بخشی از مقاله
آموزش جودو
مقدمه
هنر رزمی جوجوتسو پایه ورزش جودو می باشد. در قرن شانزدهم، جوحوتسو به هنرهای رزمی با دست خالی در ژاپن معروف بود. قبل از اینکه جود بعنوان رشته ای در المپیک 1964 پذیرفته شود، این ورزش فقط یک ورزش دفاع از خود بود که توسط جیگاروکانو در سال 1882 میلادی ابداع شده بود.
ریشه جودو در ورزش باستانی سامورایی است و در آن از
گلاویز شدن و گرفتن یقه استفاده می شود.
در اپن اسامی زیادی را برای هنرهای رزمی با دست خالی بکار می بردند، مانند واجو تسو، یاوارا، کوگوسوکو، تای جوتسو و کمپو.
در سال 1882 یک استاد جوان به نام جیگاروکانو سبک خودش را ابداع کرد وآن را کودوکان نامید. کانوبعدها ترجیح دادکه به هنر رزمی که ابداع کرده بود جودو بگوید. درست همان معنی که جوجوتسو یعنی «هنر رزمی آرام» می دهد جودو هم به معنی «روش آرام یا نرم» است. کانو این نام را انتخاب کرد چون می خواست شاگردانش نه تنها در هنرهای رزمی مهارت پیدا کنند بلکه می خواست که آنها راه و روش زندگی کردن آرام را نیز بیاموزند. هدف از ورزش جودو، پرت کردن، گیر انداختن، به حال خفگی انداختن، یا قفل کردن مفاصل حریف و تسلیم کردن او می باشد . در ورزش جودو هیچ ضربه مشت یا لگدی زده نمی شود، به همین دلیل این ورزش با سایر ورزشهای رزمی دیگر فرق می کند. حتی زمانی که جودو را برای دفاع از خود یاد می گیرید ورزش با سایر ورزش های رزمی دیگر فرق می کند. حتی زمانی که جودو را برای دفاع از خود یاد می گیرید آموزش می بینید که چگونه با پرت کردن، به حال خفگی انداختن و قفل کردن مفاصل حریف ضربات مشت، لگد و سایر سلاحهایی را که او علیه شما استفاده را دفع کنید. جودو روش بسیار جالبی برای دفاع از خود می باشد. جودو به ورزشکار می آموزد که از درگیری اجتناب کند و دنبال راه حلی دوستانه برای حل اختلافات باشد. جیگاروکانو نه تنها به فکر جودوکا بود بلکه می خواست همه از اصول او بهره ببرند. یعنی جودوکانه تنها از خود دفاع می کند و مواظب خودش است، بلکه مواظب است تا حریف هم صدمه نبیند.
این اصول حتی روی آموزش جودو هم تأثیرگذاشته است. در بسیاری از روش های رزمی، ورزشکار فقط به فکر یادگرفتن مهارتهای فردی است اما دانش آموزان رشته جودو سعی می کنند که به همه افراد محسنات جودو را یاد بدهند و از آن بهره ببرند و این هدف ابداع کننده ورزش جودو بوده است.
یکی دیگر از استفاده های یادگرفتن جودو آن است که دانش آموزان یاد می گیرند چگونه با استفاده از حداقل کار، حداکثر استفاده را نصیب خود کنند که این دومین اصل جیگارو کانو بوده است در زندگی هرکاری را می توان به دو روش یکی راه سخت و دیگری ره کارآمد و بهتر انجام داد. در آموزش جودو دانش آموز یاد می گیرد که از بدن خودبه روش مؤثر استفاده کند. دانش آموز یاد می گیرد که چگونه با حداقل نیرو به هدف تکنیکی خود برسد. البته شرایط فیزیکی هم قسمتی از اصول جودو می باشد. جودو به شما یاد می دهد که چگونه هر مشکلی را با لیاقت و کارایی بدون اینکه از تمام انرژی خود استفاده نماید حل کنید.
