بخشی از مقاله
بهبود در تعامل اجتماعی کودکان اتیستیک متعاقب آموزش تکنیکهای کاتا
چکیده
هدف: هدف اصلی از پژوهش حاضر تعیین تاثیر آموزش تکنیکهای کاتا در افزایش تعاملات اجتماعی کودکان مبتلا بد اختلال طیف اتیسم میباثد.
روش شمالی: شرکت کنندگان شامل ۳۰ نفر از کودکان مبتلا به اختلال طیف انیسم در رده لاتی ۵ ۱۶ دسال (میانگین لبنی ۳/۲۸ ۹/۸E) می یاشتند کد پس از بکستان بازی با توجه به متفیرهای بین، جنسیت و میزان شدت اختلال در تعاملات اجتماعی در دو گروه تجربی (15 = Il) و کنترل ( 15 = Il) قرار گرفتند. هر شرکت کننده در گروه تجربی توسط یک مربی کاتا بدطور انفرادی بد مدت بد ماه (۴ روز در هفته؛ ۵۴ جلسه) تحت آموزش تکنیکهای ادراکی - حرکتی کاتا (در رشته رزمی کاراتد) قرار گرفت. تغییرات در نداشت اختلالات تعاملات اجتماعی از طریق خرده مقیاس تعاملات اجتماعی در مقیاس رتبد بندی اتیسم گیلیام ویرایش دوم مورد بررسی قرار گرفت. برای تحلیل دادهها از آزمون های آماری همبسته و مستقل استفادهاند.
یافتد ها: نتایج در گروه تجربی حاکی از افزایش معنادار در تعاملات اجتماعی کودکان مبتلا بد اختلال طیف اتیسم در اثر آموزش تکنیکهای کاتا بود. خوشبختاند این نتایج تا ۱ ماه بعد از اتمام دوره ی آموزشتی حفظ شد. با این حال، افراد شرکت کننده در گروه کنترل تغییر معناداری در تعاملات اجتماعی نشان ندادند.
بحث و نتیجذ گیری: یافتد پژوهش حافتر مشخص باخت کد تکنیکهای کاتا تعاملات اجتماعی را در کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم بد طور معناداری افزایش میدهد. بنابراین با توجد به اثرات نودمند انجام تکنیک معای کاتا در افزایش تعاملات اجتماعی کودکان اتیستیک به کلید مسئولان، مربیان و والدین این کودکان پیشنهادمی ثود برنامهدهای شرکت در فعالیتهای حرکتی را در
برنامد هفتگی این کودکان قرار دهند.
واژههای کلیدی: کاتا، تعاملات اجتماعی، اختلال طیف اتیسم
مقدمه
مطابق با اخرین نسخدای کتابچد تشخیص و امار بیماری های روانی اختلال نافذ در مهارتهای تعامل اجتماعی یکی از علائم تشخیصی اصلی در افراد مبتلا به اختلال طیف اتیسم" (در خودمانده) میباشد (انجمن روانکاوی آمریکا، ۲۰۰۰). مهارتهای اجتماعی مختل نشده در کودکان در خودمانده بسیار متنوع بوده و نتامل عدم تمایل به کنش های اجتماعی مانند پاسخ بد مکالمات افراد، ناتوانی در برقراری روابط با همسالان مطابق با سطح بنی، عدم برقراری ارتباط چشمی، بیان چهرهای قامت و شکل بدنی در ارتباط با دیگران، ناتوانی در ثروع و ادامه مکالمه با افراد، عدم توانایی در آهنگین نمودن صدا مانند زیر و بمی صداها یا کثیدگی حروف، ناتوانی دز درک سختان کنایهدای استعادهای، عند ام جستجو یا نسهیم نشذن خودانگیخته از لذائذ، علائق یا حصول موفقیت با دیگر افراد، ناتوانی در درک احسانات و عواطف دیگران و بیان احسانات و عواطف خود و در نتیجد پاسخ نامتناسب بد محرکهای عاطفی، عدم همدلی با دیگران، و عدم نشان دادن واکنش احساسی به حضور والدین می باند «انجمن روانکاوی آمریکا، چنین اختلالات نافذی در مهارتها و تعاملات اجتماعی این کودکان، تاثیرات متفی ندیدی بر تعاملات مناسب با افراد خانواده، هم بن و بالان و افراد