بخشی از مقاله
مقدمه
آخرین جنگ مهم ایرانیان و عرب که آن را تا زمان فتح الفتوح نام نهادند. در حدود سال 21 بعد از هجرت واقع شد و یزدگرد سوم آخرین پادشاه ساسانی پس از مقاومت ها و کوشش های فراوان سرانجام در مرو کشته شد. پس از این واقعه ایران میدان تاخت و تاز عرب شد و از آن زمان نزدیک دویست سال اعراب بر ما حکومت کردند و آثار علمی و ادبی ایران تحت نفوذ این قوم واقع شد.
اگر چه در همین زمان زبان فارسی نیز در عربی نفوذ پیدا کرد ولی این اندازه از تأثیر فارسی در عربی نسبت به نفوذ و استیلای زبان عرب در فارسی جزئی است و در مدت دویست سال زبان عربی به گونه ای در زبان فارسی ریشه دواند که در تاریخ عالم کمتر نظیر آن در تاریخ دیده شده است.و تقرباًی تمام دانشمندان و نویسندگان ما در دوره ی استیلای عرب حتی در قرن های بعد تألیفات خود را به عربی نوشتند. و زبان عرب زبان علم و ادب شد و خط وزبان فارسی مورد بی توجهی واقع شد. پس از غلبه عرب بر ایران زبان معمول که همان پهلوی بود تغییراتی یافت و به تدریج جای خود را به زبان فارسی دری - فارسی کنونی - داد. از خصوصیات زبان فارسی نسبت به پهلوی :
-1 نوشته شدن آن است به الفبای عربی
-2 داخل شدن کلمه های فراوان عربی در آن.
باید متذکر شویم که استعمال کلمه های عربی در آن زمان نه تنها از ضروریات بود، بلکه نوعی نشانه علم و ادب شمرده می شد. و امروزه آنچنان آمیختگی این فرهنگ و زبان را با خط و زبان خود قرین می بینیم که به سختی می توانیم تشخیص دهیم که ایا این واژه یا عنصر سازندهی زبان، فارسی است یا عربی. در این تحقیق هدف این است که تشدید را که امروزه یکی از عناصر سازنده زبان فارسی می باشد مورد نقد و بررسی قرار داده و ضمن ریشه یابی آن به روش های تدریس مؤثر در آموزش آن در املای فارسی بپردازد.