جودو ورزشی است که نه تنها منافع شخصی را برای جودو
کا در نظر می گیرد بلکه سعی دارد به دیگران هم به همان نسبت کمک کند.
مزیت های جودو
وقتی کانو جودو را ابداع کرد می خواست شاگردانش از آن در همه موارد زندگی بهره ببرند. اول اینکه جودو یک ورزش فیزیکی برای کسانی که می خواهند بدنی ورزیده داشته باشند می باشد.
با تمرین کردن، شخص می تواند هم نیرو و هم قابلیت انعطاف خود را افزایش دهد. در حین تمرین مهارتهای جودو، بدن قوی تر می شود و همچنین باعث تقویت قلب و عروق می گردد.
جودو کاران می توانند سریع تر از دیگران تمرکز حواس کنند و سطح تمرکز خود را بالاتر ببرند. این قابلیت ها نه فقط هنگام تمرین جودو مورد استفاده قرار می گیرد، بلکه در محل کار نیز باعث کارایی بهتر جودوکار می شود .
در خلال تمرین جودو، جودوکا یا می گیرد که چگونه زیر فشار خود را آرام نگه دارد، این قابلیت می تواند روی هر چیزی در زندگی مانند آرامش دادن به شخص در هنگام مواجهه با مشکلات زندگی او را کمک کند.
آموزش تقویت ذهن در جودو قابلیت انعطاف تفکر را به دانشجو می آموزد تا جودوکا روشنفکرانه تر در برابر مسایل زندگی عمل کند. این طور فکر کردن باعث می شود که جودوکا از استرس اجتناب کند و فشار خونش را در سطح پایین نگهدارد و آرامش خود را حفظ نماید.
وقتی جودوکا توصیه های ورزشی جودو را در زندگی روزمره دنبال کند و آنها را بکار ببرد، از همه نظر از مزایای ورزش جودو بهره خواهد برد و زندگی آرامی خواهد داشت. دانشجویان به مطالعات خود بیشتر اهمیت می دهند و کارگران و کارمندان هم کارخود را بهتر انجام می دهند.
وقتی که جودوکاها به خودشان اطمینان پیدا کردند شروع به درگیر شدن با مشکلات و کارهای بزرگتر زندگی می کنند. هنگام تمرین جودو خیلی از افراد خجالتی، آن قدرت را پیدا می کنند تا با مردم دیگر ملاقات کنند و هدفهایی برای خود رد نظر بگیرند و کارهای بزرگتری را به انجام برسانند. بالاخره یکی از مفید ترین ارزش های دانستن جودو، توان داشتن دفاع از خود است. بخاطر داشته باشید که هدف از یادگرفتن جودو و یادگرفتن شکل دفاع از خود آن ا
ست. یادگرفتن جودو و به این روش قابلیت را به اشخاص ضعیف و کوچک می دهد تا از خود در برابر حریفهای بزرگ و قوی تر دفاع کنند. جودو در شکل دفاع از خود تکنیک های مشت، لگد و بلوک کردن را نیز یاد می دهد. شما مجاز به استفاده از این ضربات در ورزش جودو نیستید. اما باید به خاطر دفاع از خود و برای مواقع ضروری آنها را یاد بگیرید.
یک نکته دیگر که در شکل دفاع از خود وجود دارد استفاده از قفل کردن مفاصل و نگهداشتن ها است که در ورزش جودو استفاده از آنها غیر قانونی می باشد. در ورزش جودو از این ضربات و پیچاندن مفاصل استفاده نمی شود چون اگر از آنها در حد اعلای خود استفاده شود می تواند خسارت زیادی را به طرف مقابل وارد کند، به هر حال لازم است که برای دفاع از خود آنها را یاد گرفت.
مزیتهای جودو بینهایت هستند. هرچه بیشتر آنها را یاد بگیرند مزیتهای آن را بیشتر می بینید. جودو از تمام نقطه نظرها در زندگی می گذارد، یکی از آنها اضافه شدن طول عمر است.
