بخشی از مقاله
بررسی ورزش حرفه ای و آماتور
مقدمه
ورزش شامل فعالیت هر کس با یک منظور و در محیطی متفاوت از محیط روزانه برای مسابقه، لذت بردن ، برای کسب برتری، برای پیشرفت مهارت یا ترکیبی از تعدادی از این هاست. تفاوت منظور همراه با در نظر گرفتن مهارت فرد یا گروه یا دلیری علامت مشخصه ورزش است.
بنابر این پریدن از روی یک مانع در مقابل دیدگان هزاران نفر در یک میدان سر پوشیده ورزش است در حالی که پریدن از روی یک چشمه هنگام پیاده روی در روستا فقط تلاش برای خیس نشدن پای فرد است.
انواع مختلفی از ورزش وجود دارند و انسان ها قسمت مهمی از وقت، پولو دلبستگی خود را نه فقط به عنوان شرکت کننده بلکه به عنوان تماشاگر به آن ها اختصاص می دهند .
ورزش امروزه در جهان به وسیله ای مبدل شده که انسان ها را با هم متحد و آشنا کرده و بین آن ها پیوند اخوت و برادری برقرار می کند و مهمترین هدف و وظیفه ورزش همین است ایجاد مودت و دوستی بین ورزش کاران که هر چند در میدان رقیب هم هستند اما در خارج از میدان به عنوان رفیق همدیگر می باشند .
ورزش ترکیبی از فعالیت های فیزیکی عادی و معمول و مهارت های شخصی و به عنوان تفریح و یک سری از قوانین که برای مسابقه ، لذت بردن و رسیدن به برتری است. ترکیب شخصیت هایی با مهارت های متفاوت در یک ملت، شجاعت و دلاوری آن ملت را افزایش می دهد .
تاریخچه ورزش
تمدن ها در ورزش سراسر تاریخ ، توانستند یک معامله بزرگ که تغییر اجتماع و ماهیت در ورزش است را آموزش بدهند . آن ها چیزهای بسیار جدیدی از هنر را در فرانسه ، آفریقا و استرالیا ی ما قبل تاریخ که مدرک آن در مراسمات رسمی تهیه شد را کشف کنند .
این کسب مهارت ها وابسته به سفارش مردم است که برای یافتن معانی فعالیت ها در ورزش به صورت یک مروارید گران بها می درخشد . مثلا ورزش ژیمناستیک در میان چینی ها پیشینه‌ی زیادی دارد .
ورزش های دیگر شامل : پرتاب نیزه ، پرتاب دیسک و پرش بلند و کشتی است. رسوم سنت گرایی ورزش باستانی ایرانی ، هنر زورخانه ای بود که اکنون با این روش تماس اندکی دارند . در میان دیگر ورزش های ایرانی چوگان و پرتاب نیزه هم وجود داشت. دسترسی به ورزش های عمومی با تاسیس یونان قدیم ، ایجاد شد . کشتی ، دومیدانی ، بوکس ، پرتاب نیزه ، پرتاب دیسک و مسابقه ارابه سواری نیز در آن زمان متداول بود.
بازی های المپیک هر چهار سال یک بار در دهکده‌های کوچک مثل یونان باستانبرگزار می شد و مردم سراسر جهان به این المپیک ها فرا خوانده می شدند.
وجود ورزش های منظم برای موجودات زنده مطابق المپیک قرن قدیمی و قرن حاضر است. فعال شدن موجودات برای تنظیم غذا و خوراک خود موجب منظم انجام شدن فعالیت ها برای لذت بیشتر مسابقات و فعالیت هایی مثل ماهیگیری و باغبانی است . انقلاب صنعتی موجب زیاد شدن آلودگی و فرصت نداشتن تماشاگر ورزشی برای دسترسی و تمایل به بازی های جهانی شده است. محبوبیت و تمایل داشتن مانند ماشین افزایش گر، موجب ترقی‌های حرفه ای متداول ورزشی می شود . توضیح بیشتر در تاریخچه ورزش
اهمیت ورزش
امروزه ورزش یکی از اموری است که به عناوین مختلف در جهان مطرح شده و گروه زیادی به اشکال گوناگون با آن سرو کار دارند. برخی از مردم، ورزشکار حرفه ای اند و گروهی ورزشکار آماتور . گروهی طرفدار و علاقه مند به ورزش و دیدن برنامه ها، مسابقات و نمایش های ورزشی بوده، وعده ای نیز از راه ورزش امور زندگی خویش را می گذرانند.
