تحقیق در مورد کفپوشهای استانداردبرای نابینایان

بخشی از مقاله

کفپوشهای استانداردبرای نابینایان

تعریف کفپوش
به رویه‌ها و لایه‌هایی که بر روی کف یک ساختمان یا هر مکان دیگر پوشانده شود کفپوش می‌گویند. کفپوش‌ها در شاخه‌ای از صنعت به نام کفسازی کاربرد دارند.
کفپوشها در بسیاری از زمین‌های ورزشی و همچنین برخی استخرها (برای جلوگیری از سر خوردن) بکار می‌روند. در برخی زمینهای فوتبال از کفپوشهای چمن‌نما استفاده می‌شود.
کفپوش‌ها بنا به جنس ماده بکار رفته می‌تواند در انواع زیر باشد:

• در ساختمانهای مسکونی:
سنگ (مرمر، گرانیت و غیره)، لاستیک، پی.وی.سی، کاشی، چوب (پارکت)، مخمل، موکت، فرش و غیره.
• در صنعت:
پشم‌شیشه، نایلون، چوب پنبه، پشم، ورقه (فلزی)، وینیفلکس و وینیل گرانیت، سیمان، بتن و غیره.

کفپوش‌ها بنا به کاربردشان به گونه‌های زیر بخش می‌شوند:
• کفپوش حفاظتی
• کفپوش گرمایشی
• کفپوش متحرک
• کفپوش پُرزدار

کفپوشهای متحرک امکان کنترل دما و جریان هوای محیط را ممکن میسازد، همچنین کابلهای برق و داده‌ها توسط این کفپوشها محافظت و نگهداری می‌شوند.
حمل و نقل معلولين در محيط هاي شهري و وسايل مربوطه
6- وسايل و تجهيزات توانبخشي مختص معلولين جسمي- حركتي

1-6- واكر كوچك بي چرخ.
2-6- واكر بزرگ بي چرخ.
3-6- واكر كوچك چرخدار كوتاه.
4-6- واكر بزرگ چرخدار بلند.
5-6-صندلي چرخدار كوچك (ويلچر)
6-6- صندلي چرخدار بزرگ (ويلچر)
7-6-كفش طبي در اندازه هاي مختلف.

8-6- عصاي زير بغل و معلولين.
9-6- صندلي مخصوص كودكان C.P
10-6- صندلي ويژه افراد چپ دست.
7- دليل انتخاب صندلي چرخدار:

بمنظور عموميت بخشيدن به ضوابط بطوري كه بتواند جوابگوي گروه وسيعي از معلولان جسمي- حركتي باشد صندلي چرخدار به عنوان حجيم ترين و جايگير ترين وسيله كمكي و شخص معلول استفاده كننده از آن، با بيشترين محدوديت حركتي، به عنوان مبنا قرار داده مي شود.
8- فضاي لازم براي حركت، چرخش و عقب گرد صندلي چرخدار:
1-8- توالت، حمام، لوازم و سرويس هاي بهداشتي و آشپزخانه ها:

به منظور استفاده بهتر از سرويس هاي بهداشتي، حمام و توالت و لوازم آشپزخانه لازم است كه فضايي براي چرخش صندلي چرخدار در نظر گرفته شود و با در نظر گرفتن اين فضاست كه شخص معلول مي تواند به آساني به كنار توالت فرنگي ، وان، دوش حمام، ماشين لباسشويي، يخچال برقي و مقابل دستشويي، اجاق گاز و ميز آشپزخانه برسد و به فعاليت بپردازد.

2-8- وروديها، و راهروهاي افقي و عمودي:
اساساً وروديها، و راهروهاي داخلي بايد اولا داراي عرضي بيشتر از 100 سانتيمتر و ثانيا داراي طولي كمتر از 10 متر باشند و ثالثاً به فرد معمولي كه بر روي صندلي چرخدار نشسته امكان عقب گرد و مانور دهند. براي اين منظور در نظر گرفتن فضاي لازم براي مانور و چرخش صندلي چرخدار در حوالي وروديها، نواحي ابتدايي و انتهايي، جلو درها و بطور كلي در فاصله اي كمتر از 10 متر ضروري مي باشد، اصولا فضاي مانور بايد در سطح مسطح واقع شود.
3-8- پياده روها:

حداقل عرض پياده روها بايد 90 سانتي متر باشد زيرا معمولا يك طرف پياده روها آزاد است در حالي كه هر دو طرف راهروها به توسط ديوار بسته بوده از فعاليت جانبي بدن معلول به طرفين جلوگيري مي كند.
9- حمل و نقل معلولين جسمي- حركتي در محيط شهري و مشكلات و مسايل كلي مربوط به آن:

اساساً در محيط شهر، موانع و سدهايي وجود دارد كه تردد و حمل و نقل معلولين جسمي- حركتي را با اشكالاتي مواجه نموده است.
مطابق آمار رسمي سالنامه آماري كشور در مهر ماه 1387، تعداد -/804/515 نفر معلول در سرتاسر كشور وجود داشته است و بر اساس گزارش سازمان ملل متحد منتشر شده در سال 1982، هم اكنون بيش از پانصد ميليون نفر معلول در جهان وجود دارد.
معلوليت اين افراد ناشي از اختلال در سيستم عصبي نقص عضو و يا به هم خوردن حالت روحي آنها مي باشد. آنها استحقاق استفاده از امكانات مساوي و حقوق يكسان در مقايسه با افراد عادي و نرمال را دارند.

