بخشی از مقاله
مسجد ایاصوفیه
بنای «ایا صوفیه» در میدان «سلطان احمد» استانبول در ترکیه، یکی از بزرگترین اثرهای تاریخی دوران بیزانس است و در زمان کنستانتینوس اول بنا شد که به مدت 916 سال به عنوان کلیسا و به مدت 481 سال در دوران عثمانیها به عنوان مسجد فعال بود. این بنای تاریخی به دستور آتاتورک در سال 1935 به موزه تبدیل و در خدمت صنعت توریسم قرار گرفت!
نامگذاری
این بنا نخست «مِگاله اِکلسیا» - کلیسای بزرگ - نام گرفت، ولى بعدها به «ثئاسوفیا» یعنى «حکمت مقدس» تغییر نام یافت، اما تا سدهی 5 میلادی، مردم به آن «سوفیا» مىگفتند.
رفتهرفته این کلیسا به سانتاسوفیا و یا سانکتا سوفیا شهرت پیدا کرد که به همان معنى حکمت مقدس است و یونانیها آن را «هاگیا سوفیا» یا «آگیا سوفیا» مىنامیدند. پس از فتح استانبول، ترکها با تغییر اندکى نام این کلیسا را «ایاصوفیه» خواندند.
دوره اول: ایاصوفیه قبل از فتح استانبول
نخستین بنای ایاصوفیه را به امپراتور کنستانتین اول (337م) نسبت مىدهند ولى در آثار مورخان نزدیک به عصر این امپراتور، به چنین موضوعى اشاره نشده است و بررسیهای اخیر نشان مىدهد که کلیسای ایاصوفیه از طرف کنستانتین دوم (361م) به افتخار پیروزی پدرش کنستانتین اول بر لیکینیوس احداث شده، و در 15 فوریه 360 برای عبادت عموم افتتاح گردیده. در 20 ژوئن 404 آشوب بزرگى در قسطنطنیه پدید آمد و بخشى از ایاصوفیه در حریق سوخت. در نتیجه بنای
ایاصوفیه مجددا به دست حکومت بعدی، ساخته و در سال 415 میلادی دوباره افتتاح شد.
ولی باز این کلیسا در حریق دیگری که در شب 13 ژانویه 532 پدید آمد به دنبال یک شورش علیه دولت آتش گرفت. حدود 6 هفته پس از حریق، امپراتور یوستى نیانوس تصمیم گرفت کلیسایى به مراتب بزرگتر و باشکوهتر بر ویرانههای کلیسای قبلى بنا کند و به همین سبب، از معماران مشهور عصر خود، آنتمیوس ترالسى و ایسیدُروس ملطى خواست کلیسای جدید را طوری بسازند که در
برابر آتشسوزی و زمینلرزه مقاوم باشد. کار تعمیر در 23 فوریه 532 آغاز شد. به فرمان امپراتور با ارزشترین مصالح ساختمانى را از نواحى مختلف تهیه کردند. سرانجام، در 27 دسامبر 537 با کار 10 هزار کارگر در طول 5 سال و تحت نظر 100 استادکار، کلیسای جدید ایاصوفیه طى مراسم باشکوهى افتتاح شد. ولی بر اثر زلزله در سال 588، گنبد کلیسا فرو ریخت و بالاخره در سال 563 گنبدش ساخته شد.
قابل ذکر است امپراتوران بیزانس در این کلیسا مراسم تاجگذاری برپا مىکردهاند و به سبب احترامى که داشت، پناهگاه مجرمان نیز به شمار مىآمده است.
از این بنا به مدت 916 سال به عنوان کلیسا استفاده میشد.
دوره دوم: ایاصوفیه پس از فتح استانبول
این کلیسا چون در سال 1453 به تصرف ترکان عثمانی در آمد آثار مسیحیت آن را محو کردند و آن را به صورت مسجد در آوردند به مدت 481 سال در دوران عثمانیها فعال بود. (سلطان محمد در همان روز فتح استانبول فرمان تبدیل کلیسای ایاصوفیه را به مسجد صادر کرد.) و سه روز پس از فتح استانبول، ضمن برپا داشتن مراسم نماز جمعه در ایاصوفیه، به امامت آق شمسالدین، خطبه به نام پادشاه فاتح عثمانى خوانده شد.