وزارتخانه ها و ادارات ورزشی فراوانی تاسیس شده و مخارج زیادی صرف ورزش ، ساختن استادیوم ها، مجتمع ها و باشگاه های ورزشی و نیز تهیه وسائل و لباس های ورزشی و یا تماشای مسابقات ورزشی می شود. بخش های قابل توجهی از برنامه های تلویزیون ، رادیو، مجلات و سایر رسانه های گروهی، به ورزشی و اخبار ورزشی اختصاص دارد و خلاصه ورزش یکی از اموری است که در جهان به صورت جدّی مطرح بوده و از جهات مختلف دارای اهمیت می باشد،
رده بندی ورزش
دانستن یک روش برای یک گروه ورزشی هدف بسیار مهمی است و نشان دهنده ی یک نامزد جامع برای ورزش است :
مسابقه
• اسب دوانی
• نیروی انسانی: ( دویدن، شنا کردن )
• کمکی انسان: ( دوچرخه سواری ، قایق پارویی ، قایق سواری و ...)
• منبع فعال خارجی: (موتور سواری، قایق رانی ، قایق سواری و ...)
رقابتی
• رزمی: (جودو ، کاراته ، بوکس ، تکواندو ، ووشو ، کونگ فو ، شمشیر بازی و ...)
• میدانی: (تنیس ، بدمینتون ، والیبال ، اسکواش ، تنیس روی میز )
• تیمی: (بیس بال و فوتبال شهرت بسیاری در جهان دارند . بیس بال معروفیت زیادی در آمریکا و ژاپن دارد و فوتبال معروفیت بیشتری در سر تا سر جهان .
• مثال های دیگری مثل : ( راگبی ، هاکی روی یخ ، هاکی روی چمن و ...) می باشد .
مهارتی
• هدف: تیراندازی با کمان ، تیراندازی با تفنگ و ...
• نمایشی: ( ژیمناستیک ، اسب سواری ، شیرجه و ...
• استقامت: وزنه برداری ، پرش سه گام ، پرتاب وزنه
ورزش هائی که در چند طبقه بندی قرار می گیرند
• پینتبال ،بای اتلون
جوانمردی در ورزش
عامل اصلی در ورزش که بیشتر اوقات همه را به سوی خود جلب می کند انگیزه و سود در آن است . برای مثال ، قایق رانی و اسب دوانی نیاز به مهارت زیاد دارند . علت بروز حرکات جوانمردانه در یک فعالیت به وسیله ی یک آرزو و یا روحیه خوب ، تمایل به کسب لذت برای خود است . اما تحمل فشار در بیشتر اوقات به صورت انفرادی ، کار بزرگی است و مقدمه ای برای یک تکنولوژی به نظر می رسد و این کار لذت بیبشتری دارد .
فرصت مردم برای فعالیت ها و مسئولیتشان در بیشتر اوقات ، برای جستجو و احترام گذاشتن در ورزش است که با پیوستن فدراسیون ورزشی به IOC ، هر انسان برای خود فرصتی را برای ورزش کردن تنظیم می کند . در این راه ، تکمیل کردن فرصت ها در فعالیت های ورزشی رسمی بیشتر است . بیشتر فعالیت های عمومی ، مشهور و معروف اند و تعقیب کردن فعالیت های گوناگون زمان زیادی می خواهد .
جوانمردی در یک بازی معین باید به گونه ای باشد که هر رقیب چه بعد از مسابقه و چه قبل از مسابقه آن را رعایت کند . جوانمردی نباید در بردن اجرا شود بلکه باید در باختن هم باشد . برای مثال در فوتبال یک ورزشکار نباید خارج از رفتار ورزشی در مقابل دیگران بازی کند و توپ را خارج از زمین لگد بزند . هم چنین از تیم های دیگر هم در پرتاب اوت انتظار صحیح می رود و ...
ورزش و تدبیر
ورزشکاران بزرگ برای وضعیت های خیلی دشوار در ورزش ، زمینه ی تدبیر را در نظر می گیرند . برخی احساسات در تخریب احتمالی تدابیر ، نقش موثری دارند و ممکن است احساسات دیگران به طور طولانی ، موجب تقویت تیم شده و موثر واقع شود .
در المپیک برلین تابستان 1936 نگاه داشتن تصاویر شاید موجب شناسایی بهتر تمدن ها و تقویت تبلیغ در سراسر رویداد ها می شد . در تاریخ ورزش اسکاتلند و ایرلند نیز ورزش ، به صورت برتر است که برای مثال ، مطابق علامت های تخصصی در فوتبال اسکاتلند ، بازی فوتبال انجام می شود که نشات گرفته از فوتبال انگلستان است .
هنر و ورزش
ورزش به هنر خیلی وابسته است .
اسکی روی یخ و تای چی ورزش های هنری است برای رسیدن به یک منظره ی تماشایی ، و موجب حادثه و تجربه ای برای تماشاچی می شود . همین طور وجود تماشاگران عامل اصلی این فعالیت های ورزشی و هم چنین به اجرا در آوردن هنر شان است و چنین هنری مثل اجرای هنر ژیمناستیک و غیره است .
