بخشی از مقاله
چکیده:
گردشگری ساحلی به عنوان قدیمیترین نمونه گردشگری جهان، یکی از بزرگترین فعالیتهای جهان به شمار میآید و امروزه این پدیده فرهنگی با رشد شتابنده ای که در پیش گرفته است به فعالیتی چند منظوره مبدل گردیده، چنانکه توسعه گردشگری ساحلی و تفریحات جانبی آن به الگوی توسعه کشورهای حاشیه دریا مبدل گشته و از این رو به منبعی سرشار از مزایای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و محیطی تبدیل شده است. آگاهی از جاذبه ها و پتانسیل های نهفته در ویژگیهای جوی و اقلیمی جغرافیای گسترده کشور در فصل های محتلف سال به منظور ملحوظ داشتن آنها در برنامه ریزی های مختلف ملی و استانی نظیر توسعه صنعت گردشگری، از اهمیت در خور توجهی برخوردار است.
بندر چابهار در جنوب شرق کشور و سواحل شمالی دریای عمان از خوش آب و هوا ترین بنادر جنوبی ایران محسوب می شود. به دلیل قرار گیری در مسیر باد های موسمی هند در تابستان دارای آب و هوایی نسبتا خنک تر نسبت به سایر بنادر است و در زمستان آن را به گرمترین بندر جنوبی ایران تبدیل کرده است.به علت نوسانات کم شرایط آب و هوایی و عدم وجود فصل یخبندان در قدیم به آن چهار بهار اطلاق می شده است که کم کم به چابهار تغییر نام پیدا کرده است.در این مقاله وضعیت آب و هوایی چابهار با توجه به بادهای مونسون - تابستان خنک - و با رویکرد گردشگری ساحلی مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
مقدمه
گردشگری :
در تعریف واژه گردشگری، نوعی گستردگی و ناساختاری وجود دارد ؟از نظر انجمن آماری سازمان ملل، گردشگری شامل فعالیتهای افراد از جمله مسافرت به مکان هائی خارج از محیط معمول زندگی و ماندن در آن جا برای کمتر ازیک سال به منظور تفریح، تجارت و... می شود
گردشگری ساحلی - دریایی
پهنه های آبی دریاها و سواحل به عنوان جزء تفکیک ناپذیر آنها، همواره در ردیف یکی از پر تقاضا ترین زمینه های گردشگری محسوب می شوند و این ویژگی به یکی از دلایل بار گذاری جمعیت در لبه دریا منتج شده است. گردشگری دریایی به آن دسته از فعالیت های تفرجی اطلاق می شود که تحقق آن وابسته به پهنه آب دریا، چه در سطح و چه در عمق است. سواحل نیز هم به عنوان پسکرانه فعالیت های گردشگری دریایی و هم خود به سبب ظرفیت های گردشگری مستقل به یکی از کانون های توسعه فعالیت های تفرجی در تمام کشورهایی که به پهنه های آبی وسیع مرتبط هستند تبدیل شده است که به همین واسطه نوعی گردشگری به نام گردشگری ساحلی پایه ریزی شده است.
گردشگری ساحلی و جایگاه آن در جهان
گردشگری ساحلی از بزرگترین فعالیتهای جهان است که با رشد شتابنده خود به فعالیتی چندمنظوره مبدل گشته است. بطوریکه توسعه توریسم و تفریحات مربوطه از عوامل موثر در شکل دهی الگوی توسعه نواحی ساحلی بوده و تأمین کننده مزایای مستقیم و غیرمستقیم اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و محیطی بسیاری برای میزبان است.
توریسم ساحلی از قدیمیترین انواع گردشگری است. بطوریکه سابقه برخی از تفرجگاههای ساحلی به قرن 19 باز می گردد. در ابتدای امر این فضاها، مختص افرادی بود که تنها برای دیدار از سواحل دریا مراجعه می نمودند، اما در دهه های اخیر بازار گردشگری ساحلی اغلب ترکیبات متنوعی از انواع اقامت و استفاده گردشگران - به ویژه در طول تابستان - تقاضا نموده و با رقابتی فزاینده خواستار سرمایه گذاریهای عمده در زمینه زیرساختها و ایجاد تسهیلات و حفاظت منابع طبیعی اعم از دریا، سواحل، تالابها و سایر میراث طبیعی می باشد.
از میان تمامی فعالیتهایی که در مناطق ساحلی انجام می گیرند، هیچکدام از نظر گستردگی و تنوع به اندازه مبحث توریسم و تفریحات ساحلی نمی باشند بطوریکه طبیعت پویای این بخش و وسعت تقاضا، اغلب طرحهای مربوط را در زمره طرحهای ملی و منطقه ای قرار می دهد و تمامی سواحل بصورت مستقیم و غیر مستقیم تحت تاثیر آن قرار می گیرند.
نواحی ساحلی
گردشگری و تفرج در نواحی ساحلی در چهار زیر منطقه موازی با ساحل ، طبقه بندی می شود:
- 1منطقه آبهای ساحلی :این منطقه دریایی اکولوژیکی، از آبهای نزدیک ساحل شروع می شود و تا ساحل ادامه دارد. این منطقه غنی ترین منطقه برای ماهیگیری است و غالباً شامل صخره ها و ستونهای سنگی جالب توجه می باشد. این قسمت برای سفر به جزایر نزدیک نیز مورد استفاده قرار می گیرد.
- 2منطقه ساحل : هم محدوده ای از دریا و هم محدوده ای از خشکی را در بر می گیرد. بخصوص اگر گسترده و شنی باشد، بسیاری از بازیها و ورزشهای آبی گروهی را حمایت می کند.
- 3منطقه پهنه کرانه ای : این منطقه به ناحیه پشت منطقه ساحل اطلاق می شود و بسیاری از تفریحات دریایی را حمایت می کند. مانند چادر زدن، پیک نیک و گردش بیرون شهر. در برخی مکانها، این منطقه هتلها و برخی مشاغل را در بر می گیرد. چشم انداز مهم این منطقه منظره دریاست.
- 4منطقه پس کرانه اراضی: پشت مناطق ساحلی عموماً شامل مناطقی است که خدماتی را برای فعالیتهای تفریحی در بر می گیرد.
منابع تفرجی طبیعی ساحل و دریا
منابع تفرجی طبیعی گردشگری ساحل و دریا محدود به بخش هایی از ساحل و دریا است که ناحیه کرانه ای خوانده می شود. این ناحیه از بخش های خشکی مجاور دریا که اغلب پوشیده از تل ماسه های ساحلی است و پسکرانه خوانده می شود، آغاز و تا آبهای ساحلی که حدود 10 تا 20متر عمق دارند و آبهای نزدیک ساحل نامیده می شود، امتداد می یابد. منابع تفرجی ساحلی - دریایی از اندرکنش آب دریا با ژئومرفولوژی خشکی به شکل های مختلف قابل معرفی است که در اقالیم مختلف رخنمونهای آن متفاوت است
