بخشی از مقاله
تاريخچه
پياز يكي از سبزيهاي مهم و مشهور دنيا است . اين سبزي در بيشتر نقاط دنيا كشت مي شود . پياز گياه بومي جنوب غربي آسيا و احتمالا مربوط به ناحيه اي بين فلسطين و هندوستان و يا منطقه شرق مديترانه مي باشد . بعضي ايران را موطن اصلي پياز مي دانند ، از زمانهاي بسيار قديم پياز كشت مي شده است و مردم به خصوصيات اين سبزي پي برده اند .
تاريخچه استفاده از آن به عنوان غذا به زماني مي رسد كه تاريخ نوشته شده است . كشور مصر به خاطر كاشت نوعي پياز مشهور بوده است . كشت آن در اين كشور با 5000 سال قبل از ميلاد مسيح مي رسد و در اهرام مصر پياز كشف گرديده است . در نوشته روميان و يونانيان مطالبي در مورد پياز به چشم مي خورد ، و نيز در كتاب مقدس مسيحيان از آن نام برده شده است . در قرآن كريم نيز به نام (بصل) از آن صحبت به ميان آمده . پياز يكي از موادي بود كه قوم بني اسرائيل در موقع مهاجرت از مصر در بيابانهاي عربستان خواهان آن بودند .
مشخصات گياه شناسي
نام علمي پياز Allium cepa است و از خانواده سوسنيها Liliacea است . پياز با وجود اينكه دو يا چند ساله است در سبزي كاري به طور محصول يك ساله كاشته مي شود . جنس Allium cepa داراي گونه هاي زيادي است ، كه اغلب توليد غده پياز كرده ، ولي گونه هاي وحشي در اين جنس يافت مي شود ، كه به جاي توليد بذر ، توليد پيازچه هاي كوچك در خوشه گل مي كند ، كه براي تكثير از آن استفاده مي شود .
گل
گل پياز داراي سه پرچم و يك تخمدان 6 برچه اي مي باشد . ساقه گل دهنده همانند توپ به نظر مي رسد .
ساقه
پياز داراي ساقه پهن نازك ، مدور ، سفيد رنگ و زير زميني است . كه از قسمت زيرين آن ريشه ها خارج مي گردند . و نيز از قسمتهاي فوقاني آن برگهاي ضخيم تر ، متورم و فلس مانند ، كه سفيد يا قرمز رنگ بوده و كلروفيل خود را از دست داده اند و از مواد غذايي ذخيره شده اند خارج مي گردد .
ريشه
ريشه پياز نسبتا ضخيم و گوشتي و ساده است از قسمتهاي تحتاني ساقه زير زميني خارج مي شود . طول اين ريشه ها نسبتا كوتاه و انتشار آن در داخل خاك در 10 يا 20 سانتيمتر قسمت فوقاني خاك مزرعه مي باشد .
در وسط صفحه ساقه زيرزميني نقطه رويش پياز كه نقش جوانه انتهايي ساقه هوايي را بازي مي كند قرار دارد و در اين محل است كه ساقه گل دهنده و برگ سبز بوته پياز ظاهر شده و در فضا به رشد خود ادامه مي دهد . اغلب بين برگهاي زيرزميني كه حجم پياز را تشكيل مي دهند جوانه هايي به وجود مي ايد كه پس از رشد هر يك از آنها توليد پياز كامل مي كنند و از اين پيازهاي كوچك كه ما بچه پياز مي ناميم مي توان براي ازدياد گياه استفاده كرد . اين پيازهاي كوچك معادل شاخه هاي فرعي ساقه هوايي ساير گياهان مي باشند ، البته از نظر سبزي كاري و توليد پياز به منظور تجارتي اين خاصيت توليد بچه پياز ژنتيكي و ارثي ، يكي از علل نا مرغوبي محصول است ، اين نوع پيازها را پياز دو قلو مي نامند .
