بخشی از مقاله
چکیده
هدف از این پژوهش، راهبردهای خصوصی سازی در صنعت ورزشی از طریق ساختار سرمایه گذاری از دیدگاه مدیران و کارشناسان ادارات ورزش و جوانان استان آذربایجان شرقی می باشد. روش پژوهش این تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر روش، توصیفی میباشد که به صورت پیمایشی انجام شده است. کلیه کارکنان ادارات ورزش و جوانان استان آذربایجان شرقی، به تعداد 146 نفر، حجم جامعه آماری را در این پژوهش تشکیل می دهند. در این تحقیق جامعه مساوی نمونه است لذا از روش سرشماری استفاده شد.
جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه تاثیر خصوصی سازی خسروی زاده و همکاران - - 1393 استفاده شده است، روایی صوری و محتوایی پرسشنامه توسط اساتید متخصص حوزه مدیریت ورزشی تایید و پایایی درونی از طریق ضریب آلفای کرونباخ 0/942 بدست آمد. برای تعیین وضعیت نرمال بودن داده ها از آزمون کولموگروف اسمیرنوف استفاده شد. با توجه به نرمال بودن توزیع داده ها از آزمون t تک گروهی برای آزمون فرضیه ها استفاده شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که وجود راهبردهای اقتصادی، اطلاعاتی، مدیریتی و فرهنگی و اجتماعی ساختار سرمایه گذاری در صنعت ورزش معنی دار می باشد.
.1 مقدمه
اصطلاح خصوصی سازی به هرگونه انتقال فعالیت از بخش عمومی به بخش خصوصی اطلاق می شود دراصل، خصوصی سازی واگذاری مسؤولیت دولت در هرچه کارآمدتر کردن سرمایه ها با اتکا به مشارکت بخش خصوصی است و ناگفته نماند که سرمایه گذاری در ایجاد هر فضای ورزشی منجر به ایجاد ارزش افزوده آن مکان می شود. با این مفهوم، هرگونه فعالیت بنگاههای اقتصادی در هر مکان موجب افزایش تولید ناخالص ملی و سرمایه های ملی است در واقع، موضوع خصوصی سازی از سال 1368 در خط مشیها و سیاستهای برنامه اول توسعه - اقتصادی، اجتماعی وفرهنگی - جمهوری اسلامی ایران مطرح گردیده و زمینه اجرایی با تصویب نامه مورخه1370/03/29هیات وزیران و علام فهرست حدود 3000 شرکت دولتی و متعلق به دولت، به منظور دستیابی به ارتقاء کارایی فعالیت ها و کاهش حجم تصدی دولت در فعالیتهای اقتصادی غیرضرور و نیز ایجاد تعادل اقتصادی و استفاده بهینه از امکانات و منابع، فراهم شده است.
در خصوص ورزش باید قید نمود که سهم ورزش در اقتصاد ملی رابطه ای مستقیم با میزان سرمایه گذاری در آن دارد که در وضعیت حاضر در کشور ما میزان آن در مقایسه با کشورهای توسعه یافته اندک است. در کشورهای ایتالیا، انگلستان و آلمان نسبت اقتصاد ورزش به تولید ناخالص داخلی به ترتیب برابر 2درصد،1/7 درصد و 1/4درصد و برای ایران 38صدم در صد گزارش شده است - صداقتی و همکاران،. - 1389 این مطلب گویای این واقعیت است که در ایران، میزان سرمایه گذاری دولت در بخش ورزش با رشد جمعیت و متقاضیان ورزش متناسب نیست و چنانچه این روند در آینده نیز ادامه یابد، میزان کمبودها بیشتر آشکار می شود.
