بخشی از مقاله
چکیده
تحقیق حاضر با هدف بررسی اثرات تجویز ترکیبات مختلف سلنیوم در دوره انتقالی بزهای سانن و تأثیرات آن بر بزغاله های نوزاد طراحی و اجرا شد. بدین منظور از 24 رأس بز ماده آبستن شامل 12 رأس کلون و 12 رأس غیرکلون بهره گرفته شد. در اواخر دوران آبستنی به مدت 10 روز نانوذره سلنیوم - تیمار - 1 و سلنیت سدیم - تیمار - 2 به میزان 0/05 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به 4 رأس از هر دسته و به گروه شاهد آب مقطر خورانده شد. پس از زایمان خون گیری از بزغاله های نوزاد طی روزهای صفر - تولد - ، +7 و +14 انجام و تابلوی خونی تعیین شد.
نتایج نشان داد که در روز تولد هماتوکریت بزغاله های تیمار 1 به طور معنی دار بیشتر از تیمار 2 و در 14 روزگی هماتوکریت بزغاله های گروه های تیمار 1 و 2 به طور معنی دار کمتر از گروه شاهد بود. در روز تولد تعداد مطلق نوتروفیل های بزغاله های تیمار 2 کمتر از تیمار 1 بود و در روزهای 7 و 14 به ترتیب بیشتر و کمتر از شاهد شد. اما تعداد مطلق لنفوسیت های گروه تیمار 2 در روز 14 به طور معنی دار بیشتر از شاهد و تیمار 1 بود. چنین نتیجه گیری می شود که تجویز نانوذره سلنیوم به بزهای ماده آبستن نقشی بسزا در افزایش سطح هماتوکریت و نوتروفیل های خون در بدو تولد داشته و توان مقابله نوزاد در برابر هیپوکسمی و تهاجم احتمالی اجرام بیماری زا را افزایش می دهد.
مقدمه
سلامت بزغاله در دوران نوزادی و پسا نوزادی وابسته به سلامت وی در دوران جنینی است. عوامل متعددی منجر به کاسته شدن از میزان رشد جنین می شوند که از میان آن ها می توان به عوامل ژنتیکی، استرس گرمایی، عفونت های ویروسی، کمبود ریز مغذی ها و تغذیه اشاره نمود
نقش عوامل التهابی، سیتوکین ها و هورمون ها در رشد جنین کم اهمیت نیست، چراکه در موقعیت هایی همچون ابتلا به بیماری های عفونی، کاهش خون رسانی به جفت، جدا شدن جفت از جنین و وارد شدن هرگونه استرس به مادر یا جنین، از تجمع چربی و گلیکوژن و همچنین از حجم توده ماهیچه ای جنین کاسته می شود. شکل گیری چنین چرخه ای منجر به از دست رفتن ذخائر گلیکوژن شده و از مقاومت نوزاد در برابر عوامل محیطی می کاهد. به عبارت دیگر این دسته از نوزادان نسبت به هیپوگلیسمی و هیپوترمی بسیار حساس بوده و امکان مرگ و میر آن ها بیشتر خواهد بود
سلنیوم با تحکیم عملکرد گلوتاتیون پراکسیداز در انهدام پراکسیدازها، هیدروپراکسیدها و پراکسید هیدروژن و احیاء آن ها به الکل ها از خسارات ناشی از اکسیداسیون غشائی جلوگیری می نماید. کجوری و شیرازی - 2007 - نشان دادند که تجویز ترکیب ویتامین E و سلنیوم به میش های آبستن منجر به کاهش سطح سرمی آهن در بره های نوزاد می شود. اما در روند رشد و تکامل نوزاد تا سن یک ماهگی بر میزان سرمی آهن و مس افزوده شده و از سطح سرمی روی کاسته می شود
بر این اساس هدف از انجام تحقیق حاضر آن است که با بهره گیری از ترکیبات مختلف سلنیوم - سلنیت سدیم و نانوذره سلنیوم - در دوره انتقالی بزهای سانن کلون، به بررسی اثرات مقایسه ای آن ها بر تابلوی خونی بزغاله های نوزاد پرداخته شد.
