پروژه کارآفرینی تولید چیپس سیب زمینی

بخشی از مقاله

1- 1 مقدمه :
چیپس سیب زمینی یکی از انواع اسنک هاست. از سیب زمینی، برش های بسیار نازک تهیه کرده و در روغن داغ سرخ می کنند تا برشته شود. سپس می گذارند تا سرد شود و آنرا بسته بندی می نمایند.
مواد افزودنی به چیپس های ساده ، تنها نمک است، اما انواع ادویه جات را هم به چیپس اضافه می کنند تا طعم های مختلفی از آن ایجاد نمایند. چیپس سیب زمینی همچون دیگر انواع اسنک، بخش اعظم درآمد کشور آمریکا را تشکیل می دهد و تولید کنندگان آن، سالانه میلیون ها دلار نصیبشان می شود.

1 – 2 نام کامل طرح و محل اجرای آن :
تولید چیپس سیب زمینی

محل اجزا :
شهر صنعتی

1 – 3 – مشخصات متقاضیان :

1 – 4 – دلایل انتخاب طرح :
از دیرباز در تاریخ صنعت در کشور های صنعتی و در کشور های در حال توسعه تولید مواد غذایی و در واقع هر محصولی که با تغذیه انسانها ارتباط داشته باشد از جمله سودآور ترین طرح ها بوده است و همه روشه گرایش به سوی اینگونه طرح ها در جوامع صنعتی بیشتر می شود ، دلایل اصلی این گرایشات در وحله اول سودآوری این گونه طرح ها و در وحله دوم اشتغالزایی مناسب اینگونه طرح ها میباشد

1 – 5 میزان مفید بودن طرح برای جامعه :
از جنبه های مفید بودن طرح برای جامعه می توان به سودآوری و اشتغالزایی آن اشاره نمود که می تواند درصدی هر چند از مختصر از درصد بیکاری در جامعه کم کند

1 – 6 - وضعیت و میزان اشتغالزایی :
تعداد اشتغالزایی این طرح 14 نفر میباشد .

تاریخچه و سابقه مختصر طرح :
می گویند که چیپس را اولین بار، جورج گرام، سرآشپزی در منطقه مون لیک نیویورک در 24 آگوست سال 1853م تهیه نمود. روزی یکی از مشتریان گرام، سیب زمینی سرخ شده او را نخورد، به این دلیل که برش های سیب زمینی خیلی کلفت بود. بنابراین گرام تصمیم گرفت تا برش های سیب زمینی را آن قدر نازک تهیه کند که برای خوردنشان، حتی نیازی به چنگال نباشد. بر خلاف انتظار گرام، مشتریان از این ابتکار او هیجان زده شدند و خیلی از چیپس خوششان آمد. از آن پس، چیپس جای خود را در لیست غذاهای آن منطقه باز کرد.
تولید انبوه چیپس تنها پس از اختراع ماشین های پوست کن سیب زمینی در سال 1920 میلادی گسترش یافت.

چیپس طعم دار
چیپس ها همچنان بدون طعم و مزه خاص باقی ماندند تا این که در سال 1950 میلادی، یک کارخانه دار ایرلندی که در زمینه تولید چیپس فعالیت می کرد، سعی در تولید چیپس های طعم دار نمود. بعد از چند بار استفاده از روش آزمون و خطا، او اولین چیپس های طعم دار را با طعم های پیاز و پنیر و سرکه نمکی به بازار عرضه نمود. (البته شایان ذکر است که اوایل، حتی نمک را هم به چیپس اضافه نمی کردند؛ بلکه در بسته کوچکی، در کنار چیپس قرار می دادند تا هر کس به میزان دلخواه، آنرا به چیپس اضافه نماید).
اختراع چیپس های طعم دار، ماهیت چیپس های سیب زمینی را تغییر داد. بعدها تولید کنندگان چیپس، مواد مختلف طبیعی و مصنوعی را به چیپس ها اضافه می کردند. امروزه چیپس، با طعم های متفاوتی تهیه می شود که مطمئناً اگر گرام بود، با دیدن این همه تنوع شگفت زده می شد. مهمترین طعم های چیپس، پیاز و خامه، تنوری، پیاز و پنیر، سس گوجه فرنگی، سرکه نمکی، پیاز و جعفری و ... می باشد.
البته برخی کارخانجات، چیپس سیب زمینی پخته را که کم چرب است برای افرادی که رژیم غذایی دارند، عرضه نموده اند.