سند ارزشمند سازمان ملل متحد حاكي از آنست كه مي بايست موانع فيزيكي جسماني و رواني- اجتماعي موجود در مقابل معلولين را از بين ببرند و امكانات مساوي براي تمام شهروندان خود را فراهم نمايند و ميليونها انسان را از تبعيض جسمي نجات داده، در داخل بافت شهري وارد سازند.

پرواضح است كه سالمندان و معلولان داراي مسايل و مشكلات عديده اي بوده و مي بايست براي آنها، متناسب با وضعيت جسمي شان توقفگاههاي ويژه ايجاد و يا تابلوهايي را نصب نمود كه محل توقف فرد معلول را مشخص نمايد. سرعت حركت وسيله نقليه نيزحائز اهميت است. اتوبوسهاي شهري در نقاط حساس و نواحي مركزي از مسيرهاي ويژه استفاده مي كنند. تعداد بيش از حد وسايل نقليه اين شهرها بصورتي است كه يك مسافر بيش از 15 دقيقه منتظر اتوبوس شهري و 5 دقيقه منتظر متروي زير زميني نمي شود.

نظافت و راحتي وسيله نقليه عمومي نيز از اهميت خاصي برخوردار است. در اين زمينه نمي توان سهميه معلولين جسمي- حركتي و سالمندان را به دست فراموشي سپرد. اين افراد بايد به آساني از تمام وسايل حمل و نقل عمومي استفاده كنند اين وسايل بايد به نحوي ساخته شوند تا معلوليني كه بر روي صندلي چرخدار نشسته اند بتوانند راحت وارد آنها شده و در محل مناسب قرار گيرند. در داخل اين وسايل بايد حداقل 3 صندلي در نزديكي وروديهاي اصلي براي معلولين سالمندان و زنان باردار اختصاص داده شود. اين اشخاص مي توانند براي راحتي و بدون عمل و بدون آنكه مجبور شوند از راهرو داخلي وسيله نقليه عبور نمايند. از در خروجي آن نيز وارد شوند و در محل مناسب بنشينند.

ايستگاه نيز بايد هم سطح كف وسيله نقليه قرار گيرد. در غير اين صورت مي توان از سطوح شيب دار مورب يا صفحات متحرك جرثقيلي خودكاري كه متصل به وسيله نقليه هستند، استفاده كرد.
آسانسور برقي و سطوح شيب دار متحرك نيز مي توانند انسانها را به طبقات زير زمين برسانند. ايستگاه اتوبوس يا متروي شهري نيز بايد حتماً به صورت سر پوشيده انتخاب شود تا مسافرين را از تحولات جوي در امان نگه دارد. ايستگاه بايد مجهز به تلفن عمومي باشد و در نزديكي آن توالت عمومي، صندوق پست، شير آب آشاميدني، سطل زباله و بخصوص پاركينگ عمومي قرار داده شود. در اين صورت در اين پاركينگ بايد به نسبت هر 50 ماشين يا كمتر از آن، يك محل براي معلولين در نظر گرفته شود. پاركينگ معلولين بايد داراي ابعاد 320× 500

سانتي متر بوده با علامت ويژه مشخص گردد در صورتيكه پاركينگ به صورت كرايه اي اداره مي شود، فضاي مخصوص پاركينگ معلولين بايد به صورت مجاني در اختيار آنها گذاشته شود و هرگز محل آنها از طرف ديگران اشغال نگردد. در داخل واگنهاي قطار شهري و متروي برقي نيز بايد حداقل يك محل براي معلوليني كه از صندلي چرخدار استفاده مي كنند انتخاب شود. در ورودي كليه وسايل نقليه اي كه از طرف معلولين مورد استفاده واقع مي شود نيز بايد طوري انتخاب گرديد كه صندلي چرخدار بتواند بدون اشكال از آن عبور كند. در اين صورت اين