روش تحقیق
جهت انجام این تحقیق از 24 رأس بز ماده آبستن مستقر در پژوهشکده زیست فناوری رویان اصفهان بهره گرفته شد که شامل 12 رأس بز سانن کلون و 12 رأس بز سانن غیرکلون آبستن بود. قبل از شروع آزمایش با انجام سونوگرافی از سلامت، تعداد جنین و زمان احتمالی زایمان اطمینان حاصل شد. در اواخر دوران آبستنی به مدت 10 روز مکمل نانوذره سلنیوم - تیمار - 1 در دوز 0/05 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و سلنیت سدیم - تیمار - 2 به میزان 0/05 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به 4 رأس از بزهای کلون و غیرکلون هر دسته خورانده و در همین زمان 4 رأس از بزهای هر گروه به عنوان شاهد تنها آب مقطر دریافت کردند.
بزهای ماده در طول مدت آبستنی تا زمان زایمان مورد پایش دقیق از نظر سلامت جسمی، درمانگاهی و آزمایشگاهی قرارگرفتند. بلافاصله پس از زایمان بزغاله های نوزاد از مادر جدا و در جایگاهی مجزا و بهداشتی در دمای محیطی 18 تا 22 درجه سانتیگراد و تهویه مناسب نگهداری شدند و به میزان 180 تا 200 میلی لیتر برای هر کیلوگرم وزن بدن آغوز دریافت نمودند. خون گیری از بزغاله های نوزاد طی روزهای صفر - تولد - ، +7 و +14 به عمل آمد و میزان هماتوکریت و شمارش تفریقی گویچه های سفید تعیین شد.
در نهایت با بهره گیری از برنامه نرم افزار آماری سیگمااستات اقدام به آنالیز داده ها به روش آنالیز واریانس یک طرفه و بررسی ارتباطی داده ها به روش Pearson correlation در سطح - p< 0/05 - شد.
نتایج و بحث
همانگونه که در جدول 1 مشاهده می شود در روز تولد هماتوکریت بزغاله های تیمار 1 به طور معنی دار بیشتر از تیمار 2 و در 14 روزگی هماتوکریت بزغاله های گروه های تیمار 1 و 2 به طور معنی دار کمتر از گروه شاهد است . - P<0/05 - تعداد گویچه های سفید گروه شاهد در بدو تولد بیشتر از سایر گروه هاست و در روز 14 نسبت به روز تولد از افتی معنی دار برخوردار می شود - P<0/041 - ، برعکس بر تعداد گویچه های سفید گروه های تیمار 1 و 2 در 14 روزگی نسبت به روز تولد افزوده می شود - به ترتیب با مقادیر P معادل 0/047 و . - 0/001
همچنین بررسی های آماری نشان داد که تعداد گویچه های سفید گروه تیمار 2 در روزهای تولد و 14 روزگی به ترتیب کمتر و بیشتر از گروه شاهد است - به ترتیب با مقادیر P معادل 0/038 و . - 0/001 تعداد مطلق نوتروفیل های گروه شاهد در بدو تولد از سایر گروه ها بیشتر است و طی روزهای 7 و 14 دچار افتی معنی دار نسبت به روز تولد می شود - به ترتیب با مقادیر P معادل 0/004 و . - 0/032 برعکس در گروه تیمار 2 در 7 روزگی شاهد افزایش معنی دار تعداد نوتروفیل نسبت به روز تولد هستیم. با این حال تعداد نوتروفیل های گروه تیمار 2 در بدو تولد به ترتیب بیشتر و کمتر از گروه تیمار 1 و شاهد است - به ترتیب با مقادیر P معادل 0/026 و - 0/002 و در 14 روزگی میزان آن کمتر از گروه شاهد است