بزرگسال می گذارد (کرانی، ویلیامز، پروونکال و آزنوف ، ۲۰۰۳)، در نتیجه این کودکان از حمایتهای اجتماعی لازم بهره متد نشده و در معرض عدم پذیرش کودکان هم بن و سال و در نتیجه تنهایی اجتماعی قرار می گیرند (بامیتگر و کاباری، ۲۰۰۰: کامبرلاین"، ۲۰۰۱). علاوه براین، مطابق با نتایج پژوهش ها اختلالات نافذ در تعاملات اجتماعی کودکان در خودمانده در ارتباط منفی با پیشرفتهای تحصیلی و تغلی (هاولین و گود"، ۱۹۹۸)، بروز مشکلات متعددی در خلق و خو و افزایش اضطراب (میلز، باک و سیمپسان"، ۲۰۰۱: تانتام " ۲۰۰۳)، و همچنین افزایش رفتارهای قالبی"، بروز خشونت و شکستن و خراب کردن وبایل شخصی (متسون، فادستاد و ریوت"، ۲۰۰۹) قراردارد. بنابراین، لزوم تعیین روش ها و راهبردهای کارا در درمان این اختلالات اجتماعی توابط پژوهشگران یه وضوح احساسی می شود. محققان مداخلات درمانی گوناگونی را در کودکان در خودمانده مطرح باختداند. طرح های نحقیقی تک آزمودنی در ارزیابی تکنیک مفهای مورد استفاده در بهبود تعاملات اجتماعی مورد استفاده واقعنده است. این تکنیکها نامل مدل ویدئویی، دانستانهای اجتماعی، کارتهای قانون (ویسی، لارو و دیو کامر، ۲۰۰۹)، مداخلات بینایی، تحلیل رفتار کاربردی و تمریتات مهارتهای اجتماعی (تامسون، والترز، مارتین و یو، ۲۰۱۱) میباثتد.
یکی از روش عقای درمانی نوید بخش کد در بی سال گذثبتدا توجد قابل ملاحظه ای را در متخصصان کودکان در خود مانده به خود اختصاص داده است، مداخلات مرتبط با فعالیت حرکتی و بدنی است (کرن، کوگل، دایر، بلو و فن تون"، ۱۹۸۲؛ لوینسون و رید"، ۱۹۹۳). محققان فواید شرکت در فعالیتهای حرکتی و بدنی را در کودکان عادی (هارثا"، ۱۹۹۵؛ باراور و رولاند"، ۲۰۰۴) و کودکان مبتلا به اختلالات رثدی (فلمت"، ۱۹۹۸؛ مک گریمسی و فاول"، ۱۹۸۸) به طور وسیعی به اثبات رسانیدهاند. کارایی مداخلات درمانی مبتنی بر فعالیتهای حرکتی و بدنی در کودکان در خودمانده نیز از طریق مطالعات موردی، تک آزمودنی و مطالعاتی با اندازه نمونه محدود مورد مطالعه قرار گرفتهاست (پروپاز ورید"، ۲۰۰۱: روزنتهال ملک و میتچل"، ۱۹۹۷: واترز و واترز "، ۱۹۸۰). این مطالعات تاثیر انواع مختلفی از فعالیتهای حرکتی شامل دو (لیبرتی، بویو، فلی، هریس و هندل من"، ۱۹۹۷)، پیادهروی (لوینسون و رید، ۱۹۹۳: پیتی، رندوف، گروور و بیتز "، ۲۰۰۷)، الکیت (پاورز، تیبادئو ورز" ۱۹۹۲)، شنا (یلماز، یانارداک، بیرکان و بومین"، ۲۰۰۴)، اروبیک در آب (فرجایل - پینخام، هالی و آنیل ۲۰۰۸)، رکاب زدن بر روی دوچرخهی ثابت (الخبام و کروو"، ۲۰۰۳) و تکنیکهای کشش و انقباض عضلانی (رید، فاکتور، فریمن و نثر من"، ۱۹۸۸) را در کاهش رفتارهای قالبی ( الیوت، دابین، رز و با پر"۱۹۹۴؛ کرن، کوگل و دانلپ"، ۱۹۸۴) و خشونت (آلیسون، بابیل و مک دونالد "، ۱۹۹۱) و همچنین بهبود در مهارتهای تحصیلی ( پاورز، تیبادئو و رز، ۱۹۹۲؛ رزت هال ملک و مایکل، ۱۹۹۷)، رفتار حرکتی (بست و جانز، ۱۹۷۴)، آمادگی جسمانی (لخبام و کروو، ۲۰۰۳؛ پیتی، رندوف، گروور و بیتز، ۲۰۰۷)، رفتارهای نامتناسب (گردن، هتدل من و هریس "، ۱۹۸۹) و تلفظ صوتی نامناسب (رید، فاکتور، فریمن و شرمن، ۱۹۸۸) در کودکان درخودمانده گزارش کردهاند.