وسايل بايد با علامات مخصوص مشخص شوند. استفاده از تلفن داخلي و زنگ اعلان خطر در دسترسي معلولين نيز ضروري است استفاده از رنگهاي متضاد و مصالح مختلف مي تواند راه حل مناسبي براي تغيير مسير پياده رو يا وجود سطح شيبدار براي نابينايان و كساني كه داراي ديد محدود هستند، واقع شود. در اين صورت نابينا مي تواند وجود سطح شيبدار يا تغيير جهت مسير را با استفاده از تشخيص صداي ضربه عصا يا پا، بر روي مصالح كف پوش دريابد. استفاده از رنگ هايي كه به صورت متضاد و يا با مصالح گوناگون بر روي ديوارها كشيده

مي شوند نيز حائز اهميت است. ثانياً مي تواند با لمس كردن مسير خط كشي شده اي كه بر روي ديوار ترسيم شده است، مصالح گوناگون را از يكديگر تشخيص دهد و راه خود را انتخاب نمايد. مي توان از بوهاي مختلف نيز در تعيين مسير نابينايان استفاده كرد. بعضي از نابينايان به دستگاههاي الكترونيكي حساسي مجهز هستند كه قادرند آنها را در مسير خود هدايت نمايند. اين دستگاهها به كمك ارتعاشات صوتي اشياء موجود در محوطه حركت نابينا را به او اعلام مي كند و وي را همانند كسي كه در داخل معبر معيني در حركت است، راهنمايي مي كند. در اينجا تذكر يك نكته ضروري است كه مسيرهاي عبوري، راهروها و گذرگاههاي خارجي در عرض 120 سانتي متر و ارتفاعي برابر 210 سانتي متر نبايد هيچگونه شيء قرار داده شود. اين مسئله در حركت آزاد نابينايان، معلولين جسمي- حركتي و حتي افراد سالم مهم مي باشد.
10- محلهاي عبور پياده روها و گذرگاههاي خارجي

1-10- موازين و معيارهاي طراحي:
كليه ساختمانهاي مسكوني، اداري و تجاري بايد طوري در نظر گرفته شوند كه ورودي اصلي آنها توسط يك ناحيه مسطح (پياده رو يا گذرگاه) به ساختمانها و تأسيسات فرعي اطراف متصل گردد.
اين پياده رو ها، حتي الامكان بايد عريض، مسطح و بدون موانع سد معبري بوده و به آساني از طرف معلولين و افرادي كه به عللي داراي حركت كند هستند (كودكان و كهنسالان) قابل استفاده باشند.

وقتي صحبت از قابليت استفاده معلول از پياده رو يا ورودي ساختمان مي كنيم منظور اين است كه راه برود و وارد كليه ساختمانها، اماكن و مغازه هايي كه در طول مسير حركت وي قرار دارند، بشود و به كارهاي خود بصورت خودكفا رسيدگي كند.

اساساً مسير پياده رو بايد آزاد باشد اين مسئله در جلوگيري از زمين خوردن افراد سالم و جلوگيري از افزايش معلولين نيز اهميت فوق العاده اي دارد.
عرض پياده رو نبايد هيچگاه كمتر از 90 سانتي متر باشد علاوه بر آن در مسير پياده رو بايد فضاي لازم براي تغيير جهت، عقب گرد و چرخش صندلي چرخدار نيز وجود داشته باشد.
هرگاه با اختلاف سطح برخورد كنيم مي توانيم از سطح شيبدار (رمپ) استفاده كنيم در اين صورت اولا رمپ بايد داراي شيب ملايمي باشد و ثانياً ورود سطح شيبدار بايد به وسيله رنگ و يا به كمك علامت مخصوص مشخص گردد تا فرد را براي مقابله با آن آماده سازد و هرگز مجبور به برخورد با آن نباشد.
2-10 مشخصات و ابعاد پياده روها:

1-2-10- عرض پياده رو: عرض پياده رو نبايد هرگز كوچكتر از 90 سانتيمتر باشد.
2-2-10- پاگردها: در فواصل 10 متري بايد همواره ناحيه اي مسطح براي تغيير جهت، چرخش و عقب گرد صندلي چرخدار در نظر گرفته شود.
3-2-10- تغيير جهت، گردش و پيچش پياده رو:
هرگاه پياده رو از حالت مستقيم خارج شود، بايد در حوالي زاويه چرخش (قبل و بعد از آن) و تا فاصله 170 سانتيمتري از حد خارجي زاويه چرخش پياده رو را در سطوحي مسطح قرار دارد.
4-2-10- جدولها و لبه هاي كناري پياده رو:

بلندي جدول و لبه هاي كناري پياده رو از سطح كف نبايد بيشتر از 10 سانتيمتر باشد.
5-2-10- سطح شيب دار طولي پياده رو:
معمولا رمپ پياده رو نبايد هرگز شيبي بيشتر از پنج درصد داشته باشد.
6-2-10- پاگردهاي مياني در سطوح شيبدار:
هر گاه سطح رمپ داراي شيبي كمتر از پنج درصد است مي توان در فواصل 15متري، ناحيه اي مسطح براي استراحت توقف معلول در نظر گرفت.