سیستم درجه بندی کمربند
جیگاروکانو یک سیستم درجه بندی کمربند مدرن را برای ورزش جودو انتخاب کرد. کانو درجات کمربند را به دوسطح تقسیم بندی کرد: کیو و دان.
کیو، معمولاً به کلاس کمربند اطلاق می شود و مربووط به آموزش های اولیه می باشد. کسانی که دارای درجه کیو هستند به نام مودانشا شناخته می شوند و معنی آن شخص بدون درجه است.
دان، معمولاً به درجه کمربند اطلاق داده می شود و به درجه آموزش مربوط می شود. همانطور که مدرسه 12 کلاس دارد جیگارو هم 12 درجه برای کمربند در نظر گرفت. جیگاروکانو هرگز درجه ای بالاتر از 10 به کسی اعطا نکرد. بنابراین دان 10 بالاترین درجه در جودو می باشد. در جودو کسانی که دارای درجه دان هستند با نام یودانشا شناخته شده اند و معنی آن شخص دارای درجه است.
درجه کیو وقتی بوسیله کانو ابداع شد نشانه کمربند سفید بود و درجه دان نشان دهنده کمربند سیاه بود.
به تدریج کانو رنگ های قهوه ای را برای بالاترین درجه کیو، کمربند قرمز و سفید را برای اساتید
بالاتر و بالاخره قرمز تک رنگ را برای اساتید با سابقه در نظر گرفت.
امروزه رنگ های دیگری در سطح کیو در کشورهای مختلف اضافه شده است. جودوکاهای تازه کار با کمربند سفید شروع می کنند و سپس کمربند زرد، سبز، بنفش، آبی و یا رنگ های دیگر را در این سطح به دست می آورند.
جودوکاهای دارای دان یک تا پنج معمولاً فقط یک کمربند سیاه می پوشند. و کسانی که دارای دان 6 تا 8 هستند کمربند قرمز و سفید می بندند. بالاخره آنهایی که دارای دان 9 یا 10 هستند کمربند قرمز یک رنگ می بندند. کسانی که دارای کمربند سیاه دان 5 یا بالاتر از آن هستند با اصطلاح کودانشا شناخته می شوند.
سیستم درجه بندی کمربندهای جودو
نام سطح کمربند
روک کیو کلاس ششم کیو سفید
گوکیو کلاس پنجم کیو سفید
یون کیو کلاس چهارم کیو سفید
سان کیو کلاس سوم کیو قهوه ای
نیک کیو کلاس دوم کیو قهوه ای
ایک کیو کلاس اول کیو قهوه ای
شودان دان یک سیاه
نی دان دان دو سیاه
سان دان دان سه سیه
یودان دان چهارشنبه سیاه
گودان دان پنج سیاه
روکودان دان شش سیاه یا قرمز و سفید
شیچی دان دان هفت سیاه یا قرمز و سفید
هاچی دان دان هشت سیاه یا قرمز و سفید
کودان دان نه سیاه یا قرمز تک رنگ
جودان دان ده سیاه یا قرمز تک رنگ
وقتی که جودو برای اولین بار وارد ایالات متحده آمریکا و دیگر نقاط جهان شد، هدف بیشتر کسانی که به این ورزش روی می آوردند گرفتن کمربند سیاه بود. خیلی از مردم فکر می کردند که کمربند سیاه نشانه استاد بودن در نزاع می باشد و نشان دهنده آن است که این افراد شکست ناپذیر هستند، اما در ژاپن مردم این طرز فکر را ندارند.
کمربند نشان دهنده دانش یک شخصیت، مانند دیپلم می باشد. شودان (SHODAN) دادن یک کمربند سیاه نشان دهنده آن است که او تازه کار است. بنابراین شخصی که دارای این کمربند است نشان داده که باندازه کافی ورزش جودو را یادگرفته تا دانشجویی جدی باشد. هدف از یادگرفتن جودو نظم دادن به زندگی روزانه می باشد. کمربند سیاه نشانه انظباط و کار سخت است.
