بخشی از مقاله
چکیده :
تصویرسازی یک تکلیف حرکتی از دو دید درونی و بیرونی با سرعت های مختلف اثرات مختلفی را بر اجرای افراد دارد. هدف این تحقیق، بررسی تاثیر تغییر سرعت تصویرسازی ذهنی - با سرعت%50 و یا %100 سرعت واقعی پرش - از دو دید درونی و بیرونی بر عملکرد پرش جفت طولی است. آزمودنی ها شامل 44 دانش آموز پسر داوطلب - با میانگین سنی14/13 1/87سال - دوره اول متوسطه منطقه زنجانرود بودند که هیچ یک تجربه تصویرسازی را نداشته و با مهارت پرش حفت آشنایی نداشتند.
در ابتدا آزمودنیها پرسشنامه وضوح تصویرسازی حرکت MIQ-R2 را پر نمودند و در پیش آزمون پرش جفت طولی شرکت نمودند سپس به صورت تصادفی به 4 گروه مختلف تصویرسازی تقسیم شدند. آزمودنیها به مدت 3 هفته - هر هفته سه جلسه با 2 ست 5 تایی تمرین تصویرسازی و تمرین پرش - به تمرین پرداختند و بعد از نیم ساعت استراحت در پایان آخرین جلسه تمرین در پس آزمون شرکت نمودند.
نتایج تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی نشان داد که دو گروه تصویر سازی درونی با سرعت %50 و تصویرسازی بیرونی با سرعت % بطور معناداری بهتر از گروه تصویرسازی درونی با سرعت %100 عمل کرده اند. باتوجه به این نتایج می توان توصیه کرد که استفاده از تصویرسازی بیرونی با سرعت واقعی و تصویرسازی درونی با سرعت کم میتوانند بهترین راهبردهای تصویرسازی ذهنی برای بهبود عملکرد ورزشی باشند.
مقدمه
تصویرسازی ذهنی را می توان استفاده از همه حواس برای بازسازی یا ساخت تجربه ای در ذهن تعریف کرد. این تعریف سه ویژگی چند حسی بودن، بازسازی، و عدم نیاز به محرک بیرونی را در خود دارد .[ ] سرعت تصویرسازی ذهنی سرعتی است که یک حرکت به صورت ذهنی مرور می شود و با زمان حقیقی آن حرکت همبستگی مستقیم دارد. دوره زمانی صرف شده برای تصویرسازی حرکت باید با دوره زمانی انجام حرکت همبستگی داشته باشد .[2] به نظر می رسد افراد با توجه به سطح دانش و مهارت خود سرعت تصویرسازی خود را آهسته، متوسط و تند می کنند .
همچنین ورزشکاران برای یادگیری مهارت جدید از تصویرسازی با سرعت کم به منظور مشاهده بیشتر و بهتر جزییات مهارت بهره می برند و بعد تصویرسازی خود را با سرعت واقعی حرکت به منظور رسیدن به اجرای موفقیت آمیز به پایان می برند .
از طرف دیگر بعضی تحقیقات نشان دادند که تصویرسازی با سرعت بیشتر مزیت خاصی نسبت به تصویرسازی با سرعت واقعی ندارد. با این حال نشان داده شد که این موضوع تحت تاثیر پیچیدگی تکلیف است و تصویرسازی با سرعت بیشتر از سرعت واقعی در توالی های حرکتی پیچیده، بسیار مهمتر از تصویرسازی با سرعت واقعی است .
پژوهش حاضر بر آن است تا تأثیر سرعت های مختلف تصویرسازی حرکت - تصویرسازی با سرعت کم و سرعت واقعی حرکت - و نمای متفاوت تصویرسازی - درونی و بیرونی - را بر عملکرد مهارت پرش جفت طولی مورد بررسی قرار دهد.
روش شناسی تحقیق
آزمودنیهای این تحقیق شامل 44 نفر دانش آموزان پسر فاقد مشکلات جسمانی و حرکتی منطقه زنجانرود - با میانگین سنی 14/13 1/87سال - بودند که فاقد هرگونه تجربه در زمینه تصویرسازی و تمرینات پرش طول جفتی بودند و داوطلبانه رضایت خود را برای شرکت در تحقیق اعلام نمودند. تمامی شرکت کنندگان در پرسشنامه وضوح تصویرسازی نمرات قابل قبول کسب نمودند.
پرسشنامه وضوح تصویرسازی حرکت - MIQ-R2 - که در شکل کوتاه آن دارای سوال است برای سنجش توانایی تصویرسازی آزمودنیها مورد استفاده قرار گرفت و چهار گروه آزمودنیها از نظر میانگین توانایی تصویرسازی تفاوت معناداری نداشتند. آزمون استاندارد پرش جفت طولی ایفرد نیز برای سنجش عملکرد و تمرینات پرش طول جفتی استفاده شد که در مراحل آزمون هر آزمودنی در دو مرحله اقدام به پرش نموده و بالاترین پرش، به عنوان امتیاز فرد ثبت گردید.
آزمودنیها پس از انجام پیش آزمون به صورت تصادفی به 4 گروه 11 نفری - تصویرسازی درونی با % سرعت واقعی، تصویرسازی درونی با % سرعت واقعی، تصویرسازی بیرونی با % سرعت واقعی، و تصویرسازی بیرونی با %
سرعت واقعی - تقسیم شدند. تمامی آزمودنیها بر اساس گروه مربوطه در طی سه هفته و هر هفته سه جلسه - شامل 2 بلوک 5 تایی تمرین تصویرسازی و تمرین پرش - به تمرین پرداختند و پس از نیم ساعت استراحت در پایان آخرین جلسه تمرین در پس آزمون شرکت نمودند. داده های بدست آمده با تحلیل واریانس یک راهه در سطح معنی داری کمتر از 0/05 با نرم افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شد.
یافته ها
از آنجا که آزمون شاپیرو - ویلک، طبیعی بودن توزیع داده ها را تایید کرد و آزمون لوین نیز همگنی واریانسها را نشان داد لذا از تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی برای مقایسه میانگین ها استفاده شد. میانگین نمرات توانایی تصویر سازی - P=0/552 - و نمرات پیش آزمون - P=0/078 - گروهها تفاوت معناداری نداشت. میانگین نمرات پس آزمون گروهها تفاوت معناداری را نشان داد F=3/755 - و . - P=0/018 نتایج آزمون تعقیبی توکی در جدول 1 خلاصه شده است.
جدول - 1 نتایج آزمون تعقیبی توکی در مقایسه نمرات پس آزمون چهار گروه
بحث و نتیجه گیری
نتایج تحقیق نشان داد که تصویرسازی درونی با سرعت آهسته و تصویرسازی بیرونی با سرعت واقعی منجر به بهترین عملکرد در پرش طول جفتی شده اند. این یافته اگرچه از فرضیه ماهونی و آونر - 1977 - که معتقدند تصویرسازی درونی در مقایسه با تصویرسازی بیرونی به دلیل استفاده از بازخورد جنبشی به عملکرد و یادگیری بهتری می انجامد فقط در استفاده از تصویرسازی با سرعت آهسته در مبتدیان حمایت می کند، لیکن می توان نتیجه گیری کرد که بهتر است در آموزش مهارتها به افراد مبتدی از تصویرسازی درونی با سرعت آهسته و یا تصویرسازی بیرونی با سرعت واقعی استفاده کرد. همچنین با توجه به عملکرد گروههای مورد تحقیق، به مربیان توصیه می شود در استفاده از تصویرسازی درونی با سرعت واقعی برای افراد مبتدی احتیاط نمایند.