چیپس پرینگلز
نوع خاصی از چیپس سیب زمینی به نام پرینگلز «Pringles» هم وجود دارد. در تهیه این نوع چیپس، از سیب زمینی خمیر مخصوصی تهیه می کنند. سپس، خمیر را تحت فشار قرار داده و از آن چیپس های یک اندازه و هم شکلی تهیه می کنند. سپس چیپس ها را سرخ می کنند. این چیپس ها از نظر ظاهری کاملاً یک شکل و یک اندازه هستند.

چیپس ذرت
موفقیت در تولید چیپس سیب زمینی، سبب تولید چیپس ذرت هم شد که آنهم در نوع خود، انواع طعم ها را داراست. امروزه، در دستورالعمل های بسیاری از غذاها، چیپس و یا چیپس خرد شده استفاده می شود؛ همچون استفاده از نان خرد شده که در تهیه بسیاری از غذاها، جایگاه ویژه ای دارد. در پخت برخی غذاها مثل پیراشکی، همبرگر یا در تهیه برخی انواع سس، از چیپس استفاده می کنند.

سیب زمینی‌ها (Solanum Tuberosum) توبرکولهائی هستند که روی ساقه‌های زیر زمینی بعضی جنسهای سولانومها مخصوصا سولانوم توبروزوم ایجاد می‌شوند. این توبرکولها از زمانی که اسپانیولیها به کشورهای آمریکای جنوبی مانند پرو ، بولیوی و شیلی قدم نهادند شناخته شدند و در قرن شانزدهم کشورهای انگلستان ، هلند ، اسپانیا ، ایتالیا و فرانسه از توبرکولهایی که از آمریکا آورده شده بود سیب زمینی را بدست آوردند. در آن زمان به علت عقاید و نظرات خاصی که علیه کشت سیب زمینی وجود داشت کشت آن رونق چندانی نیافت ولی پس از تبلیغات و فعالیتهایی که از طرف شخصی به نام Parmentier صورت گرفت کشت آن رونق و توسعه یافت تا امروز که به پایه کنونی رسیده است.

مبدا و منشاء گیاهی
منشاء ومبداء گیاهی احتمالی سیب زمینی را به S.Commersonii Dun که در برزیل و آرژانتین می‌روید و به S.Maglia بومی پرو و شیلی نسبت می‌دهند و S.Tuberosum یک جنس مشتق شده از گیاهان مذکور فوق است. هم اکنون نیز برای بدست آوردن انواع مرغوب‌تر سیب زمینی از طریق هیبریداسیون ، سولانومهای آمریکایی را مورد آزمایش و تحقیق قرار می‌دهند.

