بخشی از مقاله
مقدمه
اگر در کتاب ارزشمند نهجالبلاغه، این منبع اصیل شیعه درباره شادی و شادمانی، هر چند گذرا جستجو کنیم، به دلیل قرابت آن به منبع علوم شیعی و اسلامشناس بزرگ امیرالمؤمنین علی علیهالسلام، میتوانیم نزدیکترین، روشنترین و دقیقترین تعالیم اسلامی را درباره این موضوع بسیار مهم استخراج و استنباط کنیم و از آن بهرهمند شویم. امیرالمؤمنین علی علیهالسلام در این باره میفرمایند: اما بعد، گاه باشد که مرد از به دست آوردن چیزهایی شاد میشود که از دستش نمیرفته و در عین حال، غم از دست دادن چیزهایی را میخورد که دست یافتن به آنها محال بوده است.
چنان باید که شادی و سرور تنها به سبب بهرههایی باشد که از آخرت خویش به دست آوردهای و دریغت بر ارزشهای اخروی باشد که از دست میدهی، اما از بهرههایی که از دنیای خویش به چنگ میآوری، شاد مباش و از ارزشهای دنیوی و مادی که از دست میدهی، اندوهگین مشو و همت خویش را صرف دنیای پس از مرگ کن. پس چنین مباد در نگاه تو، دست یافتن به لذتی یا فرو نشانیدن آتش خشمی، برترین دستاورد باشد که در نگاه چون تویی برترین ارزشها میباید میراندن باطلی یا زنده کردن حقی باشد و نیز بایسته است که برای آنچه پیش میفرستی، شادمان شوی و بر آنچه بر جای مینهی، افسوس بخوری و فراسوی زندگی این جهان را همت گماری.ٌ
روش: مقالهی مورد نظر کتابخانهای و در محدودهی فرمایشان امیرالمؤمنین علی علیهالسلام و کتاب ارزشمند نهجالبلاغه میباشد. سؤال مقالهی حاضر مبنی بر جایگاه شادی و سرور از منظر نهجالبلاغه است که در این زمینه احادیث و روایات مربوط به جایگاه شادی و سرور را از دیدگاه نهجالبلاغه مورد بررسی و کنکاش قرار دادیم.
نتیجه گیری: شادی اگر در راستای عبادت معبود، و رسیدن به فضایل معنوی باشد، نه تنها اشکال ندارد، بلکه مورد تأیید از منظر اسلام است، این شادیها همانطور که خود انعکاسی از کمال معنوی انسان است. عامل تحریک و گامی دیگر به سوی کمالات بیشتر وی خواهد بود. البته بایداین مسئله را مدّ نظر داشت که اسلام هر گونه شادی را مجاز ×نمیداند، بلکه شادی در چار چوب شریعت، مطلوب است.
مقدمه
آرامش یکی از گمشدههایمهمّ بشر بوده است که در طول تاریخ به هر دری میزند تا آن را پیدا کند. تاریخ بشر پر است از صحنههای غمانگیزی که انسان برای بدست آوردن آرامش به هر چیزی متوسل شده و در هر راهی قدم نهاده است. ترس و اضطراب، به دلیل گرایش و دلبستگی به امور دنیویست. نا آرامی افراد عادی به دلیل اتکای آنان به چیزی است که خود تکیه گاهی ندارد، به همین جهت این ضربالمثل شکل گرفته که؛ انسان غرق شده به هر گیاهی تکیه میکند و دست میاندازد تا نجات پیدا کند، زیرا خیال میکند آن گیاه در دریا ریشه دارد و قوی است.