آب و هواي مورد نياز
پياز را به خاطر اينكه به تعداد زيادي ارقام دارد در بيشتر نقاط جهان كشت مي كنند ، چه در نقاط سرد سير كه بهترين محيط براي كاشت اين محصول است و چه در نواحي گرم و گرم و معتدل با روز كوتاه ، ولي همانطور كه اشاره شد بهترين محيط براي رشد پياز و تشكيل غده يا پياز آب و هواي خنك و روزهاي بلند است ، در صورتي كه براي رسيدن پياز ، درجه حرارت زيادتر و محيط خشك تري نياز است . به همين جهت سطح انتشار زياد نسبتا وسيع است و از نواحي سرد شمالي تا نواحي خيلي گرم جنوب مي توان آن را كاشت . پياز چون محصول فصل خنك است و در دماي حدود سانتيگراد جوانه مي زند و در دماي بين درجه سانتيگراد بهترين رشد و نمو را دارد . حرارت كم و رطوبت بالا در اوايل دوره رشد و گرما در اواخر دوره رشد براي پياز بسيار مناسب است . در نواحي گرم سير بيشتر از فصل پاييز و زمستان براي كاشت پياز استفاده مي كنند ، در صورتي كه در نواحي سرد شمالي اين گياه محصول تابستانه است .
تاثير طول مدت روشنايي (فتوتروپسيم) در تشكيل پياز و بذر
تشكيل غده هاي پياز بيشتر به طول دوره روشنايي بستگي دارد . بنا بر آزمايشات گارنر Garner و آلارد Allarrd و مك كليلند MC clelland و تمپسن Thompson و سميت Smith تمام انواع پيازهاي معمولي در هر درجه حرارتي و در هر نقطه توليد پياز نمي كنند و گل نمي دهند . بلكه انواع مخصوصي هستند كه در روزهاي بلند تابستان يعني در نقاط شمالي كه طول روز بيش از 16 ساعت نيز مي رسد . توليد پياز و گل مي كنند ، ولي در نقاط جنوبي كه روزها كوتاهتر است اگر درجه حرارت محل كاشت كمتر از 20 تا 12 درجه سانتيگراد نشود براي مدت زيادي (12-10 ماه ) پياز سبز مانده و بذر و غده و پياز توليد نمي كند .
در مقابل اين نوع پيازها ارقامي نيز وجود دارند كه در نقاط جنوبي كه طول مدت روشنائي در روز 12-10 ساعت است به مقدار زياد توليد پياز و بذر مي كنند .
گارنر و آلارد و مك كليلند فقط تاثير روشنايي را در توليد پياز و گل مورد مطالعه قرار داده بودند ولي تمپسن و سميت تاثير مقدار حرارت را نيز مطالعه كرده و چنين نتيجه گرفته اند كه براي توليد پياز حرارت نسبتا زياد لازم است . و دماي زياد همانند طول دوره روشنايي در تشكيل بذر و غده پياز تاثير فراوان دارد .
طبقه بندي پيازها
طبقه بندي بر اساس نوع رقم
1- آليوم سپا رقم اگرگاتوم Al. Cepa.Var : Aggregatum در خاك توليد پياز مي كند .
2- آليوم سپا رقم ويوي پاريوم Al. Cepa.Var : Vivi parum يا پياز درختي . اين نوع پياز در ساقه گل دهنده به جاي گل توليد پيازهاي كوچك مي كند .
طبقه بندي بر اساس طول روز
به طور كلي ارقام پياز از نظر طول روز در سه گروه روز كوتاه ، روز متوسط ، و روز بلند قرار مي گيرد .
الف ) پيازهاي روز كوتاه : اين ارقام در مقايسه با ساير واريته ها ، طي دوره رشد ، به كمترين روز حدود (12-11) ساعت نيازمندند . زمان لازم براي برداشت محصول ، حدود 7 ماه به طول مي انجامد . از اين رو ارقام روز كوتاه با توجه به شرايط آب و هوايي در پائيز كشت و در اواخر زمستان يا اوايل بهار برداشت مي شوند . ارقام تگزاس ارلي گرانو PRR 502 ، هيبريد پريما و را و سركره برازجان روز كوتاه اند .