کشت سیب زمینی
سولانوم توبروزوم گیاهی است پایا با برگهای متناوب ، مرکب و تکثیر آن از طریق کاشتن توبرکولها و یا قسمتهایی از توبرکول که دارای جوانه است صورت می‌گیرد. کشت این گیاه بیشتر در زمینهای شنی انجام می‌شود. توبرکولها را باید بدون آنکه روی یکدیگر انبار شوند در محل خشک و تاریک نگهداری کرد. خیساندن توبر کول در آب جوشان و بعد پاشیدن مقداری گرد آهک روی آنها و همچنین خیساندن آنها در آب نمک‌دار از جوانه زدن سیب زمینی جلوگیری می‌کند و یا آن را به تاخیر می‌اندازد. همچنین خیساندن توبر کولها در یک محلول دو درصد نفتالن- استات دو پتاسیم یا گذاشتن آنها در مجاورت بخارهای نفتالن- استات دو متیل موجب جلوگیری از جوانه زدن می‌شود.
سیب زمینی در مقابل سرما و یخ زدگی حساس است و یخ زدگی موجب می‌شود که ذخایر نشاسته‌های سیب زمینی قندی شده و به سیب زمینی یک مزه قندی و شیرین بدهد. آغاز جوانه زدن سیب زمینی توام با پیدا شدن رنگ سبز و افزایش مقدار سولانین در توبرکول است. شکل ظاهری سیب زمینی را ، توسعه زیاد و قابل توجه پارانشیم پوستی و مخصوصا ناحیه مغز که پر از آمیدن است بوجود آورده است. پوسته خاکستری رنگ خارجی سیب زمینی همان سوبر و حفره های موجود در روی سطح سیب زمینی یا چشمهای سیب زمینی محل جوانه ها است.

کشت سیب زمینی مورد تهدید آفتهای متعددی قرار می‌گیرد که از آنجمله می‌توان Phytophora Infestana ، Dorylore ، مواد پوسیدنی خشک یا مرطوب و ویروسهای فیلتران ، بیماریهای Mosaique و پیچ خوردگی را نام برد و بنابراین نکته مهم در کشت سیب زمینی پیدا کردن و کشت نژادهایی است که بتوانند در مقابل این آفتها مقاومت کنند. کشت مکرر توبرکول سیب زمینی موجب فساد گیاه می‌شود و باید گاهگاه از گیاهان تازه‌تر و نسلهای جدیدتری استفاده کرد. از طرف دیگر استفاده از سیب زمینیهای دست چین و انتخاب شده نیز کافی نیست برای رفع این اشکال دو راه حل پیشنهاد شده است.
راه حل اول کشت گیاه از دانه های هیبرید است. انواع سیب زمینیهایی که تاکنون شناخته شده‌اند از نظر Genotypique باهم اختلاف زیاد دارند و بر حسب شرایط متعدد ، دی ، تری ، تتراپلوئید و پلوئیدهای دیگر می‌باشند، در این میان فقط جنسهای Tetraploide بارور هستند. در سال 1925 تا 1935 هیئتهایی از کشورهای روسیه و آلمان در آمریکای جنوبی به مطالعه جنسها و گونه‌های مختلفی که در این سرزمین وجود داشت پرداختند و هیبریداسیونهای متعددی به منظور تهیه دانه‌هایی که برای کشت گیاه مورد استفاده واقع شود صورت گرفت. Magrou راه دیگری برای اجرای این منظور انتخاب کرد و طبق آزمایشهایی که قبلا انجام داده بود در بعضی از نواحی پیرنه گونه‌هایی را که توبرکول تولید نمی‌کردند کاشت و ملاحظه نمود که وقتی این گونه‌ها در کنار تاجریزی کاشته شده باشند ایجاد توبرکول می‌کنند.

همین حالت در گونه‌هایی که در نواحی کوهستانی و نقاطی که گیاهان آن مقدار زیادی Mycorhizes دارند مشاهده شده است. از طرف دیگر Magrou توانسته است از ریشه گونه‌های جوان گیاه در محیطی که بطور مصنوعی مقداری گلوکز یا گلیسیرین به آن اضافه شده (مخصوصا در تاریکی) توبرکولهای کوچکی بدست آورد. این توبرکولها ، توبرکولهای اولیه هستند که اگر آنها را به نقطه دیگری که زمین آن دارای مقدار زیادی میکوریز باشد انتقال و کشت دهیم توبرکولهای ثانویه ایجاد می‌کنند که درشت هستند.

