بخشی از مقاله
چکیده
امنیت موضوعی استنباطی است که مفهوم آن ثابت، اما محتوای جغرافیایی- سیاسی آن تابع شرایط زمان و مکان تغییر میکند. در گذشته امنیت ملیعمدتاً از نظر تهدید نظامی خارج از مرزها مورد توجه قرار میگرفت که مقابله با آن نیز ساز و کار نظامی داشت. اما امروزه این مفهوم از حوزه تعاریف کلاسیک خود خارج شده و رابطه تنگاتنگی با توسعه پایداریافته است. در گذشته پیشرفت و اعتلای واحدهای سیاسی با حاکمیت عقلانیت ابزاری با نگرشی محدود و تک سویه مترادف ایجاد و تداوم رشد اقتصادی در نظر گرفته می شد اما توسعه پایدارمفهومی فراتر از رشد اقتصادی و به بیان دیگر محیط بر رشد است.
امروزه این تهدید بیشتر متوجه نظامهای سیاسی متمرکز است که ساختار مرکز- پیرامون را شکل می دهند. این ساختارهاعمدتاً شامل حاشیه کمتر توسعه یافته نسبت به مرکز میباشند. در ایران نیز چنین ساختاری منجر به برهم خوردن تعادل و توازن منطقهای بین مرکز و پیرامون گردیده است و مهمتر آنکه نواحی پیرامونیاکثراً منطبق بر نواحی قومی میباشد. در چنین شرایطی تمایزات افزایش مییابد و عامل واگرایی تقویت میگردد. با توجه به رهیافت فوق، این تحقیق با در نظر گرفتن ارتباط مستقیم میان امنیت مرزها و توسعه پایدار این نواحی، به بررسی عوامل داخلی و خارجی موثر بر رابطه بین مولفه های موثر بر توسعه پایدار و امنیت مرزها با تأکید بر استانهای کردنشین - قومیت کرد - در نوار مرزی غرب و شمال غرب کشور پرداخته است