تاکنون تنها در ۳ مطالعه اثرات مثبت شرکت در فعالیتهای حرکتی شنا در آب (پن " ۲۰۱۰)، اسبدوانی (باسی، داکونی و لیابر" ، ۲۰۰۹) و فعالیتهای تفریحی (گار بسیا- ویلامیسار و داتیلو"، ۲۰۱۰) در بهبود مهارتها و تعاملات اجتماعی کودکان در خودمانده مورد بررسی قرار گرفتهاست. پن (۲۰۱۰) در پژوهش خود اثر ۱۰ هفتاد تمرین شنا در آب را بر روی مهارتهای آبی و رفتارهای اجتماعی ۱۶ کودک در خودمانده مورد معلالعاد قرارداد. در این پژوهقش ابتدا ۸ کودک درخودمانده در اولین مرحلدی ۱۰ هفتدای تمرین نینا در آب ثرکت کردند، در حالی که ۸ کودک دیگر به برنامدهای درمانی قبلی خود ادامه دادند. این ترتیب در مرحلدی دوم تمرین ۱۰ هفتهای بین دو گروه تعویضی ند، به طوری که ۸ کودکی که در تمرین شنا در آب ترکت می کردند، بد درمان های عادی خود ادامددادند و ۸ کودک گروه دوم که برنامه های عادی خود را انجام میدادند، در ۱۰ هفتد بعدی تمرین اثنا در آب ثرکت کردند. کودکان مورد مطالعه در این پژوهش افزایش معناداری در مهارتهای آبی و همچنین رفتارهای اجتماعی نشان دادند. علاوه براین، این نتایج به مدت ۱۰ هفته بعد از اتمام دوره دوم در گروه اول حفظ ند.
در مجموع، به دلیل وجود تحقیقات بسیار اندک در رابطد با تاثیر فعالیتهای حرکتی در بهبود تعاملات اجتماعی کودکان در خودمانده و با توجه بهد این که تا به حال از تکالیف حرکتی پیچیدهتری مانند کاتا و همچنین از طرح های تحقیقاتی قدرتمند تجربی با گروه کنترل و با اندازه نمونه کافی در درمان علائم کودکان دز خودمانده استفاده نشدهاست، هدف اصلی از پژوهش حاضر را پاسخ یه این نسوال قراردادیم که آیا آموزش تکنیکهای کاتا در یک نموندی ۱۵ نفره از کودکان در خودمانده بد افزایش تعاملات اجتماعی منجر می نبود؟ فرضید اصلی پژوهشگران در نحقیق حاضر بیانگر افزایش تعاملات اجتماعی کودکان در خودماندهای که بد تمرین تکلیف اداراکی - حرکتی کاتا پرداختند در مقایسد با کودکان در خودماندهای که هیج مداخلدی حرکتی دریافت نکردند، می باشد
روش شناسی شرکت کنندگان
ابتدا از بین ۲۰۰ کودک مبتلا به اختلال طلباف اتیسم در رده ی بنی ۵ تا ۱۶ دسالی که در ۳ موسسه اتیسم در شهربستان اصفهان مشغول بد آموزش بودند، ۳۰ نفر به طور تصادفی انتخاب تندند. کودکان انتخاب شده همگی با والدین خود زندگی می کردند و در یکی از ۳ موسسه مخصوص کودکان اتیستیک در شهر اصفهان تحت آموزش قرار داشتند. همگی این کودکان قبلاً با توجه به نظر یک روانپزنک بد همراه یک تیم پزنکی و بر اساس ملاک های تشخیصی DSM-IV - IR دارای اختلال طیف اتیسم تشخیص داده شده بودند. کودکان انتخاب نده پس از تحلیل دادههای مربوط بد پیش آزمون و بررسی ندات ابتلا بد علائم اتیسم با توجه بد بد متغیر سن، جنسیت و شدت ابتلا بد اختلالات تعاملات اجتماعی در دو گروه مساوی ۱۵ نفره قرار گرفتند. بدطوری که در هر گروه ۱۳ پسر و ۲ دختر قرار داشت. سپس یکی از گروه ها بدطور تصادفی گروه تجربی و دیگری گروه کنترل در نظر گرفتاد شد. لازم بد ذکر است که تمامی نثر کتکنندگان در گروه تجربی توسط یک پزشک معاینه و جواز ثرکت در جلسات آموزنثی را به دست آوردند و پس از ساعات رسمی آموزش در مراکز اتیسم، در جلسات آموز ثتی شرکت می کردند. در ضمن، قبل از ثروع طرح رضایت - نامه ثرکت کودکان در طرح پژوهشی توسط والدین تکمیل ند.