ترکیب شیمیایی
توبرکول تازه سیب زمینی در حدود 60 درصد وزن خود آمیدن دارد و با این آمیدن مقداری مواد پروتئیک وجود دارد که میزان آن متغیر بوده و معمولا کم است. سولانین به مقدار خیلی کم و بی‌ضرر در سیب زمینی وجود دارد ولی در سیب زمینیهای سبز شده مقدار آن زیاد می‌شود و مصرف این قبیل سیب زمینیها را خطرناک بسازد. کمی کولین نیز در سیب زمینی یافت می‌شود. نسبت مواد پروتئیک و نشاسته در سیب زمینی حائز اهمیت زیادی است.

چون بطوری که می‌دانیم در میان انواع متعدد سیب زمینیهایی که شناخته شده‌اند. بعضی از آنها هنگام پختن از هم باز و متلاشی می‌شوند. علت متلاشی نشدن سیب زمینیهای دسته دوم همان وجود مقدار زیادتری مواد پروتئین در آنها است که بر اثر پختن منعقد و سفت شده موجب مقاومت بیشتر سیب زمینی در مقابل گرما می‌گردند در چنینی حالتی نسبت مواد ازته تام موجود در سیب زمینی به نشاسته حداقل 0.12 است. اگر نسبت مواد ازته کمتر از این مقدار باشد سیب زمینی در اثر حرارت متلاشی می‌شود.

نشاسته سیب زمینی
برای تهیه نشاسته سیب زمینی از انواع دیر رس آن استفاده می‌کنند، این سیب زمینیها را پس از شستن و رنده کردن به صورت پولپ درمی‌آورند و پولپ را وارد ظروفی می‌کنند که در آنجا از مواد خارجی سنگین که با آن مخلوط است جدا می‌شود و در جریان آب قرار می‌دهند. نشاسته سیب زمینی بدین ترتیب بوسیله آب گرفته شده و ایجاد نشاسته سبز Fecule Vetre می‌کند که بین 40 تا 50 درصد رطوبت دارد. آنگاه این نشاسته را به وسایل مکانیکی تحت فشار می‌گذارند و در اتو و با هوای گرم خشک می‌کنند. در این مورد نشاسته ای بدست می‌آید که بین 16 تا 18 درصد رطوبت دارد. دانه‌های آمیدن سیب زمینی ، بیضی شکل و ناف آن دارای دوائر متحدالمرکز است. بعضی از انواع آمیدنها نیز کوچکتر ، گرد و گاه بهم چسبیده هستند. قطر این دانه‌ها 15 تا 110 میکرون است.

الکل سیب زمینی

برای تهیه الکل ، سیب زمینی را می‌پزند و بعد خرد کرده با مالت و عناصر ذره بینی هیدرولیز کننده آمیدن مخلوط می‌کنند و ممکن است برای این منظور از هیدرولیز اسید نیز استفاده شود. در اثر فرمانتاسیون یک الکل اتیلیک بدست می‌آید که با آن مقدار زیادی الکلهای بالاتر و مخصوصا الکل آمیلیک همراه می‌باشد.
سیب زمینی سرخ کرده، سیب زمینی است که آن را به شکل نوارهای باریک برش زده و در روغن داغ سرخ نموده اند. سیب زمینی سرخ کرده با چیپس سیب زمینی کاملاً فرق دارد (اگرچه در کشورهای انگلستان و ایرلند، به سیب زمینی سرخ کرده چیپس اطلاق می شود). معمولاً در کنار انواع ساندویچ، مخصوصاً همبرگر، سیب زمینی سرخ کرده حتماً حضور دارد.
خیلی از افراد عقیده دارند که اصل این غذا متعلق به کشور بلژیک می باشد. در هر حال، در ایالات متحده آمریکا این غذا در لیست غذاهای رستوران هایی که غذاهای با پخت سریع را عرضه می کنند، از جمله رستوران های زنجیره ای مک دونالد، حتماً وجود دارد. در کشور آمریکا، سیب زمینی سرخ کرده را معمولاً به همراه همبرگر، گوشت، ماهی و انواع سبزیجات و یا حتی به تنهایی مصرف می کنند. همچنین در ترکیب بسیاری از غذاهای معروف از جمله ماهی و سیب زمینی سرخ کرده، از این ماده ی غذایی استفاده می شود.
بزرگترین تولید کننده سیب زمینی سرخ کرده در دنیا، رستوران های زنجیره ای مک دونالد هستند. کارخانجات وابسته به این رستوران قادرند در هر ثانیه بیش از 125 کیلو گرم فرآورده های سیب زمینی تولید نمایند. تعداد این کارخانجات 30 عدد می باشد که در هر 6 قاره دنیا هم مستقر شده اند.