(در وقفنامههای فاتح که نسخههای مختلف آن تا امروز باقى مانده، نام ایاصوفیه، «الجامع الکبیر العتیق» آمده است). این اتفاق در سال 875 هجرى (1453میلادى) رخ داد. به دستور سلطان یک گلدستهى چوبى در قسمت جنوبى نیم گنبد غربى و نیز یک محراب در این مسجد ساخته شد. بعدها در زمان سلطان سلیمان قانونى، به علت نامناسب بودن نقاشیها و تزیینات داخل ایاصوفیه، روی آنها را با گچ پوشاندند.
در زمان سلطان بایزید دوم دومین مناره ایاصوفیه از آجر ساخته شد. و گنبد بزرگى نیز بر فراز آن ساخته شد.
سلطان سلیم دوم یکى از پادشاهان عثمانى است که توجه و علاقه بسیاری به مسجد ایاصوفیه نشان داده. در آغاز سلطنت او، بنای مسجد در نتیجهی عدم توجه وضع نیمه مخروبهای پیدا کرده بود. وی به معمار سنان دستور داد تا خرابیها را تعمیر کند. خانههایى که بنای ایاصوفیه را در محاصرهی خود گرفته بودند، تخریب گردید و دیوارها با تعبیه پایهها و شمعها محکم شد و یک مناره آجری جای مناره چوبى را گرفت.
در اوایل سلطنت سلطان مراد سوم کار تعمیرات و بازسازی ایاصوفیه به پایان رسید و این پادشاه تغییراتى نیز در داخل مسجد ایجاد کرد و به تزیینات داخلى آن افزود.
از نیمهی دوم سدهی 10ق/16م به بعد، در گورستان متصل به آن، ساختن مقبرههایى برای سلاطین عثمانى آغاز شد.
در زمان سلطان مراد چهارم، آیاتى از قرآن کریم به خط بچاقجىزاده مصطفى چلبى زینتبخش دیوارهای مسجد ایاصوفیه شد. علاوه بر آن، لوحههای عظیمى به شکل مربع مستطیل با نام خلفای راشدین که توسط خطاط معروف تکنجىزاده ابراهیم افندی نوشته شده بود، بر بالای دیوارها نصب شد. این لوحهها در زمان سلطان عبدالمجید با الواح مدور بزرگى به خط جلى خطاط قاضى عسکر مصطفى عزت افندی، تعویض شد.
سلطان محمود اول، تعمیرات فراوانى در مسجد ایاصوفیه صورت داد، ولى گفته مىشود که روی بقایای موزاییکهای دوره بیزانس در این تعمیرات با گچ پوشانده شده است.
وی علاوه بر تعمیرات، یک شادروان (وضوگاه) زیبا و چند بنای دیگر در آنجا ساخت؛ مهمترین آنها کتابخانهی باشکوهى است که از نظر هنر معماری و تزیینى دارای ارزش فراوانى است. این کتابخانه 300 هزار جلد کتاب در خود داشته است.
قفسههای صدفنشان و دیوارهای کاشىکاری آن از شاهکارهای هنری قرن 18م ترکیه شمرده مىشود.
پس از سلطان مراد چهارم، چندان توجهى به تعمیر و نگهداری مسجد ایاصوفیه نشد. در زمان سلطان عبدالمجید تعمیرات اساسى بنا، در سالهای 1847-1849م به سرپرستى معمار اتریشى «فوستاتی» صورت گرفت و بیشتر تزیینات داخلى تجدید و یا تعمیر شد. موزائیکهای دوران بیزانس را نیز از زیر پوشش گچ بیرون آوردند. سلطان مایل بود که موزائیکها به همان صورت باقى بماند، ولى به علت مخالفتهایى که ابراز شد، دستور داد دوباره روی آنها را بپوشانند.
پس از پایان تعمیرات، مسجد ایاصوفیه بار دیگر در اولین جمعهی ماه رمضان 1265ق/ژوئیه 1849م طى مراسم با شکوهى بر روی مردم گشوده شد. ایاصوفیه در زلزله شدید 10 ژوئیه 1894 دچار صدمات بسیاری شد؛ از جمله قطعات بزرگى از موزائیکهای گچپوش، نیمگنبدها و سرستونها فرو ریخت و به همین علت مسجد مدتى طولانى بسته ماند.