کسی که دارای کمربند سیاه است باید نشان دهنده تصویری از یک شخص آرام که زندگی او در صلح و همزیستی خوب با دیگران است باشد.
تجهیزات
یکی از تجهیزات لازم آموزش جودو، تشک مخصوص جودو می باشد. تشک باید دارای ضخامت باشد تا وقتی که جودوکا به زمین پرتاب می شود دچار صدمه نشود. تمام مهارتهای جودو می تواند روی تشک تمرین شوند. هرگز نباید روی تشک جودو با کفش راه رفت چون سنگ ریزه یا چیزی که به ته کفش چسبیده ممکن است در روی تشک باقی بماند و سبب صدمه دیدن پاها یا بدن کسانی که روی تشک تمرین جودو می کنند شود.
لوازم دیگر جودو، لباس مخصوص تمرین جودو می باشد که به آن جودوگی (JUDO GI) گفته می شود. لباسهای دیگری هم برای این تمرین جودو وجود دارد که اغلب آن را با نام کی کوگی (KEIKO GI) می شناسند، اما جودوگی لباسی است که مخصوص تمرین جودو و طراحی شده است. قسمت بالای یونیفرم از پارچه کتانی دولا دوخته شده تا به هنگام کشیدن حریف پارچه نشود. شلوار جودو هم معمولاً محکم است و در قسمت زانو دارای وصله می باشد تا زود ساییده نشود.
بالاخره قسمت آخر لباس جودو، کمربند مخصوص م
ی باشد که بر روی یونیفرم بسته می شود و از پارچه کتانی که چند بار تا شده تا استحکام آن زیاد شود و براحتی پاره نشود دوخته شده است.
امروزه دسترسی به دستگاه های بدنسازی از ضروریات تمرین جودو می باشد. اگرچه مهارت زیاد داشتن در مسابقات علیه حریف لازم است اما داشتن نیروی زیاد می تواند درصد موفقیت جودوکار را زیادتر کند.
زبان و آداب و رسوم جودو
جودو یک کلمه ژاپنی است بخاطر اسنکه جودو در این کشور ابداع شده است. یادگرفتن نام تکنیک ها به ژاپنی چند دلیلی مهم دارد. اولین منظور از یادگرفتن این اصطلاحات آن است که کسانی که این ورزش را در کشورهای مختلف انجام می دهند قادر باشند با یکدیگر ارتباط برقرار کنندو در مسابقات بین المللی از اصطلاحات استفاده کنند.
استفاده از لغات ژاپنی باعث می شود که ورزشکاران کشورهای مختلف این رشته براحتی بتوانند با یکدیگر کارکنند و همدیگر را بفهمند. بنابراین هرجای دنیا که بروید و بخواهید ورزش جودو را دنبال کنید دانستن اصطلاحات به شما کمک می کند که حرف استاد، یا حرف تمرینی، یا هر کس دیگری که از این کلمات استفاده می کند را متوجه شوید.
دوم اینکه یادگیری اصطلاحات ژاپنی جودو باعث می شود در مسابقات حرف داور مسابقه را بفهمید و از دستورات او اطاعت کنید. معمولاً در تمام طول مسابقه تمام دستورات و امتیازات به زبان ژاپنی بیان می شود. در بسیاری از مسابقات جودوکا به دلیل نداشتن اصطلاحات و نفهمیدن حرف داور، مسابقه را واگذار کرده است. سوم دانستن نام تکنک به زبان اصلی به جای ترجمه آن به زبان خودتان برای همه راحت تر خواهد بود . برای مثال، برای مربی، گفتن «سی اوناگه» که در هنگام مسابقه به جای گفتن پرتاب شانه با دوست راحت تر خواهد بود.