ب ) پيازهاي روز متوسط : اين پيازها احتياج به آب و هواي ملايم و طول روز متوسط داشته و مناسب نواحي معتدل با عرض جغرافيايي 36-32 درجه هستند . اين نواحي به طول روز حدود 14-13 ساعت احتياج دارند و براي تكميل غده هاي پيازهاي خود يك دوره 6-5 ماهه را بايد سپري كنند . اين ارقام در نواحي معتدل در زمستان مي كارند و در اواخر بهار و يا اوايل تابستان برداشت مي كنند . و از ارقام را روز متوسط مي توان به رامهرمز ، طارم و سفيد ساري ، سفيد گرگان ، لوشان اشاره كرد .
پ) پيازهاي روز بلند : اين ارقام براي توليد پياز ، احتياج به طول روز زياد و درجه حرارت بالا دارند . طول روز مناسب براي تشكيل پياز در اين ارقام حدود 16 ساعت است و نواحي كشت اين ارقام در ايران ، مناطق سرد و معتدل سرد مي باشد . اين ارقام در اوايل بهار كشت و در اواخر تابستان يا اوايل پاييز برداشت مي شوند . دوره رشد آنها حدود 6 ماه مي باشد . قابليت انبار كردن و حمل و نقل اين ارقام معمولا خوب است .
از ارقام روز بلند مي توان قرمز آذر شهر ، سفيد كاشان ، سفيد قم ، قولي قصه ، سفيد كمره اي خمين ، درچه اصفهان ، قرمز ري ، محلي كردستان را نام دارد .
طبقه بندي بر اساس رنگ
پيازهاي ايراني : 1- سفيد : پياز سفيد كاشان ، سفيد قم
2- قرمز : پياز طارم ، ري ، آذر شهر
3- صورتي : پياز نوشهر
4- بنفش : پياز كهريزك
پيازهاي آمريكايي : 1- زرد : كره زرد Yellow globe
2- سفيد : كره سوت پرت سفيد South white globe
3- قرمز : كره قرمز سوت پرت South port red globe
طبقه بندي بر اساس شكل
از نظر شكل نيز پيازها به دو دسته تقسيم مي شوند :
الف ) پيازهاي گرد كروي : رقم Zittauer gelb كه يك رقم آلماني است .
ب) پيازهاي گرد شلجمي : رقم Bransch wieger dunkel blutrot كه يك رقم آلماني است .
نوع خاك و ساختمان خاك
از آنجايي كه ريشه بوته پياز كوتاه و سطحي است خاكي كه اين گياه در آن كاشته مي شود بايد از حيث مواد غذايي خيلي غني باشد ، پس پياز در هر نوع خاك از خاكهاي شني لومي تا خاكهاي رسي سنگين و نيز در خاكهاي هوموسي قابل كشت است . البته خاكهاي رسي براي كشت پياز مناسب نيستند ، زيرا يا غده خوب در آنها تشكيل نمي نمي شود و يا پياز به دست آمده بد شكل مي گردد ، مگر اينكه اين خاكها به وسيله كودهاي دامي سبك شوند ، علت اين موضوع سخت بودن آنهاست ، چنانكه در اوايل رشد ريشه پياز قدرت نفوذ در آنها را ندارد .
البته چون پياز معمولي مانند كليه گياهان پيازي و آنهايي كه داراي ريشه غده اي شكل هستند طالب خاك سبك شني و سست مي باشند ، بهترين خاك براي كاشت اين محصول زمينهايي كه از حيث مواد آلي غني هستند و زمينهاي معدني شني يعني ليموني سبك مي باشد .
خاكهاي شني لومي اگر با كودهاي دامي و شيميايي تقويت شوند و به اندازه كافي هوموس داشته باشند ، براي رشد پياز بسيار مناسب خواهند بود ، چون اين گونه خاكها براي محصول پيش رس فوق العاده ارزشمند است . در هر صورت نوع خاكي كه براي كشت پياز استفاده مي شود ، بايد از زهكشي خوبي برخوردار باشد .