دوره سوم: پس از تشکیل دولت جمهوری ترکیه:
در سال 1926م/ 1305ش تعمیرات ضروری در سرسراهای فوقانى، گنبد اصلى و یکى از پایهها به عمل آمد. در این میان با پیشنهاد آتاتورک در 1934م/1313ش مسجد ایاصوفیه به موزه تبدیل شد و در اول فوریه 1935 به طور رسمى افتتاح گردید. کمى بعد فرشهای مسجد را جمع کردند و لوحههای مدور نام خدا و حضرت رسول(ص) و خلفای راشدین و امامحسن و امامحسین (ع) را پایین آوردند، تا حالت روحانى این معبد کهن به حال و هوای موزه تبدیل شود؛ ولى هنگامى که
مىخواستند لوحهها را برای استفاده در دیگر مساجد استانبول از آنجا بیرون ببرند، به علت بزرگى بیش از حد، از هیچکدام از درهای ایاصوفیه ممکن نشد. ناچار آنها را روی هم چیده و در گوشهای انبار کردند. مدتى بعد، در 1949م/1328ش بار دیگر این لوحهها از دیوارهای ایاصوفیه آویخته شد.
ساختار بنا
در بنای ایاصوفیه تدبیر هوشمندانهای برای هماهنگى طاقها و ستونها به کار رفته است. 4 ستون عظیم از سنگ خارای مصری، شبیه پای فیل، 4 طاق بالا را نگاهداشته، و گنبد بر روی آنها آرمیده است. در ساقه گنبد، حلقهای از 40 پنجره نزدیک به هم قرار گرفته، که نور از آنها به درون مىتابد.
ژرفای گنبد 18 متر و بلندی گنبد 56 متر از سطح زمین است و قطر آن 33 متر است که پشتبند آن دو نیم گنبد است. که خود در هر پهلو بر یک تورفتگی ستوندار کوچک قرار دارند. در طرفین فضای بسیار بزرگ مرکزی، با گنبدی به بلندی 56 متر از کف دو طبقه، راهه جانبی قرار دارد که بار گنبد را منتقل میکند به قوسهای عظیمی که سینه سردرهایی پر پنجره را در بر گرفته است. ردیف دیگری از پنجره در پائین و دور تا دور گنبد قرار دارد.
این بنا مجموعاً 107 ستون و 9 در دارد؛ بزرگترین آنها در ِ وسطى است با چارچوب برنزی و قاب مرمر که مخصوص ورود امپراتور بود.
بنا کلاً از آجر ساخته شده، و با مرمر پوشانده شده. دیوارهاى آن با معرقهاى آجین شده به سنگهاى قیمتى تزیین یافته است. در تزیینات بناى آن، از فلزات گرانبهاى منتسب به هنر بیزانسى استفاده شده است. ستونهاى مرمرین این بنا از معبد «آرتمیس» و نیز از نقاط مختلف دنیا به آنجا آورده شده است. در حیاط داخلى، فوارههایى برای وضو قرار دارد. در زوایهى جنوبى مسجد به جاىگلدستهاى از جنس سنگ، گلدستهاى آجرین بنا گردیده است.
موزاییکها و تزیینات داخلى ایاصوفیه نیز از اهمیت بسیاری برخوردار است. از تزیینات بىنظیر این بنا در منابع قدیمى با ستایش فراوان یاد شده است. از زیباترین بخشهای این بنا، تزیینات ایاصوفیه و موزاییکهای بیزانسى آن است. در میان آنها قطعات و تابلوهای ساخته شده از طلا، نقره، مرمر و سفال لعابدار رنگارنگ دیده مىشود. تابلوهای موزاییک ایاصوفیه را مىتوان بر سطح داخلى نیم گنبدها، دیوارها، طاقها و رواقها و بر سردر ویژهی امپراتور و ... دید.
