بخشی از مقاله
چکیده:
استاد عبدالحسین برازنده یکی از اساتید نام آور در حوزه موسیقی معاصر می باشد.وی از کودکی علاقه زیادی به هنر و موسیقی داشت و نهایتا در این حوزه به یک متخصص تبدیل شد.این هنرمند آثار ارزشمندی را در حوزه موسیقی از خود به یادگار گذاشته و برای خوانندگان نامی کشورمان آهنگسازی کرده است.همچنین برای اولین بار در تاریخ اپرای ایران آهنگهای بسیار زیبا و اصیل ایرانی برای داستانهای ملی ایران ساخته که همه آنها در زمره سرمایه های هنری و میراث فرهنگی کشورمان محسوب می شود.
هدف از این پژوهش بررسی زندگانی، احوال، معرفی و تحلیل آثار این هنرمند برجسته و نامی می باشد.اهمیت و ضرورت این پژوهش معرفی هنرمندی است که سهم بسزایی در رشد و تعالی هنر موسیقی کشورمان داشته و برای غنیتر شدن موسیقی ایران همواره تلاش کرده است.متاسفانه منابع زیادی جهت معرفی این هنرمند در دست نیست و از این رو شایسته است که چنین هنرمندانی هرچه بیشتر معرفی گردند.روش این پژوهش به شیوه توصیفی تحلیلی بوده و اطلاعات به صورت کتابخانه ای، اسنادی و میدانی گردآوری شده است.
مقدمه:
پاسداشت مقام مفاخر فرهنگی و هنرمندان در تمدن ایرانی همواره از اهمیت زیادی برخوردار بوده و معرفی این بزرگان میتواند به منزله راهی هموار برای سایر رهروان اهل فرهنگ و هنر باشد.به عبارتی با مطالعه زندگانی این افراد برجسته میتوان از زندگانی و تجربیات آنها درس گرفت و از تجربیات و دستاوردهای آن بزرگان به منزله چراغ راهی برای موفقیت استفاده نمود.
استاد عبدالحسین برازنده یکی از هنرمندان بزرگ موسیقی معاصر ایران است که آثار به یادماندنی و شاهکارهای بی بدیلی را در حوزه موسیقی خلق کرده است.استاد برازنده برای هنرمندان بزرگی همچون تاج اصفهانی، ایرج، علیرضا افتخاری و خوانندگان دیگری آهنگ ساخته و همچنین برای اولین بار در تاریخ اپرای ایران آهنگهای بسیار زیبا و اصیل ایرانی برای داستانهای ملی ایران خلق کرده که اکثر این اپراها در اصفهان اجرا شد.
متاسفانه این هنرمند کمتر معرفی شده است و منابع راجع به زندگانی و آثار این هنرمند بسیار محدود و به اندازه انگشتان یک دست هم نیست. در این پژوهش سعی شده است به سوالاتی پیرامون زندگانی و احوال، تحصیلات و آموزشهای هنری، آثار موسیقایی و تحلیل آثار این هنرمند برجسته پاسخ داده شود.منابع مکتوب در این حوزه بسیار محدود بوده و تنها کتابچه ای از منوچهر شیخ صراف در دست است که به مناسبت بزرگداشت استاد عبدالحسین برازنده منتشر شده است .اطلاعات پژوهش حاضر از چند منبع روزنامه ای، کتابچه منوچهر شیخصراف، مطالعات میدانی و گفت و گو با صاحبنظران گردآوری شده است.
بحث و بررسی: سرآغاز زندگی:
در سال 1272 ه.ش خداوند به مرحوم عبدالوهاب و همسرش پسری عنایت کرد که به دلیل وابستگی و علاقه شدید خانواده به حضرت امام حسین - ع - نامش را عبدالحسین گذاشتند.عبدالحسین هر چه بزرگتر می شد نشانه های ذوق و هوش و استعدادش بیشتر نمایان می گشت تا این که دایی هنرمند او مرحوم عبدالرحیم خان صدری که از موسیقیدانان و هنرمندان آن زمان بود، اعمال عبدالحسین را زیر نظر گرفت و متوجه شد هنگامی که تار می نوازد عبدالحسین سراپا گوش می شود و گهگاه با انگشتان کوچکش روی میز ضرب می زند و هر از گاهی زمزمه می کند.عبدالرحیم خان صدری پی به ذوق و استعداد خواهر زاده برد و او را تحت آموزش خویش قرار داد.
تحصیل و تدریس:
عبدالحسین به مدرسه ستاره صبح که در آن زمان بوسیله فرانسوی ها اداره می شد رفت و تحت تعلیم معلمین آن مدرسه که به آنها پدر می گفتند - به ویژه موسیو پرمیکس- معلم موسیقی کالج - قرار گرفت و هنگامی که معلمین متوجه شدند او با تئوری نوشتار موسیقی آشناست، به او نت آموختند و او را با موسیقی غرب آشنا کردند و وی به حدی در این کار پیشرفت کرد که تعجب همگان را برانگیخت
استاد برازنده پس از اتمام تحصیلات وارد ارتش شد و پس از چندی به عدلیه انتقال پیدا کرد و بالاخره به توصیه عده ای از دوستانش که عقیده داشتند وجود او در آموزش و پرورش موجب پیشرفت و توسعه هنر موسیقی خواهد شد به استخدام آموزش و پرورش در آمد.
وی در آن زمان موسیقی را با نت و به صورت علمی به دانش آموزان آموزش می داد و معتقد بود که موسیقی ایران بسیار غنی است و باید جوانان با علم موسیقی غرب نیز آشنا شوند تا وسعت موسیقی ملی خودشان را بیشتر بشناسند و ارزش بیشتری برای موسیقی ایران قائل شوند. او به زبان های فرانسه، عربی و ادبیات فارسی تسلط کامل داشت و خط را به نیکویی می نوشت و به همین خاطر به تدریس زبان فرانسه، عربی، خط و ادبیات فارسی و موسیقی در دبیرستان ها پرداخت
