بخشی از مقاله
چکيده
زمينه وهدف :تاقبل ازاضافه شدن مت فورمين به داروهاي خوراکي ضدديابت ،درصورتي که بيماران ديابتي نوع ٢به سولفونيل اوره پاسخ نمي دادند،ازانسولين جهت کنترل ديابت استفاده مي شدوبه همين علت مصرف انسولين دربيماران ديابتي نوع ٢بيشترازحال حاضر بود. هدف ازاين مطالعه بررسي ميزان موفقيت جايگزيني انسولين باداروهاي خوراکي ضدديابت دربيماران ديابتي نوع ٢که باانسولين درمان مي شدند،مي باشد.
مواد وروش کار:اين مطالعه برروي ٣٢بيمارديابتي نوع ٢که باانسولين درمان مي شدندوداراي مدت بيماري کمتراز٣٠سال ومدت استفاده ازانسولين کمتراز١٠سال بوده وکمتراز٤٠واحدانسولين دريافت مي کردندانجام شد. دراين بيماران درمان ترکيبي مت فورمين و گلي بن کلاميدجايگزين انسولين شد. اين بيماران به روش نمونه گيري غيراحتمالي آسان انتخاب شدند.
يافته ها:دراين مطالعه از٣٢بيمار،در ٢٠بيمار (٦٢.٥%)موفق به تبديل انسولين به داروهاي خوراکي ضدديابت شديم ودر١٢بيمار(٣٧.٥%) اين امرموفقيت آميزنبود(٠٠١٤=P). دربيماراني که کمتراز ١٠سال سابقه ديابت داشتند،١٣نفراز١٦نفرودربيماراني که بيش از ١٠سال سابقه ديابت داشتند،در٧نفراز١٦نفرتبديل انسولين به قرص هاي خوراکي ضدديابت موفقيت آميزبود (٠٠٢٨=P).دربيماراني که ١٠تا٢٥واحدانسولين دريافت مي کردند،ميزان موفقيت ٧٦.٥% ودرگروهي که ٢٦تا ٤٠واحدانسولين دريافت مي کردندموفقيت ٤٦٧%بود(٠٠٥=P). بين موفقيت درکنترل قندخون باداروهاي خوراکي ضدديابت باسن ،مدت انسولين درماني ،ميزان انسولين مصرفي و شاخص توده بدني رابطه اي وجودنداشت .
نتيجه گيري :اين مطالعه نشان دادهرچه طول مدت ديابت نوع ٢ وميزان مصرف انسولين کمترباشد، احتمال جايگزيني باداروهاي خوراکي ضدديابت بيشتراست .(مجله طبيب شرق ،سال هفتم ،شماره ١،بهار١٣٨٤،ص ٩تا١٤) گل واژه ها:ديابت نوع ٢،گلي بن کلاميد،مت فورمين ،درمان ترکيبي
مقدمه
ديابت شايع ترين بيماري مزمن متابوليک است که بامقاومت به انسولين ،اختلال درترشح انسولين وياافزايش توليدگلوکز کبدي مشخص مي شود.درمان اصلي اين نوع ازديابت داروهاي خوراکي ضد ديابت هستند. انسولين معمولابراي افرادي که باوجوددرمان ترکيبي خوراکي ،قندخون ناشتاو هموگلوبين گليکوزيله طبيعي نمي شودوياقادربه تحمل داروهاي خوراکي نيستند،استفاده مي شود. (١)درمان بيماران داراي ديابت نوع ٢درسال هاي اخيردچارتحول عظيمي شده که باتحقق يافتن کنترل هيپرگليسمي شديددرجلوگيري از عوارض بيماري وبادردسترس بودن گروه هاي جديدي از داروهاي خوراکي ضدديابت صورت گرفته (٢) ودرمان هاي ترکيبي باداروهاي خوراکي به صورت يک درمان معمولي در آمده است .درگذشته بسياري ازبيماران ديابتي نوع ٢که با شکست درمان سولفونيل اوره مواجه مي شدندنيازبه درمان با انسولين نداشتند. دسترسي به داروهاي جديدپايين آورنده قند خون که به روش هاي مختلف عمل مي کنندامکان اجتناب از انسولين درماني رابااستفاده ازدرمان ترکيبي خوراکي افزايش داده است .