اسيديته خاك
پياز نسبت به اسيديته خاك بسيار حساس است . بهترين محصول پياز در خاكهايي با PH 5/6 تا 8/5 به دست مي آيد . پياز در PH كمتر از 8/5 نمي تواند رشد كند ، چون در اين PH يون آلومينيوم سمي است در اين صورت با اضافه كردن آهك ، PH خاك را بالا مي برند . اضافه كردن 1 تا 2 تن آهك آب ديده در هكتار ، متناسب با نوع PH خاك ، توصيه شده است .
از طرفي در PH بالاتر از 5/6 بعضي از عناصر مانند منگنز براي پياز غير قابل استفاده است .
مجموعه عمليات تهيه زمين براي كاشت
تهيه زمين بايد با دقت و مراقبت فراوان صورت گيرد . چون توليد ريشه فرعي در اين گياهان بسيار كم است . زميني كه به كاشت پياز اختصاص داده مي شود بايد مسطح و عاري از سنگ درشت باشد زيرا در زمينهايي كه داراي شيب زياد هستند در موقع آبياري فشار و سرعت آب زياد بوده و بذر تازه كاشته شده و يا نشاي پياز را شسته و از بين مي برند ، اگر زمين سنگلاخ باشد علاوه بر اينكه مانع رشد پياز در داخل خاك مي شود ، استفاده از وسايل كار چرخ دار دستي مانند وجين كن و سله شكن و كود پاش را كه بعد از سبز شدن بذر مورد استفاده قرار مي گيرند مشكل و نامنظم مي كند .
ابتدا در پاييز سال قبل از كشت زمين را كود دامي داده و سپس زمين را به عمق 25 تا 15 سانتيمتري شخم زده و بعد براي آنكه كود و خاك به طور كامل مخلوط شود و كلوخها نيز خرد شوند 2 تا 3 مرتبه ديسك زدن حتما لازم است .
در زمينهاي ليموني سنگين سه مرتبه ديسك زدن حتما لازم است تا زمين كاملا نرم و هموار شود . ولي در اراضي شني و ليموني سبك دو مرتبه ديسك زدن در دو جهت عمود به يكديگر كافي است .
پس از آنكه زمين به اين ترتيب تهيه و حاضر شد تا اواخر اسفند و يا اوايل فروردين ماه سال بعد صبر كرده و در آن موقع به محض آنكه رطوبت زمين اجازه ورود به مزرعه را بدهد . مجددا سطح زمين را با يك مرتبه ديسك زدن نرم مي كنند . البته در برخي از كشورها مانند آلمان مخصوصا در اراضي شني در بهار پس از ديسك با غلطك سبكي سطح مزرعه را مي كوبند و پس از آن با بذر پاش دستي يا موتوري اقدام به كاشت بذر مي كنند .
كود
كود دامي : كود دامي و يا كود سبز براي اصلاح فيزيكي خاك و نيز در زمينهايي كه از حيث مواد آلي يعني هوموس فقير هستند حتما لازم است . استفاده از انواع مختلف كود در بالا بردن ميزان محصول نقش عمده اي دارد . گذشته از اين ، تغذيه غده پياز در سال اول روي كيفيت بذر در سال دوم اثر مطلوبي دارد . اين امر به خصوص در خاكهاي معدني كه مقدار كمتري رس دارند بسيار حائز اهميت است . پياز به كود دامي زياد احتياج دارد ، و مي توان گفت ميزان مصرف كود حيواني دو برابر ساير سبزيها است ، بنابراين توصيه مي شود كه از كودهاي دامي در كشتهاي قبلي زمين در دست كاشت پياز استفاده شود .
