مقاله شناسایی و ارزیابی سیستمهای معماری پایداردر توسعه پایدار

بخشی از مقاله

چکیده :

پایداری یعنی ماندگاری وپایایی پس ضروری است تامتدهای استفاده شده برای پایایی در معماری سنتی اقلیمی را به منزله سمبلی ازراه حلهای سبز یادآوری کردو سپس، آنها را توسط پیشرفتهای تکنولوژیک عصرحاضربادنیای جدید منطبق نمود ..دلیل لزوم مرورراه حلهای گذشته برای تطبیق باشرایط سخت آب و هوایی،این است که معماری سنتی حاصل پروسه معماری بومی است که از نسلی به نسل دیگرمنتقل شده وجایگاه و پیوستگی آن توسط آزمون وخطاهای صدها ساله آزموده گردیده و میتواند راهگشای دستیابی به راه حلهای بسیار ارزشمندی برای استفاده مؤثر از انرژیهای پاک باشد .

معماری پایدار،دارای اصول و قواعد مخصوص به خود است و به طور کلی دارای معیارهای مانندحفظ انرژی، هماهنگی با اقلیم ،کاهش استفاده از منابع جدیدمصالح، برآوردن نیازهای ساکنان،هماهنگی باسایت،کل گرایی.به هرحال برخی ازراه حل های پیش بینی شده توسط پیشینیان با تکنولوژی آن زمان تطابق داشته امااکنون باپیشرفت تکنولوژی می توان راهکارهای بهتری برگرفته از راهکارهای سنتی به کار برد.

درسال 1992در ریودوژانیرومنشور 27 ماده ای در باب توسعه پایدارتصویب گردید پیامد بیانیه ریودوژانیرو استاندارد - LEED سیستم پیشرو در انرژی و طراحی محیطی - میباشد.امریکا، کانادا و چند کشور دیگر گواهینامه هایی تهیه نمودندوبه ساختمانهای ارزشمند و پایدار که منطبق با اهداف پایداری ساخته شده بودندارائه شد و همچنین به معماران و مهندسان و کارفرمایان، جایزه ای اهدا گردید تا مردم و متخصصین به این امر تشویق شوند .در ذیل مطالب به سیستم های ارزیابی معماری پایدارخواهیم پرداخت .شیوه تحقیق توصیفی تحلیلی وروش جمع اوری اطلاعات کتابخانه ای اسنادی می باشد

مقدمه:

اصطلاح پایداری برای نخستین بار در سال 1986 توسط کمیته جهانی گسترش محیط زیست تحت عنوان - رویارویی با نیازهای عصر حاضر بدون به مخاطره انداختن منابع نسل آینده برای مقابله با نیازهایشان - مطرح شد و هرروز بر ابعاد و دامنه آن افزوده می شود تا استراتژیهای مناسبی پیش روی جهانیان قرار گیرد.

در این جهان، معماران نیز همسو با سایر دست اندرکاران در پی یافتن راهکارهای جدیدی برای تأمین زندگی مطلوب انسان بوده اند. بدیهی است که زندگی، کار، تفریح، استراحت و ... همه و همه فعالیت هایی می باشند که در فضاهای طراحی شده توسط معماران صورت پذیرفته و از آنجا که نقاط ضعف و قوت یک ساختمان بر زیست بوم جهان تاثیر مستقیم خواهد داشت، وظیفه ای بس حساس در این خصوص بر عهده معماران می باشد.

ازاواسط قرن19میلادی تاکنون مهمترین منابع انرژی نفت،گازوزغال سنگ بوده است،باتوجه به اینکه این ذخایرممکن است روزی به پایان برسند،درسالیان اخیربرنامه های متعددی جهت بکارگرفتن انرژی های تجدیدپذیردرسراسرجهان طرح ریزی وبه اجراگذاشته شده است.

زندگی روزمره مردم وابسته به تولیدومصرف انرژی است؛لذاعرضه وتقاضای آن درجوامع بشری به طورمستمرروبه افزایش است.درحال حاضر77درصد ازکل انرژی مصرفی جهان راسوختهای فسیلی تأمین می کنندکه محیط زیست رابه شدت موردتهدیدقرارداده وموجب گرم شدن بیشترکره زمین می شوند؛بنابراین به منظورحفظ محیط زیست،توجه به انرژی های نوضروری به نظر می رسد،زیرامصرف کلان سوخت های فسیلی اگرچه رشدسریع اقتصادی رابه دنبال داشته است،امابه واسطه انتشارموادآلاینده وافزایش دی اکسیدکربن درجو،جهان راباتغییرات روزافزونی مواجه ساخته است.

