بخشی از مقاله
چکیده:
مقاله پیش رو در تلاش است تا با ارائه 5 گفتار ، معنایی جدید از نهاد دینی "امر به معروف و نهی از منکر" مطابق با اقتضائات امروز جامعه ، و پیشنهاد مساجد به عنوان بهترین مکان برای عملیاتی شدن این نهاد دینی در معنای جدید خود ، راه حل برون رفت از معضلات متعدد فرهنگی کشور که باعث هدر رفت شدید منابع ملی و نا کار آمدی گسترده نیروی انسانی و نسل جوان کشور می شود را ارائه کند.
-گفتار اول در باب امر به معروف و نهی از منکر ، اهمیت و عواقب به فراموشی سپردن آن و نکوهش سطحی نگری های صورت گرفته درباره این نهاد دینی مهم با بررسی موردی مساله حجاب است.
-گفتار دوم به تبیین مسئولیت و جایگاه بسیار پر اهمیت فعالان فرهنگی و مساجد با تکیه بر فرمایشات رهبر معظم انقلاب می پردازد.
-گفتار سوم تلاش دارد تا تصویری عملیاتی و کاربردی از کانون فرهنگی و مسجد ایده آل جامعه اسلامی را ارائه کند.
-گفتار چهارم به بررسی هدف ، غایت و افق نگاه در فعالیت های فرهنگی در مسجد پرداخته و با ارائه مثال های عینی شدیدا آن را ارتقا می دهد.
و گفتار آخر در جمع بندی چهار گفتار قبلی خلاصه می شود.
این مقاله فعالان و دست اندرکاران کانون های فرهنگی و مساجد را به صورت مستقیم مخاطب قرار می دهد ، بنا بر این با ادبیاتی متناسب با این هدف تنظیم شده و مستقیما قابل ارائه در این مراکز می باشد.
گفتار اول
امام علی علیه السلام:
همه کارهای خوب و جهاد در راه خدا در برابر امر به معروف و نهی از منکر چون قطره ای است در دریای عمیق.
امام باقر علیه السلام:
امر به معروف و نهی از منکر راه و روش پیامبران و شیوه صالحان است و فریضه بزرگی است که دیگر فرایض به واسطه آن بر پا می شود، راه ها امن می گردد و درآمد ها حلال می شود و حقوق پایمال شده به صاحبانش برمی گردد، زمین آباد می شود و - بدون ظلم - حق از دشمنان گرفته می شود و کارها سامان می پذیرد.
امام رضا علیه السلام:
رسول خدا صلی الله علیه و آله همواره می فرمودند: هرگاه امّت من از انجام امر به معروف و نهی از منکر سرپیچی کنند و آن را به یکدیگر واگذار نمایند، گویا با خداوند اعلان جنگ داده اند.
حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم:
امر به معروف کنید و از کارهای زشت نهی کنید و گرنه عذاب خدا همه شما را فراخواهد گرفت.
رهبر معظم انقلاب اسلامی:
"دشمن از راه اشاعهی فرهنگ غلط - فرهنگ فساد و فحشا - سعی میکند جوانهای ما را از ما بگیرد. کاری که دشمن از لحاظ فرهنگی میکند، یک تهاجم فرهنگی بلکه باید گفت یک »شبیخون فرهنگی« یک »غارت فرهنگی« و یک »قتل عام فرهنگی« است. امروز دشمن این کار را با ما میکند. چه کسی میتواند از این فضیلتها دفاع کند؟ آن جوان مؤمنی که دل به دنیا نبسته، دل به منافع شخصی نبسته و میتواند بایستد و از فضیلتها دفاع کند. کسی که خودش آلوده و گرفتار است که نمیتواند از فضیلتها دفاع کند! این جوان بااخلاص میتواند دفاع کند. این جوان، از انقلاب، از اسلام، از فضایل و ارزشهای اسلامی میتواند دفاع کند.لذا، چندی پیش گفتم: »همه امر به معروف و نهی از منکر کنند.« الآن هم عرض میکنم: نهی از منکر کنید. این، واجب است.این، مسؤولیت شرعی شماست. امروز مسؤولیت انقلابی و سیاسی شما هم هست."
خیلی وقت است امر به معروف و نهی از منکر را کنار گذاشته ایم ، شاید هنوز صدایی ضعیف در وجدانمان این را فریاد بزند شاید هم با وضعیت امروز جامعه مان به خودمان حق می دهیم...
خیال کردیم یک عده هستند که آنها حزب اللهی هستند و بقیه نه ، امر به معروف و نهی از منکر را متضاد با آزادی افراد می دانیم در کنج پستوی ذهنمان.
نه امر به معروف را خوب فهمیدیم نه آزادی را و نه حتی حزب اللهی را...
نتیجه اش این است که امروز نفوذ یک شئ چند سانتی متری که همان موبایل باشد روی بچه هایمان بیشتر از حرف پدرهایشان شده...
حس عجیبی دارد ، یک پدر در برابر یک مستطیل چند سانتی متری احساس حقارت کند...
نتیجه اش می شود این که جوان هایمان ، بین رفقایشان، نه در دعوا ها ، مثل نقل و نبات از رکیک ترین الفاظ استفاده می کنند...
نتیجه اش شده این که اگر سوار مترو شوی اگر حالت از وضعیت حجاب بد نشود ، از شدت چشم چرانی الی ما شالله جوان بد خواهد شد..
نتیجه اش وضعیت حجابی است که می بینی...