روش تهیه ی سیب زمینی بدین شکل را اولین بار مردمان بلژیک و فرانسه اختراع نمودند، یعنی سیب زمینی ها را دو دفعه سرخ می نمایند و بین این دو دفعه، وقفه کوچکی وجود دارد.
برخی گفته اند که آلمانی ها اولین بار این غذا را اختراع نمودند، اما بعدها به دلیل مسائل سیاسی یا تاریخی، این امر نادیده انگاشته شد و ابداع سیب زمینی سرخ کرده را به مردمان بلژیک و فرانسه نسبت دادند. اما نظریه ای هم وجود دارد که بیان می کند اولین بار در جنگ جهانی دوم، سربازان آمریکایی مستقر در فرانسه این خوراک را مصرف نمودند. البته شواهد تاریخی نشان می دهد که سربازان آمریکایی اولین بار این غذا را در قسمتی از خاک بلژیک خوردند؛ اما به اشتباه فکر کردند که آنجا بخشی از خاک فرانسه بوده است. پس به همین دلیل است که این خوراک، یکی از خوراک های ملی کشور بلژیک محسوب می شود.
اولین بار توماس جفرسون، سفیر آمریکا در فرانسه بود که پس از بازگشت به آمریکا طرز تهیه ی سیب زمینی سرخ کرده به ارمغان آورد. در کتاب های تاریخی، در سال 1894م برای اولین بار سخن از خوراک سیب زمینی سرخ کرده به میان آمده است.

انواع سیب زمینی سرخ کرده
سیب زمینی سرخ کرده انواع متفاوتی دارد، ضخامت سیب زمینی از تکه های کلفت تا تکه هایی به باریکی بند کفش متفاوت است. مدل های موج دار و حلقه شده آن هم موجود است. همچنین می توان روی سیب زمینی سرخ کرده نان خرد شده و ادویه جات پاشید و یا تکه های کلفت آن را (معمولاً به همراه پوست) داخل روغن سرخ نمود که به استیک سیب زمینی معروفند.

البته منظور از سیب زمینی سرخ کرده در بیشتر کشورها از جمله استرالیا، انگلستان، ایرلند و...، خوراکی می باشد که در رستوران هایی که غذاهای آماده را عرضه می کنند یافت می شود و معمولاً منظور از آن، برش های باریک سیب زمینی که در روغن داغ سرخ شده اند (سبک آمریکایی) می باشد. در کشورهای نام برده، برای سیب زمینی سرخ کرده سنتی معمولاً تکه های کلفت تر سیب زمینی را به مدت کوتاه تری سرخ می کنند و همین باعث می شود که قسمت بیرونی سیب زمینی کمتر برشته شود و قسمت درونی آن هم نرم تر باشد. این خوراک، از سیب زمینی سرخ کرده به سبک آمریکایی سالم تر است، چون قسمت های کمتری از سیب زمینی با روغن اشباع می شود.

طبق گفته یکی از آشپزهای معروف آمریکا، مردمان بلژیک برای تهیه ی سیب زمینی سرخ کرده، معمولاً سیب زمینی را داخل روغن حیوانی تهیه شده از چربی اسب سرخ می کنند. البته این آشپز اشتباه می کند و بلژیکی ها در قدیم از روغن گاو نر برای سرخ کردن سیب زمینی استفاده می نمودند، اگر چه امروزه آنها از انواع روغن های نباتی به خاطر سالم بودن و کم ضرر بودن آنها استفاده می کنند. بلژیکی ها سیب زمینی را دو بار سرخ می کنند و سیب زمینی های آنها از سیب زمینی های تهیه شده به باریکی بند کفش کلفت تر می باشد. سیب زمینی سرخ کرده با سس مایونز یکی از خوراک های ملی مردمان بلژیک محسوب می شود و بلژیکی ها در مورد این غذا و طریقه سرو آن بسیار تعصب به خرج می دهند.