طراحی پایدار همکاری متفکرانه ای است که علاوه بر فاکتورهای متداول طراحی مانند زیبایی، تناسب و بافت و سایه و نور و امکاناتی که باید مد نظر قرار گیرند، گروه طراحی باید به عوامل طولانی مدت محیطی، اقتصادی و انسانی توجه نموده و اصول اولیه آنرا مد نظر قرار دهد ودر کلیت مدیریت در انرژی وطرحی محیطی استرتژی هایی که در جهت بهبود عملکرد بنا با توجه به تمام معیارها و استاندارهای مهم مانند: ذخیره انرژی ، بهره وری مناسب از آب، کاهش انتشار گاز دی اکسید کربن ، بالا بردن کیفیت محیطی های داخلی و نظارت بر منابع و حساسیت بر میزان مصرف آنها عمل می کنند، استفاده کرده است.

از 3 تا 14 ژوئن 1992 در شهر ریودوژانیرو ....منشوری حاصل گشت که منعکس کننده نقطه نظراتی است که اساسا ساختار پایدار یک واکنش است، در فرم و ساخت، به مفهوم… توسعه پایدار »و پیچیدگیهای صوری ابتدایی آن ...و در آن نظرات نمایندگان کلیه کشورها از شرق تا غرب مطرح است و منشوری در 27 اصل تهیه گردید.

هدف از پژوهش فوق اشنایی بااصول و قوانین مصوب بین الملی در رابطه با پایداری محیط زیست درجهت دستیابی به توسعه پایدار میباشد روش تحقیق توصیفی تحلیلی وگرداوری اطلاعات وداده ها در حوزه فرا ملی میباشد وروش جمع اوری اطلاعات کتابخانه ای اسنادی می باشد که از کتب وژورنالهای معتبر خارجی در ذیل مطالب اورده شده است

بیانیه ریودوژانیرو پیرامون محیط زیست و توسعه

بیانیه کنفرانس سازمان ملل متحد پیرامون محیط زیست انسان»، که در شهر استکهلم مورد تصویب قرار گرفت و با هدف ایجاد یک همکاری جدید و برابر جهانی از طریق ایجاد سطوح نوینی از تشریک مساعی میان دولتها، بخشهای کلیدی و جوامع و ملتها و با تلاش جهت نیل به توافقات بینالمللی که منافع همگان را محترم شمرده و از یکپارچگی محیط زیست جهان و نظام توسعه حمایت به عمل بیاورد به قرار ذیل است اصل 1: انسان، در کانون اهداف توسعه پایدار قرار دارد .انسانها مستحق برخورداری از یک زندگی سالم و خلاق در هماهنگی با طبیعت میباشند.

اصل 2: بنابر منشور سازمان مللمتحدو اصول قوانین بین المللی، کشورها از حق حاکمیت برای بهره برداری از منابع خود در راستای سیاستهای توسعه و محیط زیستی خود برخوردارند و مسئولند یقین حاصل نمایند اینگونه فعالیتها که در قلمرو یا در تحت کنترل ایشان صورت میگیرد، باعث صدمه به محیط زیست سایر کشورها یا مناطق خارج از قلمرو ملی شان نمیشود.

اصل 3:حق توسعه باید به نحوی اعمال شود که متساویاً نیازهای نسل کنونی و نسلهای آینده را در زمینه توسعه و حفظ محیط زیست برآورده سازد.

اصل 4: به منظور نیل به توسعه پایدار، حفاظت از محیط زیست جزو لاینفکی از فرآیند توسعه بوده و نمیتواند جدا از آن مدنظر قرار گیرد.

اصل 5: کلیه دولتها و مردم در رابطه با وظیفه اساسی ریشهکن کردن فقر به عنوان شرط اساسی توسعه پایدار، جهت کاهش تفاوت در سطح زندگی و رفع نیازهای اکثریت مردم جهان، باید با یکدیگر همکاری نمایند.

اصل 6: نیزها و شرایط ویژه کشورهای در حال توسعه، خصوصاً کشورهای با حداقل توسعه و آن دسته از کشورهایی که از لحاظ محیط زیست آسیبپذیرتر میباشند، باید از اولویت خاص برخوردار گردند .اقدامات بینالمللی در زمینه محیط زیست و توسعه همچنین باید پاسخگوی منافع و نیازهای اکثریت کشورهای جهان باشد.