تکلیف آزمایشی
از اجرای کاتا (هیان شودان) در رشته رزمی کاراته بدعتوان تکلیف تجربی انتفاده شد. کاتا از مجموعهای از حرکات پیوستد کد با برعت انفجاری در جهات مختلف و در یرایر یک یا چند حریف فرفی اجرامی نود، تشکیل نشده است. مکاتب مختلف رزمی برای ایجاد کاتا تعداد مختلفی از تکنیکهای کاراته را درهم آمیخته و به هر کاتا نامی را اختصاص دادهاند (ردموند"، ۲۰۰۶). لازم به ذکر
است که جهت آموزش کاتا ابتدا تکنیکهای پایه کاتا در برنامه آموزثی قرار گرفت.
ابزار گردآوری اطلاعات
در پژوهش حاضر از خرده مقیاس تعاملات اجتماعی در رتبهبندی اتیسم گیلیام- ویرایش دوم " (گیلیام، ۲۰۰۶) جهت اندازه گیری شدت اختلالات در تعاملات اجتماعی ثرکت کاتدگان استفاده ند. مقیاس رتبه بندی اتیسیم گیلیام - ویرایش دوم یک ابزار نورممرجع یرای تعیین افراد مبتلا به اختلال طیف اتیسم می باشد که توسط انجمن روانکاوی امریکا و جامعه اتیسم امریکا مورد تایید واقع ثاده است. این ابزار از ۱۴ عیارات وافسح در خرده مقیاس تعاملات اجتماعی تتشکیل شده است و بیانگر رفتارهای خاص، قابل مشاهده و اندازه گیری است. عبارات مطرح تبده در این خرده مقیاس بر اساس معتبرترین تعریف فعلی از اختلالات مرتبط با تعاملات اجتماعی در افراد مبتلا بد اختلال طیف اتیسم طراحی ثبتد داند. پایایی و روایی این ایزار اندازهگیری در ایران نیز بد دست - آمده و در دامند قابل قبولی قرار دارد. مطالعات انجام شده نمابانگر ضریب آلفای ۰/۹ برای تعاملات اجتماعی می باثتد. آزمون گارز تنها آزمونی است که علاوه یر پایایی آزمون - باز آزمون دارای یا بابی ببن نمره گذاران نیز می باثتد. روایی آزمون نیز از طریق مقایسه با نمایر ابزارهای تشخیصی اتیسم تایید شدهاست (در دست چاپ). این ابزار برای تخیحی نشدفت رفتارهای قالبی در اث خاصی ۳ تا ۲۲ سال مناسب می یاشد و میتواند یه وسیله والدین و متخصص بن در مدرند یا خاند تکمیل نبود.
