بخشی از مقاله
چکیده
موضوع این مقاله آموزش الکترونیکی به عنوان رویکردی نو در مدیریت آموزشی می باشد. هدف از این مقاله بررسی مفهوم آموزش الکترونیکی، تاریخچه، انواع، مزایا، مشکلات آموزش الکترونیکی، و مدیریت آموزشی می باشد. روش پژوهش اسنادی- تحلیلی با استفاده از منابع چاپی والکترونیکی است. یافته های این پژوهش بیانگر آن است که آموزش الکترونیکی یکی از رویکردهای نو در امر آموزش می باشد. از بررسی های صورت گرفته و مرور تاریخچه آموزش الکترونیکی در ایران می توان به این نتیجه رسید که این عملکرد بسیار نوپا بوده و راهی طولانی را در پیش رو دارد. با توجه به اینکه نیازهای آموزشی در حال گسترش روزافزون می باشد این امر، به روز شدن و گسترش و ارتقای فناوری های آموزشی را نیز می طلبد.
از این رو انتظار می رود در آینده شاهد نو آوریهایی در زمینه نرم افزارهای آموزش الکترونیکی باشیم. ضرورت و الزام یاد گیری و استفاده از آموزش الکترونیکی در جوامع مختلف و درکشور ایران به خوبی احساس می گردد. مشکلات عدیده ای پیش روی آموزش الکترونیکی می باشد که با توجه به توان علمی و پتانسیل های علمی و مهارتی جوان کشور می توان به رفع این مشکلات امیدوار بود. از بیان مطالب فوق، این مطلب در ذهن ما تداعی می شود که مدیریت آموزشی به عنوان یک علم نوپا و مدرن، می تواند از آموزش الکترونیکی به عنوان یکی از روش های تدریس و یادگیری، در جهت پیشبرد اهداف مدیریتی خود استفاده نماید.
مقدمه
در عصر جدید آموزش سنتی وحضوری جوابگوی جامعه ی رو به رشد و جوان کشور نمی باشد. بنابراین آموزش غیر حضوری و بخصوص آموزش الکترونیکی می تواند به عنوان رویکردی جدید در آموزش تلقی گردد. از آموزش الکترونیکی به تعداد نویسندگان در این زمینه تعریف وجود دارد که به ذکر تعدادی از آنها پرداخته می شود.
آموزش الکترونیکی، نظام آموزشی نوینی است که در آن تمامی فرایند آموزش و یادگیری به وسیله فن آوری اطلاعات و ارتباطات صورت می گیرد
در جایی دیگر بدیعی وفرج الهی به نقل از رضایی راد - 2012 - می نویسد: »آموزش الکترونیکی شیوه ای از یادگیری است که بر مبنای کاربرد فن آوری اطلاعات و ارتباطات و شبکه های کامپیوتری شکل گرفته است و ماهیت تحصیل دانش را از آموزش به سمت یادگیری سوق داده است«
آموزش الکترونیکی به معنی انتقال محتوا و یا به تعبیر بهتر، انتقال دانش با استفاده از ابزارهای الکترونیکی است. بنابر این هر نوع آموزش که برای انتقال دانش از بستر الکترونیکی استفاده کند، در زمره ی آموزش الکترونیکی قرار می گیرد - حقانی ،1382،ص. - 39-50 یادگیری الکترونیکی یک مدل یادگیرنده محور است که یادگیرندگان را برای یافتن داده ها، در زمان مطلوب وبا سرعت شخصی، کمک می کند - قریشی، منشئی ،. - 1395 باتوجه به تعاریف ذکر شده می توان اظهار نمود که آموزش الکترونیکی یکی از رویکردهای نو در امر آموزش می باشد.
تاریخچه آموزش الکترونیکی
آموزش الکترونیکی علمی است که از عمر آن در دنیا و همچنین ایران مدت زیادی نمی گذرد. معمولاً هر رویکرد و یا علمی تا به عرصه ظهور می رسد، مراحل و چرخه ای را طی می کند که به ذکر پاره ای از آنها می پردازیم. همگام با پیشرفت های بشر در زمینه فناوری های گوناگون، از جمله رسانه ها و ابزارهای ارتباط جمعی، نوع و میزان تعاملات در محیط های آموزشی نیز دستخوش تغییر و تحولات شگرفی شده اند
درقرن بیست و یکم پیشرفت های سریع فناوری اطلاعات باعث دگرگونی های بسیاری در جنبه های زندگی بشر شده است
آموزش مجازی به هرگونه فرآیند یادگیری اشاره می کند که در یک واقعیت مجازی و یا یک کلاس درس مجازی رخ می دهد. موقعیتی که در آن این یادگیری اتفاق می افتد، مجازی نامیده می شود زیرا آن موقعیت در فضای واقعی وجود ندارد. اینترنت به عنوان کلاس مجازی رسانه بسیار خوبی است زیرا به یادگیرندگان ویاددهندگان امکان ارتباط متقابل در سراسر جهان را می دهد
نخستین باردر سال 1960 دانشگاه ایلینوی کلاس مبنی بر کامپیوتر را طراحی کرد. در این کلاس دانشجویان می توانستند از منابع اطلاعاتی آن دوره، هنگامی که به خطابه های ضبط شده با دستگاه های ارتباط از راه دور - مانند رادیو و تلویزیون - گوش می دهند، استفاده کنند. سپس دانشگاه استنفورد برای آموزش ریاضی به کودکان مدارس ابتدایی از کامپیوتر استفاده کرد. با اختراع پست الکترونیک در اواسط دهه 1970 آموزش های الکترونیک مبتنی بر شبکه های رایانه ای اتخاذ شد
برای اولین بار یک برنامه نرم افزاری قدرتمند که بیانگر تحول انقلابی در سیستم الکترونیکی بود، تحت عنوان استاد دیجیتالی که یکی از موارد استفاده اولیه از کامپیوتر تلفنی در امور آموزشی را پیشنهاد می کرد در آمریکا مورد استفاده قرار گرفت
باتوجه به جمعیت جوان کشور ایران، محدودیت منابع و ظرفیت آموزشی در نظام آموزشی فعلی کشور، شکی نیست که سیستم آموزش سنتی در عصر حاضر نمی توانست پاسخ گوی نیازهای جامعه باشد، به همین دلیل دانشگاههای ایران از سال 1381 به سمت آموزش الکترونیک گام برداشتند