كود دامي اگر تازه باشد بايد در پاييز سال قبل از كاشت يعني اقلا 4 تا 3 ماه قبل از بذر كاري و يا نشا كاري با خاك مخلوط گردد . اگر اين امر ممكن نبود در بهار يا در اسفند ماه كه موقع كاشت بذر است بايد حتما از كود دامي پوسيده استفاده كرد و اگر كود پوسيده نبود بايد از دادن آن صرف نظر كرد و به استفاده از كود شيميايي اكتفا كرد چون استفاده از كودهاي دامي تازه كه داراي بذر علف هرز هستند براي مزرعه پياز واقعا زيان آور است ، به علت اينكه پياز در اوايل رشد بسيار ضعيف بوده و به كندي رشد و نمو مي كند ، لذا علفهاي هرز به آساني به آن غلبه مي كنند . بهترين طرز استفاده از كود دامي آن است كه كود را به مقدار زياد (در حدود 40 تا 50 تن در هكتار ) به محصول سال قبل كه حتما يك گياه وجيني مانند سيب زميني يا چغندر قند يا گوجه فرنگي و يا نباتات خانواده كدوئيان خواهند بود بدهند . كاشت پياز بعد از گياهان تيره بقولات (لوبيا چشم بلبلي ، باقلا) باعث افزايش محصول مي گردد ، لذا قرار دادن گياهان تيره بغولات در تناوب زراعي پياز بسيار مناسب است .
كود شيميايي : استفاده از كودهاي شيميايي ، به خصوص در زمينهاي شني توصيه مي شود ، در خاكهاي لومي رسي و سيلتي مقدار 80-60 كيلوگرم ازت و 120-100 كيلوگرم كود فسفر در هكتار مناسب است . البته اين مقدار در زمينهاي شني بايد بيشتر مصرف شود . همچنين در رمينهاي شني مصرف حدود 100 كيلوگرم در هكتار پتاسيم توصيه مي شود .
بذر
بذر پياز تقريبا يك هرم مثلث القاعده نامرتب و رنگ آن سياه است و به ابعاد : پهناي بذر 1 تا 2 ميليمتر و درازاي بذر 3تا4 ميليمتر و كلفتي بذر 5/0 تا 1 ميليمتر است .
وزن 1000 دانه بذر پياز 7/2 تا 4 گرم است . بذر پياز در بهترين شرايط نگهداري قوه ناميه خود را 30-2 سال حفظ مي كند ولي بهتر است بذر يكساله كشت گردد .
تكثير و كاشت
عمق كاشت :
الف ) عمق كاشت پيازچه هايي كه به منظور پياز سبز كاشته مي شوند ، حدود 3 تا 2 سانتيمتراست . كه بايد آنها نزديك به هم كشت گردند به طوري كه با هم تماس داشته باشند . فاصله خطوط كاشت آنها نيز حدود 30 سانتيمتر است و وقتي كه طول بوته ها به 10 سانتيمتر رسيد ، پاي بوته خاك ريخته مي شود كه قسمتي از پياز سفيد شود .
ب) عمق كاشت پيازچه ها براي توليد پياز حدود 5/1 سانتيمتر مي باشد و فاصله دو بوته بين 70 تا 7 سانتيمتر و فاصله خطوط كشت 40-30 سانتيمتردر نظر گرفته مي شود . چون هدفمان توليد پياز خشك است . به اطراف بوته خاك داده نمي شود . چون خاصيت انبارداري پياز كم مي شود .
به طور كلي پيازي كه از طريق كشت پيازچه توليد مي گردد ، قدرت انبارداري خوبي ندارد و نمي توانيم آن را براي مدت طولاني نگهداري كنيم . براي نگهداري پياز براي مدت طولاني بايد از طريق كشت مستقيم بذر اقدام كرد .
تكثير
الف ) توليد پياز از طريق پيازچه هايي كه در خوشه گل پياز مصري به وجود مي آيد . اين نوع پياز مصري با نام Allium cepa Var:Viviparum كه توليد بوته اي مي كند كه بافت اندام آن بسيار سخت مي باشد و اين نوع پياز چند ساله است . و به جاي گل و بذر ، توليد توده اي از پيازچه در انتهاي ساقه گل دهنده مي كند . براي تكثير اين نوع پياز ، از اين پيازچه ها استفاده مي شود .