همان طور که خوراک ماهی و سیب زمینی سرخ کرده در کشور انگلستان معروف است، خوراک سیب زمینی سرخ کرده با سس مایونز هم در میان مردمان بلژیک از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. این خوراک را به تنهایی مصرف می کنند و این طور نیست که از سیب زمینی سرخ شده با سس مایونز در کنار غذای خاصی استفاده شود.
در کشورهای استرالیا، زلاندنو و آفریقای جنوبی، هم برای سیب زمینی سرخ کرده و هم برای چیپس سیب زمینی از واژه چیپس استفاده می کنند.

سه روش برای تهیه ی سیب زمینی سرخ کرده
1. در تهیه ی سیب زمینی سرخ کرده در خانه، سیب زمینی ها را با استفاده از چاقو برش زده و در روغنی که از قبل داغ شده، تا دمای 190 درجه سانتی گراد حرارت می دهند تا این که سیب زمنی ها کاملاً طلایی و برشته شوند. سیب زمینی ها را تنها یک دفعه داخل روغن سرخ می کنند (نه مثل بلژیکی ها که سیب زمینی را دو دفعه سرخ می نمایند).

1. در رستوران هایی که سیب زمینی سرخ کرده ی آنها معروف است، طرز تهیه ی سیب زمینی چنین است: سیب زمینی برای سرخ شدن باید دو مرحله را طی کند، در مرحله اول، سیب زمینی را در دمای 177 درجه سانتی گراد تا حدی حرارت می دهند که سیب زمینی همچنان رنگ زرد و حالت نرم داشته باشد. در مرحله دوم، پس از این که سیب زمینی ها خنک شد و روغن اضافی آنها گرفته شد، سیب زمینی ها را در دمای 190 درجه سانتی گراد آن قدر حرارت می دهند تا سیب زمینی ها کاملاً طلایی شده و برشته شوند. این مرحله تنها یک دقیقه به طول می انجامد.

1. البته روش دیگری هم برای تهیه سیب زمینی سرخ کرده در خانه وجود دارد. این روش را یک آشپز فرانسوی ابداع نمود که طی آن، سیب زمینی برش زده را داخل ماهیتابه ریخته و آن قدر روغن می ریزیم تا روی سیب زمینی ها را کاملاً بگیرد. سپس ماهیتابه را روی حرارت بالا قرار می دهیم تا سیب زمینی ها کاملاً طلایی رنگ شوند. بعضی اوقات، سیب زمینی ها را هم می زنیم تا بهم نچسبند. امروزه در سوپر مارکت ها سیب زمینی سرخ و فریز شده عرضه می شود. این سیب زمینی ها را فقط باید برای مدت کوتاهی داخل ماهیتابه حرارت داد و آن موقع، آماده مصرف هستند.

مواد افزودنی به سیب زمینی سرخ کرده
معمولاً پس از سرخ کردن سیب زمینی برای بهتر کردن طعم آن نمک اضافه می نمایند. معروف ترین مواد افزودنی به سیب زمینی بعد از نمک، سس کچاپ و سس گوجه فرنگی، سس مایونز، سس تارتار، سس قهوه ای و سرکه می باشند. در کشور هلند، از سس بادام زمینی هم به همراه سیب زمینی سرخ کرده استفاده می کنند.
همچنین مردمان هلند سس دیگری هم دارند که مخصوص سیب زمنی سرخ کرده است. این سس مثل سس مایونز تهیه می شود، فقط از آن غلیظ تر بوده و ترشی آن از سس مایونز کمتر می باشد.