و در تمام این اتفاقات مائییم که فقط می توانیم دست بگذاریم روی دست و کاری ازمان ساخته نیست...
از آن طرف دنیا برنامه می چینند که جوان ما چطور باشد یا نباشد و ما کم ترین اثری نمی توانیم بگذاریم روی این جوان. با این همه معارف ، حکایت کسی را داریم که روی کوه طلا نشسته و از شدت فقر رو به موت است...
ایراد کار کجاست؟ با همین فرمان چه آینده ای برای ده سال دیگر جمهوری اسلامی متصور است؟! امر به معروف و نهی از منکر را کنار گذاشته ایم ، خیلی وقت است که این دو را کنار کذاشته ایم...
واجب هایی که حتی جهاد در مقابل این ها مانند قطره ای در دریای عمیق است ، امر به معروفی که به واسطه آن درآمد ها حلال و راه ها ایمن و شهر ها آباد می شود.
امر به معروف و نهی از منکری که اگر سرپیچی شود یا به دیگری واگذار شود برکت را می برد و موجب نزول عذاب خدا می شود...!
باید کاری کرد...
باید امر به معروف را نهی از منکر را احیا کنیم ، بلاهای خانمان سوز امروز ما بخاطر ترک همین واجب خداست. باید امر به معروف کنیم و نهی از منکر ، فرصت زیادی باقی نمانده است.
قبل از آن ولی باید بدانیم امر به معروف و نهی از منکر را درست نفهمیده ایم ، همین حجاب را مثلا در نظر بگیرید؛ فرض کنید بخواهیم نهی از منکر این واجب فراموش شده را احیا کنیم ، وارد یک پاساژ از همین ها که هزارتایش توی همین تهران خودمان ریخته است می شویم و از یک خانم با حجاب نامناسب تقاضا می کنیم که حجابش را رعایت کند ؛ چه اتفاقی می افتد؟!
اگر تکه بزرگه تان گوشتان نشود یا با فحش و فضیحت شرمنده نشوید اقلا جای طلب کار و بدهکار عوض می شود!
و نهایتا این شما هستید که در چیزی که به شما مربوط نبوده دخالت کرده اید...
تقریبا مسلم است روش کار این نیست ، راه حل این مسئله این نیست. پس راه حل چیست؟ چه کسی می داند؟ اصلا راه حلی وجود دارد؟
دل را زده ایم به دریا و به سطحی ترین روش می خواهیم عمیق ترین مسائل را حل کنیم ، خیلی دیر شد ، اما بالاخره فهمیدیم راه ترویج حجاب و مبارزه با بی حجابی بگیر ببند و گشت ارشاد نیست ، اما گویا هنوز نفهمیده ایم که راه درستش چیست !
گویا هنوز حواسمان متوجه نشده است که جنبش های بزرگ و پر دامنه ای مثل "چهارشنبه های سفید" ، "آزادی های یواشکی" ، " کلیشه بر عکس" و... که هر روز به طرفندی جدید و قوی تر از قبل سارق حیا و دین جوانانمان می شوند ، از زیر بوته به عمل نمی آیند !
هنوز به خودمان نیامده ایم که فقط درباره همین حجاب چندین اندیشکده ساعت ها و ماه ها و بلکه سال ها فکر می کنند و تحقیق و پژوهش می کنند که توانسته اند روسری را از سر زن با حیای ایرانی که برای حجابش خون می داد تا این حد عقب بکشند !
آن وقت ما چه کار کردیم؟
چقدر راجع به راه حل موضوع حجاب فکر و پژوهش کردیم؟
نتیجه اش این شده که در مقابل این سیل عظیم اندیشه های مهاجم در قضیه حجاب ، سر تا پای امت حزب الله را که بتکانی دو تا شکلات پیدا می کنی - ! - که یکی پوست دارد و یکی ندارد ، و آن دیگری که ندارد رویش مگس نشسته است...
و این می شود پاد زهر و تنها فکر عملیاتی ما برای جنگی که در حوزه حجاب در حال وقوع است...
فعالان فرهنگی هم که می خواهند کار جدیدی بکنند ، شکلات را بر می دارند و بجایش یک آب نبات قرمز می گذارند که بیشتر جلب توجه کند.
و توقع داریم فکرهایی به عمق "چهارشنبه های سفید" یا "کلیشه بر عکس" را با همین دو تا آب نبات خنثی کنیم!
و این فقط مشت نمونه خروار کار های ماست و در بقیه عرصه ها تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل...
در حالی که باید فکر کرد ، در مقابل اندیشه باید اندیشید ، باید استراتژی داشت ، باید تحلیل داشت. فعالان فرهنگی باید قبل از همه از آخرین توطئه ها خبر دار شوند از آخرین اندیشه ها ، و راه کار مقابله ارائه کنند. این کار فرهنگی است.
کار فرهنگی یعنی روز ها زحمت اندیشیدن بکشی و تحقیق و پژوهش کنی که چگونه برای ترویج مثلا فلان مطلب دینی در جامعه امروز می شود روشی موثر در پیش گرفت! نه اینکه کار را از سر خودمان باز کنیم و چهار پنج نفر حزب اللهی بنشینیم دور هم و فقط از اوضاعمان غر بزنیم و بد تر از آن بپذیریم و تسلیم شویم و قال کار فرهنگی مان را با چند تا جلسه و پوستر و... هم بیاوریم. کار فرهنگی باید علمی باشد ، فکر شده باشد ، اثر گذار باشد. کار فرهنگی همان امر به معروف است همان نهی از منکر است.
