييرات ، رويه ناشي از قانون پاتريوت ايالات متحده ميباشد.
٤- سيستم کنترل زميني پيشرفته به عنوان تکنيک نظارتي و مسيريابي
