بخشی از مقاله
چکیده:
با توجه به گسترده شدن نیازهاي انسان و همچنین رشد سریع تکنولوژي و افزایش مهاجرت از سمت روستا به شهر ها، سبک هاي طراحی معماري با تغییر و تحول بزرگی همراه بوده که هر روزه ایده ها و سبک هایی جدید در خیابان هاي شهر خودنمایی می کند. با کمی تأمل در می یابیم که معماري سنتی ما بطور نسبی پایدار بوده است زیرا در طراحی اینگونه بناها عواملی چون فرهنگ، اقلیم، ارتباطات عملکردي مناسب و مصالح تأثیر گذار بوده است.اما این بناها به صورت نسبی پایدار بودند و هیچ بنایی به صورت صددرصد پایدار نیست،زیرا نیازهاي انسان از فضا و روابط میان آن ها در معماري در طول زمان متغیر است.به همین دلیل ما در هر سبکی از معماري می توانیم به نوعی پایداري دست یابیم به شرطی که با اصول معماري پایدار همسو باشد.
در تحقیقات انجام شده این نتیجه حاصل شد که معماري اکوتک و معماري ارگانیک و تا حدودي تفکرات معماري پست مدرن به معماري پایدار نزدیک می باشد.نتایج به دست آمده از این بررسی ها نشان می دهد که با توجه به رشد روزافزون شهر نشینی و افزایش مصرف انرژي و همچنین تخریب محیط زیست باید در پی خلق آثاري باشیم که دوستدار محیط زیست باشد و همچنین با معماري پایدار حرکت کند.حال این مقاله سعی دارد که به چگونگی استفاده از انرژي هاي نو در معماري و توسعه شهرك هاي زیست پایدار واهمیت ابنیه پایدار در توسعه شهرهاي پایدار و همچنین تحلیل شهرك هایی در استان قم و تهران با توجه به محوریت موارد زیر در شرایط زمانی خاص بپردازد:
واژگان کلیدي :توسعه پایدار، شهرك هاي پایدار، انرژي هاي نو، معماري سنتی
مقدمه :
جهان از ابتداي خلقت تا کنون در حال رشد و پیشرفتی چشم گیر در زمینه هاي مختلف از جمله علم و صنعت و ارتباطات بوده است.این رشد و پیشرفت که به مرور زمان تکامل یافته است،رابطه اي مستقیم با گستردگی نیازهاي انسان و منابع انرژي مانند خورشید،آب و باد دارد.اما با گذشت زمان و گسترده شدن نیازهاي انسان،رفته رفته پیشرفت در عرصه هاي مختلف بیشتر شده واستفاده از انرژي در زمینه هاي گوناگون به اوج خود رسیده است.با این وجود اگر بخواهیم صنایع را بر اساس میزان استفاده از انرژي تفکیک کنیم،صنعت ساختمان و شهرسازي که خود داراي صنایع مختلفی است،40 درصد ازکل انرژي مصرفی را در بر میگیرد.
حال اگر بخواهیم این نیاز را در مقیاسی کوچکتردرکشور ایران بررسی کنیم،باید به این نکته اشاره شود که امروزه استفاده از انرژي هاي تجدیدپذیز هنوز جاي خود را در میان جامعه باز نکرده است.این در حالی است که،طراحی معماري،ساختمان سازي و حتی طراحی شهري گذشته ي ما همه از پایداري با محیط زیست نشأت گرفته است.اما امروزه عدم توجه کافی دراین زمینه ما را با وضعیتی بحرانی روبه رو کرده است تا حدي که سرانه مصرف انرژي در ایران پنج برابر انرژي مصرفی درجهان است.ایران با وجود اینکه یکی از کشورهاي نفت خیز جهان به شمار میرود و داراي منابع عظیم گازي است ،همچنین با دارا بودن چهار فصل در طول سال می تواند از عواملی طبیعی همچون خورشید،آب،باد بهره گیري کند.اما هنوز نتوانسته درحد عالی گامی روبه جلو بردارد.
این در حالی است که کشورهاي اروپایی،آمریکایی و همسایگان ما توانسته اند به طور مستقیم یا غیرمستقیم از معماري گذشته ي ما ایده گرفته و کشور خود را در برابر این بحران حفظ کنند.استفاده ازفناوري هاي نو در تولید انرژي مانند پانل هاي خورشیدي،توربین هاي بادي و....و الهام گرفتن از مبانی طراحی معماري سنتی مانند بادگیر،حیاط مرکزي،گودال باغچه،سیرکلاسیون فضایی و... می تواند در توسعه شهري و روستایی در راستاي پایداري با محیط زیست کمک کند.براي مثال ایران به طور میانگین 300 روز آفتابی را در طول سال سپري می کند که تا به حال دراین زمینه توجه چندانی به آن نشده است.حال این گزینه اي است که می توان به کمک آن با استفاده از تکنولوژي هاي مختلف تولید انرژي کرد و در توسعه شهري فضایی از آن استفاده نمود.
بسیاري از دانشمندان خطرآلودگی کره زمین، ازکارافتادن چرخه حیات بشري و همچنین پایان یافتن انرژي هاي فسیلی و تجدید ناپذیر را به جامعه گوشزد کرده اند ودر جهت نجات بشر و جبران خسارت هاي زیان بار قدم هایی برداشته اند.معماري نیز،هم پاي سایر بخش هاي علمی،فنی سعی در پایداري زیستی و همراهی با این نهضت را دارد.بنابراین یکی از راه هاي مهم پاسخ به نیازهاي انسان در زمینه استفاده از انرژي و فراهم آوردن شرایط آسایش بشري که منجر به ماندگاري زمین میشود،استفاده از مبانی معماري پایدار با محیط زیست در احداث و توسعه ي بناها و شهرك هاي جدید است که علاوه بر تطابق اقلیمی با محیط،داراي تعامل فرهنگی با روزگارآن منطقه باشد تا بتوانیم شهري سالم و پایدار و در نتیجه کره اي ماندگار داشته باشیم.