بر اثر ویرانیها و تعمیرات پى در پى، بخشى از موزاییکهای ایاصوفیه از میان رفته است؛ از جمله تابلوی موزاییک تصویر حضرت عیسى مسیح(ع) که در 1355م آن را بر سطح داخلى گنبد ساخته بوده. این اثر گویا تا میانه سده 17م نیز بر جای بود و در زمان سلطان عبدالمجید، قاضى عسکر عزت افندی با نوشتن آیاتى از سوره نور آن را پوشانده است.
همچنین بخشهاى برنزى به کار رفته در قسمت جنوبى کتابخانه آثار هنرى نفیسى به شمار مىآید. دیوارهاى این بخش را تخته سنگهاى ارزشمند و گرانقیمتى پوشانده که قدمت آن به قرن چهاردهم میلادى باز مىگردد.
شکوه و زیبایى ایاصوفیه پیوسته توجه جهانگردان را به خود جلب کرده است؛ امروزه نیز از مراکز مهم جهانگردی دنیا و از منابع بزرگ درآمد دولت ترکیه به شمار مىرود.
مسجد ایا صوفیه در فهرست عجایب هفتگانه جدید دنیا قرار می گیرد
مسجد ایا صوفیه استانبول موفق شد در میان ۱۸۰ اثر معرفی شده برای نامزدی در فهرست نهایی انتخاب عجایب هفتگانه جهان قرار بگیرد. طی یک طرح که از سوی برنهارد وبر، کارگردان سوئیسی، و با بررسی آثار تاریخی دویست کشور جهان، ارائه شد برای انتخاب عجایب هفتگانه جدید جهان ۲۰ میلیون نفر نظر خود را در پایگاه اینترنتی این پروژه اعلام می کنند تا بدین ترتیب با رای گیری سرنوشت انتخاب عجایب هفتگانه مشخص شود.
بنا بر آخرین نتایج به عمل آمده پس از بررسی آراء، مشخص گردید ک
ه موزه ایا صوفیه از استانبول در فهرست ۲۱ اثر نهایی قرار گرفته است. بر اساس گزارش رایزنی سفارت ج.ا.ایران در آنکارا، فهرست عجایب هفتگانه جدید جهان در سال ۲۰۰۷ به طور رسمی اعلام خواهد شد. مسجد ایاصوفیه که هم اکنون یکی از مهمترین مساجدی است که توریستهای سراسر جهان از آن دیدار می کنند در ابتدا کلیسای ارتدوکس و سپس کلیسای کاتولیک بوده است. اما این کلیسا به مسجد تبدیل می
شود و اینک موزه است. ده هزار کارگر در پنج سال این بنای عظیم را بر پا کرده اند.
بنای ایاصوفیه که در میدان سلطان احمد استانبول قرار دارد یکی از بزرگترین اثرهای تاریخی دوران بیزانس است و در زمان کنستانتینوس اول بنا شده است. این بنا که ستون بندی آن چوبی بود در۱۵ شوبات ۳۶۰ افتتاح شد. اما در جریان شورش علیه دولت تماماً سوخت. این بنا مجددًا به دست تئودوزیوس دوم احداث و درسال ۴۱۵ مجددا افتتاح شد. در دوران جاستینیانوس اول به دنبال یک شورش علیه دولت مجدداً دستخوش حریق شد. برای بازسازی بنا دو معمار به نامههای
ایسیدوروس (از میلتوس یا سوکلی فعلی) و آنتییوس (از تراللس یا آیدنلی فعلی) مأموریت یافتند. بنا با کار ۱۰ هزار کارگر در طول پنج سال و با نظر ۱۰۰ استاد باشی تکمیل شد و به تاریخ ۲۷ آرالیک ۵۳۷ افتتاح شد. بنایی که امروزه در سال پذیرای صدها هزار نفر توریست داخلی و خارجی است، در سنوات بعد از آن تاریخ نیز مکرر بازسازی شده است. این بنا که به مدت ۹۱۶ سال بعه نوان کلیسا از آن استفاده شده است پس از فتح استانبول به مسجد تغییر یافت. این مسجد به مدت ۴۸۱ سال در دوران عثمانی ها فعال بود. ایاصوفیه بعداً با اضافه شدن بناها، مناره ها و
بازسازیها در سال ۱۹۳۵ به موزه تبدیل و در خدمت توریسم قرار گرفت. این بنای تاریخی و دینی روزانه شاهد حضور هزاران توریست از سراسر دنیاست.