اصل 7: کلیه دولتها باید در حفظ و نگهداری و بازیافت سلامت و انسجام اکوسیستمهای کره زمین و با روحیهای آکنده از مشارکت بینالمللی با یکدیگر همکاری نمایند .با توجه به سهم متفاوت کشورهای جهان در تخریب محیط زیست، دولتهای مختلف دارای مسئولیت مشترک، لیکن متفاوت میباشند .کشورهای توسعه یافته با توجه به فشارهایی که جوامع آنها بر محیط زیست جهانی وارد نموده و نیز با توجه به تکنولوژیها و منابع مالی که در اختیار دارند مسئولیت خویش را در رابطه با تلاش جهانی برای توسعه پایدار، اذعان و تأیید مینمایند.

اصل : 8 جهت نیل به توسعه پایدار و کیفیت بالاتر زندگی برای همگان، دولتها باید الگوهای تولید و مصرف غیرپایدار را کاهش داده و رها نمایند و سیاستهای جمعیتی متناسب اتخاذ نمایند.

اصل : 9 دولتها برای تقویت و ایجاد توانمندیهای درمانی برای توسعه پایدار با ارتقاء دانش علمی از طریق تبادلات علمی و تکنولوژیکی و نیز از طریق ترویج، تطبیق، نشر و انتقال تکنولوژی، از جمله تکنولوژیهای جدید و نوآور، باید با هم همکاری نمایند.

اصل : 10مسائل مربوط به محیط زیست هنگامی به بهترین نحو حل و فصل میشوند که کلیه شهروندان در سطوح مناسب در آن مشارکت داشته باشند .در سطح ملی، هر فرد باید به اطلاعات مربوط به محیط زیست که در اختیار مقامات عمومی میباشد از جمله به اطلاعات مربوط به مواد و فعالیتهای خطرآفرین موجود در جوامع خویش دسترسی داشته و امکان شرکت در فرآیند تصمیمگیری را داشته باشد .دولتها، از طریق اشاعه عام اطلاعات مربوط به محیط زیست، باید در ترویج و ارتقاء آگاهی عمومی در این زمینه بکوشند .دسترسی مؤثر به مذاکرات اداری و قضایی، منجمله به تصمیمات اصلاحی متخذه، باید تأمین گردد.

اصل 11: دولتها باید قوانین مؤثر زیست محیطی وضع نمایند .استانداردهای مربوط به محیط زیست و اهداف و اولویتهای مدیریتی باید منعکس کننده چارچوب محیط زیست و توسعهای باشند که به آن مربوط میگردند .استانداردهایی که از سوی برخی از کشورها اعمال میگردد ممکن است برای کشورهای دیگر به ویژه کشورهای در حال توسعه نامناسب بوده و متضمن هزینههای اقتصادی و اجتماعی بیموردی برای آنها باشد.

اصل 12: دولتها جهت ارتقاء نظام اقتصادی بینالمللی آزاد و حمایتی که منجر به رشد اقتصادی و توسعه همه کشورها شده و به گونهای کارآمدتر با تخریب محیط زیست مقابله کند میبایست با یکدیگر همکاری نمایند .سیاستهای تجاری که در رابطه با محیط زیست اتخاذ میگردند، نباید تبدیل به ابزار عامدانه یا تبعیضی غیرقابل توجیه و محدودیتهای پنهان در عرصه تجارت بینالمللی شوند .از اقدامات یک طرفه در مقابله با مسائل محیط زیست خارج از محدوده قانونی یک کشور، باید امتناع شود .هر گونه اقدام در زمینه حفاظت از محیط زیست فرامرزی یا جهانی، تا حد امکان باید مبتنی بر تراضی بینالمللی باشد.

اصل 13:دولتها موظفند قوانین ملی لازم را در ارتباط با مسئولیت و جبران خسارت قربانیان آلودگی و سایر صدمات وارده بر محیط زیست وضع کنند .همچنین دولتها وظیفه دارند که در ارتباط با مسئولیت و جبران خسارت مربوط به اثرات زیانبار نابودی محیط زیست که ناشی از فعالیت آنها در محدوده تحت حاکمیت یا کنترلشان بر مناطق خارج از قلمرو اختیارات قانونیشان باشند، با یکدیگر سریعاً همکاری کنند و قوانین بین المللی لازم را توسعه دهند.