ب ) استفاده از پيازچه هايي كه پياز نوع Potato onion يا Multiplier onion توليد مي كنند . نام علمي اين نوع پياز Allium cepa Var:aggregatum مي باشد . اين نوع پياز به طور كلي توليد بذر نمي كند، ولي توليد پيازچه هايي در اطراف پياز اصلي مي نمايد . مي توانيم پيازچه ها را از هم جدا كرده ، جداجدا و يا اينكه در حالت جدا نشده بكاريم . به هر حال اين پياز به صورت پيازچه و يا پياز سبز مصرف مي شوند . در موقع كاشت پيازچه ها بايد دقت كرد كه آنها در خاك فرو نروند ، بلكه بايد كمي خاك يا كود پوسيده روي پيازچه قرار داده شود .
لازم به توضيح است كه در خارج از ايران بعضي از ارقام پياز را صرفا به خاطر توليد پيازچه و تهيه پياز سبز مي كارند . و به آن گرين بانچينگ اونيون مي گويند . اين رقم به هيچ عنوان توليد غده نمي كند وداراي رشد سريع مي باشد و ممكن است از پيازچه و يا بذر به وجود آيد . از بين اين ارقام مي توان از : اورگرين ، پلنن ويل ، بانچينگ و وايت بانچينگ نام برد .
ج ) استفاده از پياز هايي كه از كشت متراكم بذر در سال زراعي قبل به دست آمده اند . در اين روش از پيازهايي استفاده كرده كه قطرشان بين 5/2 –5/1 سانتيمتر باشد .
د ) كشت بذر : اين روش كشت در بيشتر نقاط جهان معمول است و به دو نوع است :
الف ) كشت مستقيم بذر در محل اصلي :
زمان كشت مستقيم بذر پياز به عوامل زيادي بستگي دارد ، كه از آن جمله مي توان شرايط آب و هوايي منطقه ، نحوه كاشت ، و بالاخره رقم پياز را نام برد . در مناطق سرد سيري كه زمستان يخبندان دارند به محض برطرف شدن سرماي بهاره بايد به كشت پياز اقدام كرد . فاصله خطوط دريفها در كشت پياز حدود 40-30 سانتيمتر در نظر گرفته مي شود . و بذور آن به فاصله 2 سانتيمتري از هم كشت مي گردند .
ب) كشت از طريق نشاء:
در اين روش از پيازچه هايي استفاده شده كه از كشت متراكم بذر در سال قبل به وجو آمده اند براي اين منظور در اوايل پاييز بذور به طور متراكم در محلي سرپوشيده كشت مي گردند ، و در طول مدت زمستان پيازچه ها در دوره خواب به سر مي برند و به محض مساعد شدن هوا به محل اصلي منتقل مي شوند . مدت خزانه گيري بين 10 تا 6 هفته است . در مناطق سرد سيري به محض مساعد شدن هوا اقدام به تهيه خزانه مي كنند . (در صورتي كه بخواهيم خرانه درهواي ازاد باشد ) نشاها در فضاهايي كه بين 30-40 سانتيمتر از هم فاصله دارند ، به فواصل 10 سانتيمتري نشا مي شوند . نشاها مي توانند اندازه هاي مختلفي داشته باشند . ولي طول و قطر نشاها اگر به اندازه مداد نباشد ، كاشت آنها توصيه نمي شود . چون باعث شكافته شدن ريشه متورم يا دو تايي شدن ريشه مي شود . كه اين خود باعث به وجود آمدن ساقه هاي بذري زود رس مي گردد . لازم به ذكر است كه حدود 4 تا 2 كيلوگرم بذر براي تهيه نشا يك هكتار زمين كافي است . ولي براي كشت مستقيم پياز به 18-8 كيلوگرم بذر در هكتار نياز داشته . ولي با توجه به طرز كاشت و پيش بيني آفات در زميني سالم و كاشت خطي 8 كيلوگرم در هكتار كافي است و براي كاشت بذر به وسيله دست پاش حدود 12-10 كيلوگرم بذر و اگر خطر بروز آفت در بين باشد به 18 كيلوگرم بذر در هكتار نياز است .