تلاش مسلمانان تركيه براي بازگشايي مسجد اياصوفيه به روي نماز گزاران
درحالي كه اتحاديه اروپا در پي تبديل مسجد «اياصوفيه» به كليساست، حزب سعادت در تركيه براي بازگشايي اياصوفيه به روي نمازگزاران مسلمان و تبديل دوباره اين مكان عظيم به مسجد، از مسلمانان اين كشور، امضا جمع مي كند.
به گزارش خبرگزاري «بازتاب» از اسلامبول، جوانان حزب سعادت، هدف خود را جمع آوري يك ميليون امضا براي اياصوفيه اعلام كرده و افزودند: «اياصوفيه، جايگاه پيروزي حق بر باطل به دست ترك هاي مسلمان است و حفظ اين مكان مقدس، وظيفه ملي- مذهبي مردم مسلمان تركيه است».
گفتني است اياصوفيه براي مسلمانان تركيه، جايگاهي بسيار مهم دارد. اما مدتي است، جهان مسيحيت توسط اتحاديه اروپا براي بازگرداندن اين معبد عظيم به دست مسيحيان و تبديل اين مكان به كليسا تلاش مي كند.
اياصوفيه بيش از 1500 سال قدمت دارد. اين معبد بزرگ كه نوعي قبله مسيحيت ارتدوكس ها به شمار مي رود، در سال 1453 ميلادي توسط ترك هاي مسلمان عثماني، تبديل به مسجد شد، اما پس از فروپاشي دولت عثماني و تاسيس جمهوري تركيه، اين معبد عظيم براي جلب رضايت غربي ها و جريان مسيحيت به موزه تبديل و نماز خواندن مسلمانان در آن ممنوع شد.
اتحاديه اروپا مي كوشد، با قبولاندن برخي از قوانين اوقافي در مجلس تركيه از اين طريق، مسجد اياصوفيه را در كنترل خود درآورد.
كتابخانه اياصوفيه
اين كتابخانه از ملحقات مسجد اياصوفيه است كه توسط سلطان محمد اول تأسيس شده است. اين بنا چه از لحاظ معماري، و چه از حيث داشتن مجموعه كتابي گرانبها، و نيز از بابت خدمه زيادي كه نسبت به زمان خود داشته، شايان توجه است. وقفنامه اين كتابخانه در شوال 1152ق. تهيه شد و مقدار زيادي از كتابهاي آن نيز در شعبان همان سال تأمين گرديد، اما مراسم گشايش آن در 24 محرم 1153 انجام گرفت. در اين مراسم كه محمود اول نيز در آن شركت داشت، آيين ختم ]صحيح [بخاري صورت گرفت و دعاي آن خوانده شد. هريك از محدثان و مفسران، از كتابي "درس افتتاح" دادند، سپس واعظ اياصوفيه وعظ كرد و آنگاه مراسم نيايش صورت گرفت. پس از مراسم گشايش، پادشاه به كاركنان كتابخانه هدايايي بخشيد.
گشايش اين كتابخانه، در ميان مردم نيز واكنشهايي پديد آورد، مثلا در حماسهاي كه به مناسبت گشايش سروده شد، تزيينات بنا وصف شده بود و گفته ميشد كه همه مردم آن را ميپسنديدند. سلطان محمود اول نيز پس از گشايش كتابخانه، بارها به مناسبتهايي از آنجا بازديد كرد و به مسئولان آن، از جمله "حافظالكتب" (كتابدار)ها، "مُجلِّد" (صحاف)ها، و "مستحفظ" (نگهبان)هاي آن هديهها داد.
به نوشته صبحي محمد، مورخ ترك، كتابخانه اياصوفيه در بدو تأسيس، مجموعه باارزشي داشته كه بالغ بر 4000 جلد ميشد. شماري از كتابهاي اين مجموعه از "خزينه عامره" آورده شده بود؛ و بخش مهمي از آن را دولتمرداني چون صدراعظم، شيخالاسلام، و "دارالسعاده آغاسي" (رئيس خواجگان حرمسرا)، به رسم هديه براي سلطان محمود اول، به كتابخانه بخشيده بودند.