برطرف کردن این مشکلات با سرمایه گذاری دولتی میسر نیست؛ از این رو برای حل این مشکل در بسیاری از کشورها بخش های خصوصی وارد عمل شده اند و به مزایایی از جمله کاهش بار مالی دستگاه ها، بهره برداری مؤثر از منابع و امکانات، افزایش کارآیی فعالیت ها، توسعه منابع مالی و بهبود رشد اقتصادی ایجاد کرده اند - رضوی،. - 1385 در واقع، در کشور به دلایلی، تمایل برای سرمایه گذاری خصوصی در بخش ورزش وجود ندارد. ورزش کشور به دلایلی همچون بی میلی بخش خصوصی به سرمایه گذاری در ورزش های پایه و گرایش بیشتر به سرمایه گذاری در رشته های تفریحی درآمدزا، ناکافی بودن منابع مالی و سرمایه گذاری، ناچیز بودن هزینه های ورزشی سبد خانوار و اتلاف منابع مالی به دلیل نبود مدیریت یکپارچه ورزشی با تهدیدهایجدّی مواجه است.
همچنین، نبود ضمانت مالی برای سرمایه گذاری بخش خصوصی، گرانی زمین و مشکل تهیه تجهیزات فیزیکی مورد نیاز، نبود قانون و آیین نامه های خاص برای ایجاد باشگاه های جدید، نبود آیین نامه خاص به منظور واگذاری زمین، همکاری نکردن شهرداری ها، مشکلات صدور مجوز برای باشگاه ها و مراکز ورزشی، کمبود نیروی انسانی متخصص مورد نیاز، کمبود امکانات آموزشی ضمن خدمت برای مدیران باشگاه ها، نبود مدیریت و روش های مناسب اداره باشگاه های بخش خصوصی، نبود برنامه های حمایتی از بخش خصوصی، نبود قانون متناسب در مورد تسهیلات بانکی، اعطا نشدن وام های بلند مدت کم بهره، اختصاص نیافتن معافیت های مالیاتی و گمرکی، حمایت نکردن از تولیدکنندگان کالاهای ورزشی، نرخ زیاد سود تسهیلات اعطایی به بخش های خدماتی از جمله ورزش، تعدد مراکز تصمیم گیری و نبود تعامل لازم بین سازمان های مرتبط، بی میلی مردم برای هزینه کردن در امور ورزشی، ضعف تبلیغ و فرهنگسازی مناسب در مطبوعات و صدا و سیما و قوانین سخت گیرانه نهادهای دولتی از جمله چالش ها و موانع ورود بخش خصوصی به صنعت ورزش کشور معرفی شده است.
تحقیقاتی که به این موضوع اشاره داشته اند عبارتند از اینکه زرین قلم - - 1384 در رساله ای با عنوان ارزیابی پیامدهای کلان اقتصادی برنامه سوم توسعه اقتصادی، نشان داد که اگرچه به طور کلی براساس مقادیر اندازه گیری شده برای شاخص ها اندازه دولت در اقتصاد و عملکرد شرکت های دولتی، سهم دولت در اقتصاد افزایش یافته، اما خصوصی سازی تأثیرات مثبتی بر رشد تولید ناخالص داخلی داشته است. رضوی و همکاران - - 1383 در تحقیقی با عنوان خصوصی سازی در ورزش با تاکید بر ورزش قهرمانی نشان دادند ، 89/3 درصد از مدیران ورزش کشور، خصوصی سازی را موجب افزایش کارایی در بخشهای مدیریتی دانستند، 90/5 درصد با واگذاری خدمات بخشهای غیر دولتی موافق بودند و 94/8 درصد، اعمال خصوصی سازی را مستلزم اصلاح مقررات در زمینه تسهیلات بانکی، مالیات، عوارض و.. دانستند.
همچنین، مدیران ضمن اعلام توافق خود با انتقال ورزش قهرمانی از سازمان تربیت بدنی به کمیته ملی المپیک کمترین توافق را داشتند. مشیری - - 1389، در مقاله ای با نام اثرخصوصی سازی بر رشد اقتصادی با استفاده از یک مدل رشد درونزای تجربی و با به کارگیری از داده های 117 کشور در حال گذار و در حال توسعه برای دوره ی - 1998-2003 - ، نشان داد که سازگاری و تداوم اجرای سیاست خصوصی سازی، وجود محیط رقابتی و شفافیت در سیاستگذاری ها، تأثیری مهمتر از خصوصی سازی بر رشد اقتصادی دارند.