یکی دیگر از جنبه های یادگرفتن اصطلاحات ژاپنی احترام گذاشتن به آن زبان می باشد. بنیانگذار جودو ژاپنی بود. استفاده از زبان ژاپنی نشانه احترام گذاشتن به کشوری است که این ورزش رزمی در آنجا شروع شده است. از آنجایی که تمام ورزش های هنرهای رزمی مرکزشان در ژاپن می باشد و از استانداردهای ژاپنی استفاده می کنند، دانشجویان باید اصطلاحات آنها را یاد بگیرند.
تشریفات جودو
یک مثل قدیمی وجود دارد که می گوید «تمرین هنرهای رزمی با احترام شروع و خاتمه می یابد» این پدیده به نام ری شی کی شناخته شده است و یکی از مهمترین قسمتهای تمرین هنرهای رزمی واقعی است. مدارس و باشگاه های نقاط مختلف دنیا هر کدام در سطوح مختلفی روی ری شی کی تأکید دارند، اما باشگاه های جودو سطح خاصی از تشریفات ژاپنی را مراعات می کنند یکی از معمول ترین و شناخته شده ترین نوع احترام گذاشتن در ژاپن تعظیم کردن است، که به آن ری گفته می شود. جودو در تمام طول تمرین از تعظیم کردن برای نشان دادن احترام و تمرکز خود برای تمرین سالم و جدی استفاده می کند. ری شی کی از لحظه ای که جودوکا در تمام طول تمرین از تعظیم کردن به خود باشگاه شروع می شود.
هر وقت شخصی در مدرسه معلم یا جودوکایی را که کمربند سیاه دارد می بیند باید برای احترام به او تعظیم کند. جودوکای دارای کمربند سیاه هم باید جواب تعظیم دانش آموزان رده پایین تر را تعظیم بدهد. در ابتدای کلاس تمام دانش آموزان در یک خط مقابل معلم قرار می گیرند و با هم به او تعظیم می کنند. در این خط دانش آموزان درجه بالاتر در سمت راست قرار می گیرند و به ترتیب درجات پایین تر در کنار آنها قرار می گیرند. اگر تعداد دانش آموزان زیاد باشد برای تمرین مقابل یکدیگر قرار می گیرند، جودوکاهای مرتبه بالاتر در خط اول قرار می گیرند. وقتی که دو دانش آموز برای تمرین مقابل یکدیگر قرار می گیرند به یکدیگر تعظیم می کنند. از آنجاییکه تمرینات جودو بر پایه تکنیک های مبارزه ای می باشد، سهل انگاری و مراقب نبودن در تمرینات باعث صدمه می شود. بنابراین، وقتی آماده تمرین مهارتهای جودو می شوید، جودوکاها در مقابل یکدیگر تعظیم می کنند و این تعظیم نشان دهنده آن است که آنها تصمیم دارند روی مهارتها بطور جدی و امن کار کنند. وقتی جودوکا مشکلی در مورد اجرای یک تکنیک دارد باید سؤال کند. بعضی از اساتید جودو عقیده دارند که دانش آموزان باید مشکل را باکار کردن از بین ببرند، در حالیکه بعضی از اساتید از پاسخ دادن به دانش آموزان و کمک کردن به آنها در حل مشکلاتشان لذت می برند.
وقتی دانش آموزان شروع به سوال کردن از جودوکاهای رده بالاتر می کنند، باید با تعظیم کرد از آنها برای کمکی که می کنند تشکر کنند و وقتی که پاسخ خود را دریافت کردند باید دوباره به آانها تعظیم کنند.
حالا که با تشریفات جودو آشنا شدید و اصطلاحات و ایین و رسوم ان را یاد گرفتید می توانید روی تکنیک های لازم تمرینات جودو تمرکز کنید.
ایستادن ها و گرفتن ها
بدون استفاده صحیح از از ایستادن ها و گرفتن ها امکان ندارد که بتوان جودو را بخوبی انجام داد. تمام پرتابها با ایستادن خوب و گرفتن مناسب انجام می گیرد و تمام خفه کردن ها، قفل مفاصل و نگهداشتن بستگی به گرفتن خوب دارد. دانش آموزان باید این اصول مهم جودو را به خوبی مطالعه کنند.