حقیقت هنر ورزش ، در برخی مواقع احتمالی ، به ماهیت آن ورزش بستگی دارد.
تربیت بدنی برای این است که تمام اعضای بدن را پرورش دهیم تا موجب بهبود سلامتی شود. اما در ورزش حرفه ای چنین چیزی نیست. دلایل من این است:
1. تربیت بدنی جزیی از برنامه زندگی (روزانه) است، یعنی شما را از کاری نمی اندازد. اما در ورزش حرفه ای، ورزشکار به ورزش به عنوان شغل می نگرد یعنی تمام یا قسمت اعظمی از روز را ورزش می کند.
2. هدف تربیت بدنی چیزی نیست جز بهبود سلامتی اما عمده هدف ورزشکار شرکت در مسابقات ورزشی، شکست حریفان و کسب مقام و احیانا کسب شهرت و درآمد است.
3. مسابقه نه تنها مشوق ورزش نیست بلکه مخرب آن نیز هست. زیرا:
الف- در تربیت بدنی شما باید به همه اعضای بدن رسیدگی کنید در حالی که در عمده یا تمام ورزش ها شما به آن قسمتی از بدن می پردازید که در مسابقه به آن نیاز دارید. به همین دلیل بسیاری از جوانان تربیت بدنی را رها کرده و ورزش را شغل خود محسوب می کنند. حتی برای کسب مقام دست به کارهای خطرناکی می زنند مانند استفاده از مواد نیروزا
ب- در تربیت بدنی شما نباید کار خطرناکی انجام دهید یا خود را در موقعیت خطرناکی قرار دهید در حالی که ورزش و مسابقه بدون خطر معنا ندارد. بسیاری از این خطرات موجب مصدومیت ورزشکار شده است و گاه ورزشکار مجبور می شود برای همیشه صحنه ورزش یا اصلا تربیت بدنی را ترک کند.
اصولا قرار گرفتن در موقعیت خطرناک برخلاف تربیت بدنی است.
ج- انسان پس از پرورش اعضای خود باید به یک نشاط برسد اما ورزشکار آنقدر ورزش یا بهتر بگویم فعالیت می کند تا خسته شود. مخصوصا اگر قرار باشد که در مسابقه ای بزرگ شرکت کند.
د- در بسیاری از مسابقاتی که وزن اهمیت دارد، ورزشکار باید شدیدا مراقب وزن خود باشد مثلا یا زیاد غذا بخورد یا کم یا اینکه آب بدن خود را بوسیله تعریق کم کند (مانند کشتی) که این خود عاملی برای ایجاد سنگ کلیه است.
. ورزشکاران حرفه ای تا زمانی سخت ورزش می کنند که سنشان در محدوده سنی مسابقات باشد اما بعد، دیگر به ورزش آنچنان که باید نمی پردازند. البته منظور من این نیست که همانند دوران جوانی ورزش کنند بلکه متناسب با سنشان. اما بهر حال بعد از یک دوره چند ساله ورزش حرفه ای، اگر شخص فعالیت خود را کنار بگذارد دچار مشکلاتی می شود:
الف- عضله هایی که برای مسابقات پرورش داده شده اند در زمان بازنشستگی بیکار مانده و به سرعت تحلیل می روند. بدن شخص از ترکیب ورزشی خارج شده و خود او دچار مشکل روحی می شود.
ب- باید بخاطر مصدومیت ها یا امساک هایی که در دوره ورزش حرفه ای دچار آن شده در ایام پیری نتایج آن را قبول کند. مانند سنگ کلیه، یا عقب ماندن از موضوعات مهمی چون علم.
5. ورزشکار معمولی متناسب با وضع سنی و توانی خود ورزش می کند و در ایام پیری سرعت تحلیل اعضای بدن او بسیار کمتر از سرعت تحلیل اعضای بدن یک ورزشکار حرفه ای است.
6. بعضی از ورزش ها مانند فوتبال و یا قهرمان مسابقات دارای ارج و قربی فراوان است و متناسب با آن حقوق و درآمد آنها زیاد می شود.
اگر این پول ها را جمع می کردند و با آن ورزشگاه هایی معمولی با امکانات معمولی تر در مناطق محروم می ساختند و نیز از مزایای تربیت بدنی صحیح و معایب تربیت بدنی ناصحیح می گفتند آنگاه حتما تعداد ورزشکاران بیشتر می شد و سلامتی جامعه بهبود می یافت.
