بخشی از مقاله
چکیده
بر اساس تعریف سازمان ملل متحد، توسعهی پایدار عبارت است از توسعهای که نیازهای نسل حاضر را برآورده نماید، بدون آنکه توانایی نسل آینده را در تأمین نیازهای خود به مخاطره اندازد. توسعه در بخش صنعت در کشور روز به روز نیاز مبرم به نیروی انسانی سالم و تندرست را متجلی می سازد. زیرا فقط با اتکاء به نیروی انسانی که از لحاظ جسمی، روانی و اجتماعی سالم باشد می توان گذر از جامعه سنتی به جامعه صنعتی را در زمانی معقول تحقق بخشید. حفاظت از نیروی کار، وظیفه هر نظام صنعتی به شمار می آید و رعایت اصول HSE در بروز حوادث و جلوگیری از ابتلا به بیماریهای شغلی بسیار مؤثر است و می تواند در کمیت و کیفیت تولید بسیار مؤثر و کارساز باشد. امروزه فلسفه HSE با نگرشی نوین به عوامل بهداشتی، ایمنی و زیست محیطی در صنعت، از اهمیت ویژهای برخوردار است. تلاش سیستم HSE پرداختن به محیط کاری است که در آن تمامی ریسکهای شناسایی شده بهداشتی، ایمنی و محیط زیستی کنترل شود و مخاطراتی که از جانب آنها سلامتی فرد یا تاسیسات را تهدید میکند به حداقل ممکن کاهش دهد. ملاحظات هم زمان موضوعات بهداشت، ایمنی و محیط زیست علاوه بر حذف فعالیتهای موازی به دلیل ایجاد تعادل فنی و اقتصادی سبب سهولت در افزایش بهره وری و توسعه پایدار نیز میگردد پیشگیری از بروز صدمات و حوادث بهداشتی ایمنی و محیط زیست در راستای توسعه پایدار و افزایش بهره وری با در نظر گرفتن سلامت و ایمنی کارکنان مشتریان پیمانکاران و دیگر افراد مستلزم وجود ساختار سیستم مدیریت HSE است. لذا در این مقاله به بررسی این ساختار در راستای توسعه پایدار میپردازیم.
کلمات کلیدی: توسعه پایدار ، HSE ، صنعت
-1 مقدمه
با آغاز تحولات علمی و صنعتی در آغاز قرن بیستم، بحث توسعه و پیشرفت بهعنوان یکی از مهمترین اهداف و مشخصه اصلی این حرکت عظیم مورد توجه قرار گرفت. توسعه در مفهوم کلی به معنای پیشرفت و تکامل و برونرفت از حالت قبلی و رسیدن به شرایط مطلوب گفته میشود که موجبات رفاه و آسایش هرچه بیشتر انسان را فراهم آورد. و توسعه پایدار، توسعهای است که نیازهای نسل حاضر را برآورده نماید، بدون آنکه توانایی نسل آینده را در تأمین نیازهای خود به مخاطره اندازد.[1]
1، 2 و - 3 اهر، دانشگاه آزاد اسﻻمی واحد اهر، دانشکده فنی، گروه مهندسی شیمی ramezaniat@yahoo.com -4 اهر، استاد دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهر، دانشکده فنی، گروه مهندسی شیمی f.dfard@gmail.com
1
×
بشر امروزی با دشواریهای شیوه های ناپایدار از زندگی مواجه است که تلاش برای رسیدن به رشد اقتصادی و افزایش درآمد با از بین بردن منابع طبیعی و تخریب اکوسیستم ها باعث شده است تا بسیاری از صنایع گرایش های زیست محیطی را فراموش نمایند و در نتیجه اغلب در برابر هر نوع تغییر لازم، به منظور اقتصادی پایدار انسان دوستانه مقاومت نمایند. در طول سالهای گذشته صنعت در بهبود و توسعه استاندارد های زندگی و ارتقای سطح دانش بشر نقشی اساسی داشته است. به هنگام توسعه صنعتی باید توجه داشت که هر حادثه می تواند هم به طور کوتاه مدت (حوادث و بیماری های شغلی) و یا طولانی مدت (به شکلهای گوناگون از قبیل: آلودگی منابع هوا و آب و ...) بر انسانها تأثیر گذار باشد.[2]
رویکرد سنتی برای حصول اطمینان از رعایت موارد ایمنی و بهداشتی در محیط های کاری تا حد زیادی وابسته به اجرای قوانین و بازرسی از محیط کار و اطمینان از رعایت استانداردهای ایمنی و بهداشتی مربوطه است. این رویکرد اگر چه از زمان انقلاب صنعتی تاکنون در کنترل بسیاری از مخاطرات شغلی خاصی مؤثر بوده است. اما در دهههای اخیر به دلایل متعدد، بویژه درکشورهای درحال توسعه از تاثیرگذاری کمتری برخوردار بوده است وجود نیروهای کار سالم برای توسعه پایدار اجتماعی و اقتصادی در سطوح منطقه ای، ملی و جهانی امری حیاتی است.[3]
