بخشی از مقاله
چکیده
شهر و اقلیم دو سیستم انسان ساخت و طبیعی است که تاثیرگذاری تنگاتنگی بر یکدیگر دارند تا آنجا که اقلیم با آسایش انسان رابطه برقرار می کند و نتیجه عواملی مانند تابش آفتاب، دما، رطوبت هوا، وزش باد و میزان بارندگی می باشد. اقلیم هر مکان جغرافیایی، شرای مناسب و ویژه ای دارد که در عین حال محدودیتهایی را نیز در زمینه طراحی شهری به همراه دارد.
شناخت دقیق اقلیم مکان مورد نظر در مقیاس کلان و خرد به شناخت توانمندیها و محدودیتهای اقلیمی موثر در طراحی و بهره برداری مناسب فضاهای شهری می انجامد. اهمیت تاثیر اقلیم بر معماری، انجام مطالعات جامعی را در زمینه سکونتگاههای انسانی و گسترش آنها و عملکردشان ایجاب می کند. بخصوص در کشور ما که تنوع شرای اقلیمی در آن کاملا بارز است.
در این مقاله از روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و شیوه های تحقیق مرور متون، منابع و اسناد تصویری در بستر مطالعات کتابخانه ای بهره گرفته شده است و درصدد است تا نخست به مطالعه خصوصیات اقلیمی محیطی پرداخته و سپس اهمیت اقلیم و ابعاد گوناگون تاثیرگذاری آن را بر روی نحوه بوجود آمدن و گسترش شهرها و ساختار فضایی شهرها و در اینجا شهر قزوین و روستای قاسم آباد بیان دارد و نیز اهمیت اقلیم برای پایداری اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و ... شهر قزوین و روستای قاسم آباد را نمایان می سازد.
در این مقاله خواهد شد. در بررسی اقلیم شهر قزوین از آمارها و داده های 46ساله عناصر آب و هوایی قزوین شامل دما، رطوبت نسبی، بارش و ... ایستگاه سینوپتیک شهر قزوین که بصورت پارامترهای حداکثر، حداقل و میانگین ارائه شده و میزان ساعات تابش آفتاب و یا پوشش ابر، سرعت و جهت وزش باد، روزهای یخبندان و برفی و تعداد روزهای دارای غبار استفاده گردیده است.
مقدمه
شهر را می توان پدیده ای منحصر به فرد دانست که وجود و رشد خود را از سرچشمه خود یعنی بشر نشات می گیرد. شهرها از اجتماع مردمان در کنار یکدیگر با هدف بقا و زندگی و همچنین رفع نیازهای روزمره شکل گرفته اند و بتدریج با گسترده تر شدن این اجتماع، پهنه شهرنشینی نیز در طول زمان وسیعتر گشته است. پایداری شهری به معنای بهبود کیفیت زندگی جمعیت شهری حتی در ظرفیت منابع محدود زمین است.
در جامعه امروزی رفع نیازهای نسل حاضر بخصوص کسانی که از بضاعت مالی کمتری برخوردارند بسیار ضروری می باشد و رفع نیازهای افراد جامعه می بایست بدون لطمه زدن به توانایی نسلهای آینده صورت پذیرد. این مفهومی است که توس کمیسیون جهانی محی زیست و توسعه در سال 1987 ارائه گردیده است. این امر بعنوان فرآیندی پویا بشمار می رود که طراحان و مدیران شهری با تلاش و بررسی ایده ها و سیاستهای خود در طول زمان سعی بر پیاده سازی آن با هدف پایداری شهرها نموده اند. در شهرهایی که با هدف پایداری شکل گرفته اند، بطور فزاینده در طول چند دهه اخیر به مشکلات و مسائل مربوط به شهر و بالا بردن کیفیت زندگی شهروندان توجه شده است.
در عمل، پایداری اشاره به سه عامل گسترده اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی دارد که این عوامل باید بطور هماهنگ با یکدیگر و همچنین با در نظر گرفتن مسائل شهری و بقای بلند مدت جامعه و این سیاره عمل کند. البته این عوامل ذکر شده باید توجه به کالبد و فرهنگ و تاریخ هر شهر را در متن خود دارا باشند. کشور ایران با وسعت 1648195 کیلومترمربع در جنوب غرب آسیا در منطقه مهم خاورمیانه و در منطقه معتدل نیمکره شمالی بین 25 تا حدود 40درجه عرض شمالی و 44 تا 63درجه طول شرقی واقع شده است.
استان قزوین: جمعیت استان و ویژگیهای آن
استان قزوین که در حوزه مرکزی ایران با مساحتی معادل 15821کیلومترمربع بین 48درجه و 45دقیقه تا 50درجه و 50دقیقه طول شرقی و 35درجه و 37دقیقه تا 36درجه و 45دقیقه عرض شمالی قرار دارد، از شمال به استانهای مازندران و گیلان، از غرب به استانهای همدان و زنجان، از جنوب به استان مرکزی و از شرق به استان تهران محدود می شود. سلسه جبال البرز مرکزی و کوههای رامند و خرقان از سه جهت استان را فرا گرفته و دشت گسترده ای را بوجود آورده اند که از شمال به جنوب 75کیلومتر و از شرق به غرب حدود 95کیلومتر است.
ارتفاعات شمال استان به بیش از 4000متر و جنوب غربی به 2700متر از سطح دریا می رسد و کوههای معروف آن سیالان، شاه البرز، خشچال، سفید کوه، شجاع الدین، اله تره، رامند، آق داغ، خرقان، ساری داغ، سلطان پیر، سیاه کوه و ... هستند. محدوده مرکزی و شرق استان که دشت پهناور قزوین را تشکیل داده دارای شیبی است که از شمال غرب به جنوب شرق امتداد یافته و در پایین ترین نقطه 1130متر است.
کمترین نقطه استان از سطح دریا با 300متر در منطقه تارم سفلی و کناره های دریاچه سد سفیدرود واقع شده که تفاوت آشکاری را از نظر توپوگرافی بوجود آورده است. استان قزوین دارای 5 شهرستان - قزوین، آبیک، البرز ، تاکستان، بوئین زهرا - 17 شهر - قزوین، اقبالیه، محمدیه، الوند، محمود آباد نمونه، آبیک، ، رازمیان، معلم کلایه، تاکستان، اسفرورین، ضیاء آباد، خرمدشت، آوج، شال، دانسفهان، آبگرم و بوئین زهرا - است، 18 بخش، 44 دهستان و 1593 آبادی می باشد که 931 آبادی آن دارای سکنه و 612 آبادی آن خالی از سکنه است.
براساس نتایج سرشماری عمومی سال 1395، جمعیت استان قزوین 1143200نفر برآورده شده است. از این تعداد 559330نفر زنان و 583870نفر را مردان تشکیل می دهند. استان قزوین در حال حاضر دارای 5شهرستان، 19بخش، 25شهر، 49 دهستان و 1194آبادی است.
شکل شماره -1 نقشه موقعیت جغرافیای استان قزوین
شکل شماره -2 نقشه تقسیمات کشوری شهرستانهای استان به تفکیک بخش
ناهمواریهای استان قزوین
استان قزوین به دو ناحیه کوهستانی و دشتی تقسیم می شود. منطقه کوهستانی آن در شمال قرار دارد و دهستان الموت رودبار و قسمتی از کوهپایه اقبال و پشگل دره را در بر می گیرد.