ایستادن ها
جودو بر ایستادن و حرکت کردن بطور طبیعی تأکید دارد. اولین وضعیتی که دانش آموزان جودویا می گیرند شی زنتای می باشد که به نام شی زن هونتای نیز معروف می باشد. هر دو اصطلاح به معنی «بدن طبیعی» است. در شی زینتای پاها به اندازه عرض شانه ها باز است و وزن بدن بطور مساوی روی پاها تقسیم می شود. اگر پای چپ جودوکا جلو باشد، به آن هیداری شی زینتای گفته می شود. اگر پای راست جلو باشد، به این نوع ایستادگی میگی شی زنتای می گویند. که پای اصلی ایستادن درجودو است.
ایستادنهای دیگر هم شبیه زنتای می باشند و دور آن می چرخند. دومین نوع ایستادن جیگوتای می باشد، که به نام جیگوهونتای نیز معروف می باشد و به معنی دفاع شخصی بدن می باشد. در این وضعیت، پاها به اندازه دوبرابر عرض نشانه ها باز می شود و وزن بدون بطور مساوی روی
پاها تقسیم می شوند. مانند حالت اول اگر پای چپ جلو باشد ایستادن هیداری جیگوتای می باشد، و اگر پای راست جلو باشد ایستادن میگی جیگوتای است. این شش نوع ایستادن مختلف
پایه مبارزات جودو را تشکیل می دهد. تمام حرکاتی که از شی زنتای به چپ و راست و حرکاتی که از جیگوتای تا چپ و راست انجام می گیرند موقتی و گذرا می باشند. یک جودوکا از جیگوتای فقط برای بلوک کردن یا افزایش نیرو برای پرتاب کردن استفاده می کند. یک جودوکای خوب هرگز
به سادگی در وضعیت جیگوتای قرار نمی گیرد چون این نوع ایستادن یک ایستادن اولیه نمی باشد. یک جودوکا بطور دایم و بدون درنگ به جیگوتای قرار نمی گیرد. چون این نوع ایستادن اولیه نمی
باشند.
آنزا، نشستن ریلکس، یعنی نشستن چهارزانوی روی زمین می باشد. این روش معمول نشستن در جودو می باشد.
سی زا، به معنی نشستن راست می باشد و از نشستن های رسمی ژاپنی است.
در این روش کفلها روی پاشنه پا قرار می گیرند. جودوکا در بیشتر موارد از این نوع نشستن استفاده می کند و خم شدن (تعظیم کردن)، زاری را از این وضعیت انجام می دهد. سی زا، وقتی مورد استفاده قرار می گیرد که زانو زده باشید. آن را خوب یادگرفته باشید، اما وقتی که نشستن به این روش ناراحت کننده می شود می توان آن را به وضعیت نشستن آنزا تغییر داد.
بالاخره، کیوشی نوکامائه وضعیتی از زانو زدن است که در آن یک زانو روی آن قرار می گیرد، بدن بالا نگه داشته می شود و کف پای دیگر بطور کامل روی زمین قرار می گیرد. کیوشی نوکامائه در بعضی از کاتاها بعنوان روشی که بعضی حرکت ها از آن شروع می شود مورد استفاده قرار می گیرد. جودوکا از کیوشی نوکامائه برای بعضی از خفه کردنها از پشت نیز استفاده می کند.
وقتی که از وضعیت سی زا بر می خیزید، منظور آن است که از وضعیت نشسته به وضعیت بالا آمده کیوشی نوکامائه و سپس به وضعیت ایستاده (معمولاً به وضعیت شی زنتای) قرار بگیرد اگرچه این سه وضعیت حالتهای واقعی ایستادن نیستند، اما یک جودوکای جدی باید آنها را بخوبی یاد بگیرد.