در کشور آمریکا، نوعی خوراک تهیه می شود که در آن، روی سیب زمینی سرخ کرده پنیر می پاشند و این پنیر روی سیب زمینی های داغ آب می شود. نام این خوراک، سیب زمینی پنیری است. گاهی به این سیب زمینی پنیری سس مایونز به همراه پودر سیر اضافه می نمایند.

زیانبار بودن خوراک سیب زمینی سرخ کرده
به دلیل اینکه سیب زمینی سرخ کرده در روغن سرخ می شود، معمولاً حاوی مقدار زیادی روغن است (اغلب چربی های اشباع شده) و همچنین برخی مواد افزودنی به سیب زمینی هم دارای چربی می باشند و به همین دلیل، این خوراک برای سلامتی زیانبار است. به علاوه برخی محققین معتقدند که حرارت بالایی که سیب زمینی در آن سرخ می شود خطرناک است.

در ایالات متحده آمریکا، یک چهارم از سبزی مصرفی به همراه سیب زمینی سرخ کرده مورد استفاده قرار می گیرد و متخصصین تغذیه عقیده دارند که یکی از دلایل همه گیر شدن چاقی در آمریکا، استفاده زیاد از سیب زمینی سرخ کرده به تنهایی یا همراه با دیگر غذاهاست.

رستوران مک دونالد برای سرخ کردن سیب زمینی، از پیه گوشت گاو استفاده می کند که اگر چه طعم بسیار خوبی به خوراک سیب زمینی سرخ کرده می دهد، اما حاوی مقادیر زیادی چربی اشباع شده می باشد.
جایگزینی این روغن با روغن خرما تنها یک نوع چربی اشباع شده را با چربی اشباع شده ی دیگری عوض می کند و فایده ای ندارد. فقط استفاده از روغن های هیدروژنه سبب کاهش کلسترول می شود، اما در میزان چربی تفاوتی ایجاد نمی کند.

فصل دوم
روش انجام کار

گزارش مختصر بازدید از واحد ها تولیدی با خدماتی مرتبط با موضوع پروژه :
بازدید از کارخانه چیپس چی توز
در بازدید بعمل آمده از کارخانه تولید کننده چیپس و پفک چیتوز به بررسی روش های تولید چیپس در این کارخانه پرداختیم و ماشین آلات و سیستم های تولید را در آن مورد بررسی قرار دادیم ، این کارخانه با ظرفیت تولید بالای تولید یکی از کارخانه مطرح در زمینه تولید این محصول در کشور است که با بهره گیری از نیروی انسانی مجرب و ماشین آلات مناسب اقدام به تولید می نماید ، همچنین در این بازدید با روش های مدیریت و برنامه ریزی کارخانه آشنا شدیم و روش های تامین مواد اولیه را مورد بررسی قرار دادیم .

جنبه های ابتکاری بودن و خلاقیت به کار رفته شده :
از جنبه های ابتکاری بودن در تولید این محصول می توان به ارائه طعم های جدید و تند که مخاطب زیادی دارند اشاره نمود ، تولید طعم های جدید و بخصوص طعم های تند می توان نظر بسیاری را به تولیدات کارخانه جلب نماید .

نمودار شماتیک تولید :

فهرست تجهیزات و ماشین آلات مورد نیاز و برآورد قیمت آنها :

فهرست مواد مصرفی مورد نیاز :

مشخصات نیروی انسانی مورد نیاز از لحاظ مفید بودن و توانایی کار :

توجیه اقتصادی محصول :

روشهای بازاریابی و تبلیغات جهت ( جهت فروش کالا )
در زمینه فروش محصولات شیشه سکوریت می توان از روش های مختلف بازاریابی استفاده نمود ، تبلیغات تلویزیونی ، استفاده از بنر های و تیزر های تبلیغاتی ، استفاده از چاپ پوستر های تبلیغاتی و ارائه روش های تبلیغاتی دیگر برای جذب بازار فروش جزئی و استفاده از روش فرد به فرد برای فروش کلی محصولات در بازار داخلی .