کشکر و همکاران - - 1390 در تحقیقی با عنوان بررسی دستاوردهای برنامه خصوصی سازی در دارایی های ورزشی نشان دادند که رقابت، منافع مالی، سودآوری، کارایی، ارزشیابی و نظارت، تامین منابع مصرف کنندگان، استفاده از تخصص ها، نسبت به قبل از خصوصی سازی بهبود داشته و مقررات زدایی، اشتغال و دستمزد، گسترش مالکیت بدون تغییر بوده اند. تومارو - 2007 - 1 معتقد است که خصوصی سازی، کارایی تولید را کاهش ولی رفاه اجتماعی را افزایش می دهد. ژانگ و ژاگ - 2009 - 2 خصوصی سازی را موجب بالابردن رفاه اقتصادی و اجتماعی در تسهیلات ورزشی می داند.
آمس3 و همکارن - - 2007 در تحقیقی با عنوان مقایسه بهره وری مراکز خصوصی و دولتی ورزشی نشان دادند که مراکز خصوصی دارای بهره وری مناسبی بوده به طوری که دارای تاثیراتی از قبیل جذب نیروی کارآمد، شفافیت مالی، استفاده بهینه از اعتبارات و امکانات، کاهش هزینه ها، استفاده بیشتر از مجموعه، افزایش سود و بهبود کیفی نیروها بود. تی سامنی4 و همکاران - 2010 - معتقدند که خصوصی سازی موجب بهبود خدمات، افزایش رضایت مشتریان، بهبود آموزش کارکنان و کارایی تولید می شود.
بنابراین، باید اشاره کرد که اگر ورود بخش خصوصی در ورزش بر اساس برنامه های بالادست و به صورت درست و مناسب انجام شود، می تواند ظرفیت ها و قابلیت های حوزه ورزش را افزایش دهد، باعث تحول و بهره وری بهتر و در نهایت رشد و توسعه بیشتر آن شود. با این حال، کشورهای در حال توسعه به دلیل تحولات جهانی با مسائلی هم چون کاهش شدید کمک های دولتی به بخش ورزش و نبود فرآیندی برای جذب مشارکت دیگران در سازمان های ورزشی مواجه شده اند که این موضوع باعث محدودیت هایی در رشد و توسعه ورزش آن ها شده است. در کشور ما نیز با مطرح شدن خصوصی سازی در برنامه اول توسعه، واگذاری ورزش و تصدی امور آن به بخش خصوصی در برنامه سوم توسعه در دستور کار دولت قرار گرفته است.
در این میان این نکته قابل توجه است که استان آذربایجان شرقی از قطب های صنعتی کشور محسوب می شود و اقتصاد آن را به ترتیب بخش های خدمات، صنعت و کشاورزی تشکیل می دهد. که در این حوزه ها بخش خصوصی سهم عمده ای دارد. در واقع مشارکت بخش خصوصی در ورزش می تواند تاثیرات قابل توجهی در اقتصاد استان، اطلاعات سرمایه ای، مدیریتی و فرهنگی و اجتماعی سرمایه گذاری داشته باشد لذا این تحقیق می خواهد به این سوال پاسخ دهد که راهبردهای خصوصی سازی در صنعت ورزشی از طریق ساختار سرمایه گذاری از دیدگاه مدیران و کارشناسان ادارات ورزش و جوانان استان آذربایجان شرقی چه مواردی را شامل می شود؟
.2 روش پژوهش
پژوهش حاضر از نظر هدف جزء تحقیقات کاربردی و از نظر روش از نوع توصیفی است. کلیه مدیران و کارکنان ادارات ورزش و جوانان استان آذربایجان شرقی، حجم جامعه آماری را در این پژوهش تشکیل می دهند. تعداد کارکنان، 146 نفر هستند که در این تحقیق جامعه مساوی نمونه است لذا از روش سرشماری استفاده شده است و کلیه کارکنان نمونه آماری این تحقیق را شامل می شوند.
