بخشی از مقاله
چکیده
روش پژوهش: برای این منظور، 30 زن تمرین نکرده گروه تجربی - میانگین سن 21/7 3/1، میانگین وزن72/4 1/3 کیلوگرم و میانگین قد 177 2/4 سانتی متر - و گروه کنترل - میانگین سن 22/4 2/6، میانگین وزن72 3/7 کیلوگرم و میانگین قد 181 1/9 سانتی متر - به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند، آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی ها سه روز در هفته و به مدت 10هفته تمرین کردند. در شروع و پایان 10هفته تمرین قدرت عضلانی آزمودنی ها با استفاده از آزمون یک تکرار بیشینه در دو حرکت بالاتنه - جلوبازو و پرس سینه - اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تی وابسته و مستقل به ترتیب برای مقایسه تغییرات درون گروهی و بین گروهی استفاده شد.
یافتهها: بعد از 10 هفته، قدرت عضلانی در تمام حرکات بالاتنه در گروه تجربی به طور معنی داری افزایش یافت
نتیجهگیری: این نتایج نشان میدهد که تمرینات مقاومتی بر زنان تمرین نکرده در ارتباط با افزایش قدرت در عضلات بالاتنه موثر می باشد.
مقدمه
تمرین مقاومتی یک روش مثمر ثمر برای افزایش قدرت عضلانی است و اغلب جهت آمادگی عمومی، آماده سازی ورزشکاران و بازتوانی قدرت پیشنهاد می شود. یکی از راه های مفید برای بهبود ترکیب بدنی و افزایش قدرت عضلانی، تمرینات مقاومتی میباشد. در سال - 1990 - کالج طب ورزش آمریکایی American College of Sports Medicine برای اولین بار تمرینات مقاومتی را به عنوان یک جزء مؤثر در برنامه های آمادگی جسمانی برای افراد سالم در تمام سنین گنجاند.
در تمرینات مقاومتی باید به سه اصل مهم که حجم، شدت و تواتر تمرین هستند توجه کرد، چرا که هنگام طراحی یک برنامه تمرین مقاومتی باید به این عوامل توجه کرد؛ علاوه بر این باید به ترتیب انجام حرکات، فواصل استراحتی مابین نوبت ها و حرکات، نوع انقباض و سرعت انقباض و حتی تغذیه آزمودنی ها که ممکن است باعث ایجاد سازگاری تاثیر گذار بر تمرین های مقاومتی مورد استفاده در این پژوهش، شود.
در بین متغیرهای مختلف برنامه تمرین مقاومتی، حجم تمرین نسبت به سایر موارد بیشترین توجه را در سال های گذشته به خود جلب کرده است. به طور کلی در تمرین مقاومتی، حجم تمرین به عنوان تعداد کل نوبت ها و تکرارهای اجرا شده در طی یک جلسه تمرین در نظر گرفته می شود. اگر در طراحی یک برنامه تمرین مقاومتی، دقت کافی در مورد تعیین حجم تمرین صورت نگیرد، ممکن است فرد یا ورزشکار از فواید و اثرات این تمرین بهره کامل را نبرد و به اهدافی که مد نظر وی است نرسد.
در این زمینه - بکرمن و همکاران، - 2005 نشان دادند که تمرینات مقاومتی و هوازی، بیشتر از تمرین هوازی به تنهایی؛ در بهبود قدرت و استقامت عضلانی بیماران مبتلا به اختلالات مزمن ریوی می شود. - استارکی و همکاران، - 1996 تفاوت معنی داری در افزایش قدرت و حجم عضلانی بین دو گروه یک نوبت و سه نوبت تمرین مقاومتی نشان ندادند.
- جوکا سروکا - 2005 در تحقیق خود تحت عنوان تمرینات مقاومتی از نوع توانی در زنان و مردان میانسال به این نتیجه رسید که سه جلسه تمرینات مقاومتی در هفته به مدت 22 هفته باعث افزایش انعطاف پذیری تنه - %14 - ، توان غیر هوازی - %12 - و پرش جفت عمودی - %18 - می شود. - وایت و همکاران، - 2006 اثر تمرین مقاومتی را به مدت هشت هفته، دو بار در هفته و با شدت 60 تا 80 درصد حداکثر یک تکرار بیشینه بر بیماران ام اس بررسی کردند.
- جیل و همکاران، - 2002 در تحقیق خود به این نتیجه رسیدند که تمرینات مقاومتی سبب افزایش چمشگیری در توان بی هوازی و قدرت اندام تحتانی شد. نتایج نشان داد قدرت عضلات باز کننده زانو 7 درصد، طول گام 8درصد، و خستگی آنان 24درصد بهبود یافت. نتایج تحقیق - فاتوروس و همکاران، - 2005 نشان داد که 24 هفته تمرینات مقاومتی با شدت - RM1 - %82 سبب افزایشی به میزان % 63 تا %91 و در قدرت %17 تا %25 در توان بی هوازی شد.
روش شناسی پژوهش: ×آزمودنی ها:
روش پژوهش حاضر، نیمه تجربی و روش اجرای آن نیز میدانی بوده است. جامعه آماری این پژوهش متشکل از زنان تمرین نکرده بودند. 30 زن از میان جامعه آماری به طور تصادفی به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و پس از تکمیل فرم رضایت نامه و پرسشنامه پزشکی به طور تصادفی به دو گروه مقاومتی - تجربی 15 - نفر - ، و کنترل 15 - نفر - تقسیم شدند.
مشخصات توصیفی آزمودنی در جدول 1 ارائه شده است.
روششناسی: جامعه آماری این پژوهش 30 نفر از زنان تمرین نکرده بودند، آنها که هیچ گونه سابقه شرکت در تمرینات مقاومتی نداشتند به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند.