روش اجرا
در ابتدا حدود ۲۰ ساعت دوره آموزثی برای ۱۵ مربی دارای صلاحیت کد جهت آموزش تکنیکهای کاتا انتخدام شده بودند، تنظیم تد. در این دوره آموزاثی یک متخصص اتیسم مربیان را با ویژگی ها و علائم کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم و همچنین اثیوه های آموزثی موردنظر آن نابساخت. همچنین یک برنامه تمریتی دقیق که بازگوکننده نیوه دقیق گرم کردن ، برد کردن و نوع تکنیکها و زمان آموزش آنها بود تنظیم و در اختیار مربیان قرار گرفت. لازم به ذکر است که برنامد آموزثی موردنظر با توجه بد لن، میزان یادگیری و توجه کودکان اتیستیک از انعطافپذیری بالایی برخوردار بود. نثر کتکنندگان در گروه تجربی در یک سالن رزمی متاسب به تمرین آموزش تکنیکهای کاتا پرداختند. پانزده مربی صلاحیتدار جهت آموزش کاتا استخدام ثدند، بدطوری که هر کودک مبتلا یه اختلال طیف اتیسم تحت آموزش یک مربی قرار گرفت. طول دوره آموزثی به مدت ۳ ماه و با تواتر ۴ روز در هفتد درنظرگرفتادند. زمان هر جلسد در حدود ۶۰ دقیقه و شامل ۱۵ دقیقه گرم کردن ( ۱۰ دقیقه برای حرکات کشی: ۵ دقیقه برای دویدن آرام)، ۴۰ دقیقه فعالیت اصلی و ۵ دقیقه بسرد کردن بود. مقیاس رتبهبندی اتیسم گیلیام - ویرایش دوم قبل، بعد از مداخلد درمانی و یک ماه بعد از اتمام مداخلد توسط والدین و معلمان کودک تکمیل ند . تکمیل هر پریشنامه به صورت مصاحبد و در حدود ۴۰ دقیقه انجامند. در فرایند آموزثی جهت ایجاد انگیزه در شرکت کنندگان گروه تجربی برای ادامد مراحل آموزثی از تکنیکهای برانگیختگی و تقویت سازمان یافته شامل ارزیابی، تشویق بیانی و ارائد خوراکی و جایزه اتفاده ند. علاوه براین، از نیوههای بخش بخش پیثرو، راهنمایی فیزیکی و بیانی، بازخورد و یادگیری مشاهدهای برای آموزشی تکنیکهای موردنظر استفاده ند.
تحلیل آماری
برای تجزیه و تحلیل دادهها، در بخش تحلیل توصیفی از شاخص های آمار توصیفی از قبیل میانگین و انحراف استاندارد و در بخش آمار ان تنباطی، پس از اطمینان از توزیع طبیعی دادهها و تجانس و همگانی واریانسی ها از آزمون های آماری t همبسته و مستقل استفاده ند. بسطح معتی داری نیز ۰/۰۵ در نظر گرفته شد.
نتایج کلیه آزمون ها در جدول شماره ۱ اراند گردیده است. جهت بررسی تفاوت بین دو گروه در شدت اختلال در تعاملات اجتماعی در زمان پیش آزمون آزمون مستقل مورد استفاده واقع گردید. این آزمون نفاوت معناداری را بین دو گروه در شدت اختلال در تعاملات اجتماعی نشان نداد ز98.=P ... - (14) ا). با هدف ایرربی تاثیر مداخله مورد نظر بر تغییرات ثادت اختلال در تعاملات اجتماعی، آزمون f مستقل برای مقاب سفت میانگین نمرات خام خرده مقباس تعاملات اجتماعی گارز - ۲ در پس آزمون بین دو گروه مورد التفاده واقعثد. آزمون مورد نظر تفاوت معتادار چشمگیری را نشان داد از 000.. =P .2.53-=(14) ]). برای بررسی تغییرات در ندات اختلالات تعاملات اجتماعی در گروه آزمایشی مبانگین نمرات خام خرده مقباس تعاملات اجتماعی گارز - ۲ در پیشآزمون با میانگین این نمرات در پس آزمون مورد مقابع بعد قرار گرفت. آزمون t همبستد افزایش معتاداری را نشان داد ( (14) t 00لا. = P .4-93 ). با این حال، چنین تحلیلی در گروه کنترل، همانطور که در نمودار شماره ۱ دیده می شود، تفاوت معتاداری را نشان نداد (38- =P .5لا. (14) l). به منظور بررسی پایداری نتایج کسب ثده در پس آزمون، میانگین نمرات خام خرده مقیاس تعاملات اجتماعی گارز - ۲ در پسر ازمون با میانگین این نمرات در ازمون تعقیبی از طریق ازمون t همبسته مورد مقایسد قرار گرفت. نتایج در هر دو گروه تجربی ( 27 - = t (14} - 1.15-p) و کنترل ( 17. =t (14) = 1.44.p) حاکی از عدم وجود تفاوت معتادار بود.
جدول شماره ۱. میانگین و انحراف استاندارد نمرات خام خرده مقیاس تعاملات اجتماعی گارز - ۲ در پیش آزمون. پس آزمون و آزمون تعقیبی