در فهرست كتابهاي اين كتابخانه كه با دقت تمام تهيه شده، مهر ورود كتابها و مهر تأييد بازرس حَرَمين ]مكه و مدينه[، قاضي عسگرهاي آناطولي، و روم ايلي مشاهده ميشود. از فهرستهاي ديگر اين كتابخانه كه در سالهاي بعد تهيه شده، برميآيد كه مجموعه نفيس كتابهاي آن با دقت تمام محافظت شده است. كتابخانه اياصوفيه پنج فهرست دارد كه چهارتاي آن خطي و يكي چاپي است.
كتابخانه اياصوفيه در قياس با ديگر كتابخانههاي عثماني، كاركنان و متصديان بيشتري داشته است. شمار آنها كه به بيست و دو تن ميرسيد بدين شرح است: شش تن "حافظ كُتُب" (كتابدار)؛ دو نفر "نقطهجي" (نقطهگذار) كه علاوه بر تطبيق كتب ]استنساخ شده[ موظف بودند درس كساني را كه ]صحيح [بخاري ميخواندند، تعقيب و صفحهاي را كه به آن رسيده بودند يادداشت كنند؛ دو
مستحفظ كه مأمور حفاظت و نظافت كتابخانه بودند؛ دو "بَوّاب" (دربان)؛ سه فراش (مستخدم)؛ يك "مانيالنقوش" (نقاش)؛ دو تعميركار كه با هم مأمور مرمت كتابخانه بودند؛ يك "قورشونْي" (سُربكار، ظاهرآ براي مرمت گنبد بناها كه با ورقههاي سربي پوشانده ميشد)؛ و يك "بُخورجي" (مسئول بخور دادن) كه كارش معطر كردن فضاي كتابخانه بود. براي اين كاركنان، در مقايسه با كاركنان ساير كتابخانهها، دستمزدهاي بسيار بالايي تعيين شده بود.
جلسات درس كه قبل از كتابخانه اياصوفيه در چند كتابخانه ديگر نيز داير شده بود، در اين كتابخانه نظم خاصي پيدا كرد. استاداني با عناوين "درس عام" (مدرس علوم ديني)، "محدث"، و "شيخالُقراء" موظف بودند كه در بعضي روزهاي هفته براي طلاب تدريس كنند، ضمن آنكه براي طلابي كه در اين جلسات شركت ميكردند، اجرتي تعيين شده بود.
مجموعه كتابخانه اياصوفيه در 1347ش./1968، به كتابخانه سليمانيه انتقال داده شد.
موزه ایاصوفیه
گنبد طلايي معلق در آسمان
اين موزه اياصوفيه است. اسمش به نظرتان آشنا مي رسد؟ ولي كمي عجيب؟ آخر ما هميشه شنيده ايم مسجد اياصوفيه. مطمئنا آنهايي هم كه در قرن پانزدهم ميلادي زندگي مي كردند و عادت داشتند اياصوفيه را براي ناميدن يك كليسا به كار ببرند، با شنيدن عبارت مسجد اياصوفيه همين قدر تعجب كرده اند.
كليساي اياصوفيه (به معناي خرد مقدس) سال ۵۳۲ تا ۵۳۷ ميلادي، در قسطنطنيه، استانبول امروزي ساخته شد. مساحت آن حدود شش هزار متر مربع است. گنبد مركزي آن، كه مثل تاجي روي سرش نشسته، حدود سي و هفت متر قطر دارد و ارتفاعش حدود شصت و پنج متر است. سال ۱۴۵۳ ميلادي، وقتي اتامان ترك قسطنطنيه را فتح كرد، كليساي اياصوفيه به مسجد تبديل شد. آن وقت دورتادور آن چهار مناره ساختند كه در آن اذان مي خواندند. در داخل ساختمان هم
كاشي هاي كليسا را پوشاندند و هشت لوح بزرگ در آن كار گذاشتند. روي اين لوح ها آيه هاي قرآن و احاديث نوشته شده بود. بعدها معماري بسياري از مسجدهاي اسلامي تحت تأثير معماري اياصوفيه قرار گرفتند. حالا اين كليسا و مسجد مجلل و پرشكوه، به موزه ايالتي تبديل شده است.