دو پیشنهاد:
1. یک نفر آمار بگیرد که سلامتی ورزشکاران حرفه ای بهتر است یا ورزشکاران معمولی مخصوصا در ایام پیری البته باید شرایط یکسان باشد. مثلا هر دو از مزایا و معایب حرکتی که انجام می دهند آگاه باشند. چون یک ورزشکار معمولی که دانشی ندارد، مانند همان ورزشکار حرفه ای است.
2. بیاییم بجای اینکه ورزش های ساخته شده را علمی کنیم ورزش را از علم اقتباس کنیم. یعنی ببینیم علم چه می گوید و بعد ببینیم چه حرکتی برای آن مفید است (البته حتما اینکار شده اما نه با آن بودجه ای که ورزش های مشهور دارند).
ورزش حرفه ای برای کودکان
رسیدن به ۱۰ سالگی نقطه عطفی برای کودکان است؛ سنی که آنها یاد می گیرند به تدریج به استقلال برسند دراین سن کودکان آماده تغییر و تحولات ناشی از بلوغ جسمی، فکری و عاطفی می شوند اما درعین حال این سن از سوی بسیاری از والدین سنی تلقی می شود که باید به کودکانشان یک رشته ورزشی را بطور حرفه ای آموزش دهند و به عبارتی بهتر ورزش را بطور حرفه ای پی گیری کنند.
غافل از آن که ۱۰ سالگی به هیچ وجه نباید آغاز فصل ورزش حرفه ای در زندگی باشد. این روزها باوجود توصیه اکید کارشناسان ومربیان ورزش و حتی روانشناسان کودک، بچه های ۹ یا ۱۰ ساله از سوی والدینشان تشویق می شوند تا یک ورزش مثل فوتبال و ژیمناستیک و ... را بطور حرفه ای بیاموزند.
مربیان این رشته های ورزشی با برپایی کلاس های فشرده، مسابقات آزاد هفتگی و دیگر رقابت های هیجان انگیز وعده پرورش دادن کودکان را می دهند که در آینده بازیکنان موفقی خواهند شد، در دبیرستان جذب تیم های مختلف ورزشی می شوند و در نهایت افتخار آفرینان آینده جامعه ورزش خود خواهند بود، اما این تنها یک روی سکه است.
به گفته ریچارد گنیزبورگ، استاد دانشگاه و روانشناس در حوزه ورزش کودکان بخاطر همین خط مشی اشتباه کودکان از سنین پائین تر از آسیب های وارده به ماهیچه ها، استخوان ها و مفاصل در هر شاخه ورزشی که بطور حرفه ای به آن می پردازند، رنج می برند واین در بزرگسالی به درد ها و ناراحتی های مزمنی در آنان تبدیل می شود.
رؤیای والدین برای تبدیل شدن فرزندشان به قهرمان مسابقات المپیک یا یک ستاره ورزشی چیز تازه ای نیست، اما به گفته مشاوران با تجربه ورزشی هر کودکی نه باید و نه می تواند به یک ستاره ورزشی تبدیل شود.
هدف اصلی از ورزش در سنین پائین، آموختن مهارت های پایه ورزشی، لذت بردن از نفس ورزش و در نهایت کشف استعدادهای ورزشی برای پرداختن به آنها در سنین بالاتر است و این با آموختن یک شاخه ورزشی بطور اجباری که مستلزم تلاش برای قهرمانی است منافات دارد.
بسیاری از والدین فکر می کنند تمرکز روی یک ورزش خاص چه ضرری می تواند داشته باشد که کارشناسان ورزش در جواب به این سؤال می گویند: «ورزش نوجوانان و کودکان نباید حالت حرفه ای به خود بگیرد چرا که به لحاظ عاطفی و فیزیکی یک اشتباه بزرگ است.
● اشتباه والدین
روانشناسان حوزه ورزش که با ورزش تخصصی نوجوانان مخالف هستند، والدین را مقصر می دانند. نیکول اسپریت، دکترای روانشناسی و مؤلف کتاب «ورزشی برای همه کودکان» می گوید: «مطمئناً والدین، بد بچه های خود را نمی خواهند، مشکل اینجاست که از ریسک مرتبط با ورزش تخصصی دراین سن آگاه نیستند.
از سوی دیگر چشم و همچشمی با دیگر والدین و این تصور غلط که با یکسال ورزش حرفه ای، کودکانشان قهرمان مسابقات جام جهانی می شوند موجب ایجادمشکلات جبران ناپذیری می شوند.
بیشتر والدین خود به سراغ یک مربی می روند و می گویند: «می خواهم کودکم بیشتر تمرین یا آموزش مازاد داشته باشد، این در حالی است که کودک دراین سن درک درستی از ورزش حرفه ای ندارد و به ورزش بیشتر به جنبه بازی و سرگرمی نگاه می کند.