كشت مخلوط
با تمام مراقبتهاي لازم تراكم بذر در واحد سطح يا خط كاشت زياد خواهد بود و بايد پس از سبزشدن بذر محصول را تنك كرد . تنك كردن محصول هميشه با صرف هزينه زياد همراه است و از طرفي هم در موقع تنك كردن ريشه ساير نهال هايي كه بايد در محل باقي بمانند تكان خورده و ضعيف شده و چه بسا خشك بشوند لذا حتي المقدور بايد از تنك كردن پياز خودداري كرد . براي اين منظور بهتر است بذر پياز را با بذر گياه ديگري كه محصول آن زود مي رسد و برداشت مي شود مخلوط كرده و بكارند . گياهاني كه مي توان بذر آنها را با بذر پياز مخلوط كرد عبارتند از : اسفناج ، تره فرنگي ، جعفري . نسبت بذر پياز و بذر تره فرنگي براي كاشت مخلوط 120 گرم بذر تره فرنگي براي هر يك كيلوگرم بذر پياز و براي جعفري 50 گرم بذر جعفري براي هر يك كيلوگرم بذر پياز مي باشد .
فايده ديگر كاشت مخلوط در زراعت پياز اين است كه بذرپياز نسبتا دير سبز مي شود ، يعني 2-1 ماه طول مي كشد تا بذر پياز سبز شود و در اين مدت بذر علف هرز به مقدار زياد سبز شده و رشد زياد كرده و نهال جوان پياز را بعدا سبز خواهد شد از بين مي برد و يا آنكه كلا مانع سبز شدن بذر پياز مي گردد . بنابراين بايد در همان 2-1 هفته اول كاشت پياز اقدام به وجين كرد ولي سبز نشدن تخم پياز در اين موقع وجين بين خطوط را غير ممكن مي سازد ، زيرا تشخيص خطوط كاشت بذر پياز غير مقدور است ، ولي اگر بذر پياز با تخم گياه ديگري كه زود سبز مي شود كاشته شود محل خطوط كاشت پياز خيلي زود مشخص شده و به اساني مي توان بين آنها را وجين و يا سله شكني كرد .
بذر دادن قبل از موقع پياز
در نقاطي كه پياز كوچك را براي توليد پياز درشت مي كارند و يا در نواحي گرم كه فصل نمو بوته پياز زمستان است اغلب اتفاق افتاده ، به طوري كه در همان سال كاشت نهال يا پياز كوچك ، قبل از توليد پياز درشت قابل فروش در بازار ساقه گل دهنده ظاهر شده و بوته گل و بذر مي دهد . البته اين پديده موجب از بين رفتن تمام محصول آن سال و ضرر فوق العاده كشاورز مي گردد .
بنا بر آزمايشهايي كه بوس ول Bos well و بعدا به وسيله تمپسن Thompson و سميت Smith به عمل آمده درشتي پياز كاشته شده و شرايطي كه در ان پياز انبار شده است در زود بذر دادن گياه دخالت زياد دارد . به اين ترتيب كه هر قدر پياز كاشته شده درشت تر باشد تعداد بوته هايي كه پس از كاشت در مزرعه گل مي دهند زيادتر خواهد بود و همچنين هر اندازه كه درجه حرارت انباري كه پيازها قبل از كاشت در آن نگاهداري مي شوند زيادتر باشد تعداد بوته هاي گل دهنده نيز زيادتر خواهد شد . نتيجه آزمايشهاي تمپسن و سميت در جدول زير ثبت شده است :
در صد بوته هاي گل دهنده از سه اندازه مختلف در درجه حرارت متفاوت (فارنهايت و سانتيگراد )
در اين جدول دو عامل متغير موجود است يكي اندازه پياز كه بر سه دسته تقسيم شده است ، و ديگري حرارت انبار يكه پيازها را قبل از كاشت در آن نگاهداري كرده اند . با در نظر گرفتن اين دو عامل هر قدر كه اندازه پيازها زيادتر مي شود و درجه حرارت انبار بالا مي رود تعداد بوته هايي كه قبل از موقع يعني زود بذر مي دهند زيادتر مي شوند به استثناي حرارت بين و درجه سانتيگراد كه در اين درجه حرارت تعداد بوته گل دهنده كمتر از ساير درجات حرارت مي باشد . ولي نسبت ازدياد تعداد بوته گل دار نسبت به درشتي پياز كاشته شده هميشه ثابت است . بنابراين عامل مهم بذر دادن بي موقع پياز همان درشتي و يا ريزي پياز كاشته شده مي باشد و مقدار حرارت تاثير زيادي در اين امر ندارد . فقط اين موضوع را بايد در نظر گرفت كه اگر درجه حرارت بين و درجه سانتيگراد باشد باعث بذر دادن بوته گياه نمي شود ، در عوض خود پياز قبل از كاشت در انبار مي پلاسد و در نتيجه مقدار محصول حاصله از چنين پيازي كم خواهد بود . در نتيجه براي برداشت محصول كافي و جلوگيري از بذر دادن بوته هاي پياز در هنگامي كه ما براي غده ان را كشت كرده ايم ، بايد درجه حرارت انبار در اطراف صفر درجه سانتيگراد باشد و اندازه قطر آنها از 2CM سانتيمتر تجاوز نكند .