نکات مهم درباره تکنیک ایستادن ها
1- شی زنتای، یا وضعیت طبیعی، یک نوع ایستادن مستقیم با پاهای باز به اندازه عرض شانه می باشد. چه در هنگام حمله و چه در موقع دفاع این فاصله را حفظ کنید.
2- در هنگام مبارزه از قوز کردن و خم شدن اجتناب کنید. درغیر این صورت قدرت تحرک خود را کاهش خواهید داد و در برابر پرتابها صدمه پذیر می شوید.
3- پشت خود را راست نگهدارید، سرتان را بالا بگیرید و با پاهای باز به اندازه عرض شانه ها به اطراف حرکت کنید.
4- هرگز پاها را به اطراف نزدیک نکنید یا به صورت ضربدری آنها را حرکت ندهید چون باعث از دست دادن ثبات می شود.
5- در حالی که به اطراف حرکت می کنید، به حالت ریلکس باید و پاهای خود را نزدیک زمین نگهدارید.
گرفتن ها و نگهداشتن ها
دومین قسمت تکنیک های راندوری، تکنیک های افتادن یا نی وازا کی باشد. این قسمت به نام کاتامه وازه یا تکنیک های نگه داشتن نیز معروف است. سه شاخه نیوازا، اسائه کومی وازا، شیمه وازا و کانستسووازا می باشند.
اولین شاخه نی وازا برای استفاده در مهارتهای راندوری تکنیک های نگهداشتن است و برای کنترل یک دسته و تنه طراحی شده شده است.
در این تکنیک ها جودوکا با نگهداشتن حداقل یک دست حریف هنگامی که او را روی تشک انداخته است از حرکت باز می دارد. تکنیک ها بر اساس مهارتهای گلاویز شدن با مهاجمی که شمشیر به دست دارد طراحی شده است. جودوکا ابتدا دستی را که شمشیر در آن قرار گرفته از کار می اندازد و بدن حریف را کنترل می کند تا بتواند از خود دفاع کند.
امروزه وقتی تکنیک های جودو را تمرین می کنند، جودوکا می تواند هر دستی را از حرکت باز دارد اگرچه بعضی ازکوریو (سیستم های باستانی) هنوز از روش نگهداشتن و کنترل دستی که شمشیر به دست دارد استفاده می کنند. در مسابقات جودو چیزی که مهم است کنترل کردن حریف است.
در اصل، نگهداشتن برای اهرم کردن و فشار آوردن بر روی دستی که شمشیر در آن قرار دارد و یا خفه کردن حریف تا لحظه تسلیم طراحی شده است. وقتی کانو تکنیکها را تغییر داد تا دانش آموزان بتوانند از آنها در مسابقات بطور ایمن استفاده کنند، آنها را طوری طراحی کرد که به جای حمله کردن به دست و خفه کردن حریف در کنترل آنها مهارت پیدا کنند.
برای کسب یک امتیاز کامل در مسابقات جودو باید حریف را 25 ثانیه نگهداشت. کنترل دست و تنه حریف برای امتیاز گرفتن الزامی است. اگر حریفی را برای 20 ثانیه نگهدارید و سپس او بتواند فرار کند فقط نیم امتیاز به شما داده می شود . یک رقیب وقتی می تواند امتیاز کسب کند که پشت حریف را به روی تشک نگهدارد. جودوکا باید سر حریف را کنترل کند و سینه او با سینه حریف در تماس باشد.
اسائه کومی وازا از تکنیک هایی است که به قدرت، مهارت، و استقامت زیادی برای نگهداشتن حريف احتياج دارد.
اگرچه تعداد محدودي از تكنيك هاي اسائه كومي و از عمور وازا مورد استفاده قرار مي گيرد ما پتانسيل انواع مختلف آن بي شمار است. اين تكنيك هابراي وارد شدن به تكنيك هاي ديگر مفيد مي باشد، مانند خفه كردن ها يا قفل كردن مفاصل.
