بخشی از مقاله
چکیده
در ایران باستان زنان دارای جایگاه بسیار والایی بوده اند. ایرانیان نه همچون اعراب زن را ننگ دانسته و نه همچون یونانیان آن را مظهر عیاشی مردان قلمداد کرده اند، بلکه او را موجودی مقدس که لازمه ی حیات است دانسته و مقام او را ارج نهاده اند. برای نمونه تدوین اولین منشور حقوق بشر توسط کوروش که اکنون در موزه بریتانیا می باشد و مدرکی است برای اثبات عدالت جنسیتی، به گونه ای که کوروش توجه خاصی به مقام زن به عنوان تربیت کننده نسل آینده داشته است. بر این مبنا روش کار در مقاله توصیفی - تحلیلی بوده و جمع آوری اطلاعات از روش اسنادی و کتابخانه ای است. با توجه به اطلاعات و بررسی تحقیقات در عصر هخامنشی، به نتایجی رسیده که می توان آن را نمونه ای از قدم های اولیه علم مدیریت زنان در حرفه ساخت و ساز کلان و درکشور و فرهنگ ایران معرفی کرد.
کلمات کلیدی : زن، هخامنشیان، کوروش، ایران باستان
مقدمه
زن موجودی است مزین به اسرار و شگفتی های فراوان و در سایه این شگفتی ها زندگی عالم بشریت در تکاپو و تداوم است. زنان دارای لطافت و ظرافت و احساس فوق العاده زیبایی هستند که این خصوصیت و اوصاف آنان سبب برجستگی و سرآمدیشان نسبت به دیگر موجودات شده است. کلمه "زن" از "زادن" و "زاییدن" و "اضافه شدن" آمده است که معنی زندگی بخش و زنده بودن را می دهد. زن همواره با توجه به تمدن در دوره های مختلف در طول تاریخ دارای ارزش و احترام بوده و از دیر باز جایگاه و پایگاه متغیری در جهان داشته است. زنان در پیشرفت تمدن ها و ترقی فرهنگ ها پا به پای مردان تلاش کرده اند. زن موجودی است که مرد برای دستیابی به کمال نیازمند وجود اوست و همین طور بر عکس، زیرا هر کدام بدون دیگری ناقص هستند و تنها در کنار هم می توانند به کمال برسند. زنان در طول تاریخ گاه مورد احترام و ارزش بوده و گاهی مورد ظلم و بی مهری قرار گرفته اند.
بررسی جایگاه زن در دوره ی هخامنشی که به نوعی دوره آغاز شکل گیری سرزمین آریایی هاست، نشان دهنده سطح والای فکری مردمان آن روزگار است که در بسیاری موارد، افسوس را با خود به ارمغان می آورد، چرا که اگر تحولات ناشی از حکومت های گوناگون آن زمان تغییری در شرایط زیستی آدمیان ایجاد نمی کرد، ایران و ایرانی، هم اکنون به عنوان بزرگترین مدعی حقوق انسانی در دنیا شناخته می شد و این عنوان را زینت نام خود می کرد .همان گونه که اشاره شد در این راستا با بررسی تحقیقات در عصر هخامنشی، اقدام به شناخت جایگاه زنان در این عرصه را تعیین و با بررسی آن به نتیجه های در خور توجهی رسیده به طوری که که می توان آن را به عنوان نمونه ای از قدم های اولیه علم مدیریت زنان در حرفه ساخت و ساز کلان و درکشور و فرهنگ ایران معرفی کرد.
