بخشی از مقاله
چکیده :
مشکلات مربوط به محیط زیست و اهمیت حفاظت از محیط زیست یک مسئله ی جهانی است. فرهنگ عامل اصلی و به معنای موتور توسعه پایدار و حفاظت از محیط زیست می باشد. آموزش زیست محیطی به منظور ایجاد یک فرهنگ عمیق یعنی تربیت افرادی دارای احساس مسئولیت نسبت به محیط زیستی و دارای دانش، نگرش، انگیزه، تعهد و مهارتهای لازم برای فعالیت های مختلف در جهت ایجاد محیط زیستی سالم و پاک و تعهد به نگهداری از محیط برای نسلهای آینده می باشد.
حفاظت از طبیعت و احترام به محیط زیست، در کشور ایران با داشتن فرهنگی کهن سابقه أی دیرینه دارد. طبیعت و بخصوص درخت و جنگل در اسطوره شناسی ایرانیان بسیار اهمیت داشته است. در زمان هخامنشایان جلوگیری از آلودگی عناصر چهارگانه آتش، خاک، هوا و آب مورد توجه بوده است. حفظ و حمایت از طبیعت و محیط زیست در دین مبین اسلام نیز توصیه شده است. مسلمانان ایرانی هنوز هم در روستاها آب را مهریه فاطمه - س - دانسته و آلوده کردن آنرا گناه می دانند. پیامبر اکرم - ص - می فرمایند نزد من شکستن شاخه درخت به منزله شکستن بال فرشتگان است. خداوند در قرآن می فرماید: یعنی طهارت و پاکی در همه چیز است.
اصولا برای ایجاد توسعه فرهنگی سه رویکرد را مطرح می نمایند که عبارتند از: "رویکرد مبتنی بر قانون"،"رویکرد مبتنی بر اخلاق"،"رویکرد مبتنی بر آگاهی" و در مقایسه ی با دو رویکرد دیگر مورد سوم دارای قابلیت بیشتر و تاثیرگذاری بسیار عمیق تر در جامعه می باشد. و "آموزش و پرورش" به عنوان یکی از مهم ترین مجریان آموزش و ایجاد فرهنگ می تواند ازین رویکرد در جهت توسعه ی "فرهنگ حفظ محیط زیست" مورد بهره برداری قرار گیرد.
قابل ذکر است که برای دستیابی به نتایج مطلوب در جهت ایجاد فرهنگ صحیح در هر زمینه، نیاز به ارتباط و تعامل دستگاههای متولی با آموزش و پرورش می باشد و تنها در "ارتباط تنگاتنگ دو سویه" می تواند بسترهای مناسب آموزش رفتارهای مناسب و مورد نظر در فرهنگ جدید را در بین کودکان و نوجوانان و در نتیجه افراد جامعه فراهم سازد.