براي جلوگيري از بذردادن بوته هاي پياز بذري كه در نواحي گرمسير در فصل زمستان كاشته مي شوند ، بايد حتي المقدور از ركود در رشد بوته سبز پياز در اين فصل يعني زمستان جلوگيري كرد چه اين ركود در رشد نباتات دائمي و يا دو ساله است كه باعث زود گل دادن و بي موقع بذر دادن گياه مي شود .
وجين و سله شكني
به طوري كه مي دانيم ريشه پياز سطحي و كوتاه است ، بنابراين سله شكني و وجين نبايد عميق باشد عمل سله شكني و وجين بايد يكي دو هفته پس از كاشت بذر پياز انجام گيرد تا علف هرزبه نهال پياز غلبه نكند . تعداد دفعات سله شكني بايد نسبتا زياد باشد يعني بعد از هر دفعه آبياري بايد اين عمل طوري انجام شود كه به ريشه گياه لطمه اي نزند .
آبياري
پياز به آب فراوان نياز دارد ، و در اراضي شني كه سطح فوقاني خاك خيلي زود خشك مي شود بايد كاملا مراقب بود كه هميشه در اطراف ريشه پياز رطوبت كافي موجود باشد . در نقاط شمالي ايران پياز را مي توان به صورت ديم كشت كرد . پيازهايي كه از كشت آبي به دست مي آيند وزن بيشتري نسبت به محصولات ديم در انباراز دست مي دهند . آب بيش از حد باعث ديررس شدن و زردي برگها مي شود ، از طرف ديگر كم آبي باعث كاهش عملكرد مي شود . به طور معمول مزرعه پياز را هر 5 الي 7 روز يكبار آبياري كرده ، و ميزان آب مصرفي با توجه به منطقه كشت ، زمان كشت ، روش توليد و نوع خاك متغير مي باشد . وبه طور كلي و معمول به طرق شياري و يا غرقابي آبياري مي كنند .
تنك كردن
به طور كلي تنك كردن در كاشت پياز چندان مفيد نيست چه در اثر «كشيدن » يعني كندن نهالهاي زائد ، ريشه ساير بوته ها كه بايد در جاي خود باقي بمانند تكان خورده و نهال پياز ضعيف مي شود . ولي معهذا براي به دست آوردن پياز درشت درسال اول كاشت بذربا تمام مراقبتهاي لازم تراكم بذر درواحد سطح زيادتر از حد لازم مي شود و بايد مزرعه را تنك كرد . در اين صورت نهالهاي زائد را به نحوي كه فاصله بين بوته هاي باقي مانده 8 تا 25 سانتيمتر (نسبت به نوع پيازكاشته شده ) باشد حذف ميكنند.عمل تنك كردن را معمولا 4-3 ماه پس ازكاشت بذر انجام مي دهند ، يعني از اوايل تا اواخر خرداد ماه . در اين موقع نهالهاي زائد به اندازه كافي درشت شده و مي توان از آنها به عنوان پيازچه و يا پياز سبز در آشپزخانه استفاده كرد .