(٣)تاقبل ازاضافه شدن مت فورمين به داروهاي خوراکي ضدديابت ،درامريکاوتقريباًدرهمه دنيااستفاده از انسولين جهت کنترل قندخون دربيماران ديابتي نوع ٢بيشتراز حال حاضربود. اين افزايش مصرف ممکن است قسمتي به علت افزايش بروزديابت نوع ٢،بروزبيشترچاقي ،مصرف بالاي چربي وشيوه زندگي غيرمتحرک بوده ويک علت مهم آن دسترسي نداشتن به سايرداروهاي پايين آورنده قندخون به غير ازسولفونيل اوره هابوده است .(٢) تاسال ١٩٩٥تنهاداروي خوراکي سولفونيل اوره بوده وزماني که درمان باسولفونيل اوره باشکست مواجهه مي شد،به اجبارانسولين درماني شروع مي گرديد. دراين مواردديابت بااستفاده ازسولفونيل اوره و انسولين NPH درهنگام خواب يامخلوط انسولين کوتاه اثرو متوسط الاثردرساعات عصرکنترل مي شد،ولي دراکثرموارد رسيدن به کنترل کافي ،نيازبه تزريق دوباردرروزازانسولين مخلوط داشت .(٢و١)
باوجودي که کنترل هيپرگليسمي دراين بيماران باانسولين مي تواندبهبوديابد،ولي انسولين يک درمان ايده آل درديابت نوع ٢نيست . مصرف انسولين خارجي به علت مهارتوليد انسولين داخلي باعث پايين آمدن سطح انسولين کبدشده ودر نتيجه توليدگلوکزکبدي مهارنمي شود. براي رسيدن به کنترل هيپرگليسمي طبيعي يانزديک به طبيعي ،دوزهاي بالاي انسولين بايدمصرف گردد وزماني که سطوح سرمي بالاي انسولين ناشي ازانسولين خارجي وجودداشته باشد،ممکن است باعث تسريع درافزايش فشارخون وآترواسکلروزشود.(٣و٢)همچنين مصرف دوزبالاي انسولين خارجي همراه باافزايش وزن نيزمي باشد.
ولي بااين وجودزماني که سايردرمان هاباشکست مواجه شوند،مصرف انسولين جهت کاهش هيپرگليسمي موردنياز است . بعدازاين که مت فورمين دردسترس قرارگرفت ،در سراسرجهان درصورتي که درمان تک دارويي باشکست مواجه مي شد،درمان ترکيبي بامت فورمين وسولفونيل اوره شروع مي گشت . اين درمان ترکيبي منجربه کاهش mg.dl٦٠ درگلوکزناشتا وکاهش ١.٧درصددرهموگلوبين AC١ وبه تاخيرانداختن درمان باانسولين براي ٣تا ٥سال شد. به عنوان نتيجه درمان ترکيبي ،شروع درمان باانسولين ٥٠درصدکاهش يافت . (٤و٥)دراين مطالعه باتوجه به وجودمت فورمين وعوارض کم اين داروتصميم گرفته شددرافرادي که به علت عدم وجود مت فورمين بعد ازشکست درمان تک دارويي باسولفونيل اوره تحت درمان باکمتراز ٤٠واحدانسولين قرارگرفته اندازنظر امکان جايگزيني انسولين باقرص هاي خوراکي ضدديابت موردبررسي قرارگيرند.
روش کار
اين مطالعه درسال ١٣٨٠به روش مداخله اي انجام شد. از بين بيماران مراجعه کننده به مرکزتحقيقاتي درماني ديابت يزد،
٣٢بيمارديابتي نوع ٢که قندخون آنهابادرمان تک دارويي با سولفونيل اوره کنترل نبوده وبراي آنهاانسولين شروع شده بود ودرحال حاضرکمتراز ٤٠واحدانسولين دريافت مي کردند، به صورت نمونه گيري غيراحتمالي آسان انتخاب شدند.منظور ازکنترل قندخون ،قندخون ناشتاکمتريامساوي mg.dl١٢٦مي باشد. افرادي که سابقه نفروپاتي ديابتي ،طول دوره بيماري بيشتراز ٣٠سال وسابقه عوارض باداروهاي خوراکي ضدديابت داشتند،ازمطالعه خارج شدند.دراين بيماران طي سه نوبت ويزيت ،به فواصل هردوهفته ازميزان انسولين کاسته ومت فورمين وگلي بن کلاميداضافه شد.
